Κριτική για την ταινία «Η μπαλάντα της λευκής αγελάδας» των Μπεχτάς Σαναέχα, Μαριάμ Μογκαντάμ, με τους Μαριάμ Μογκαντάμ, Σανί Φαρ, Πούρια Ραχίμι.
Στη σημερινή Τεχεράνη, η Μίνα βλέπει τη ζωή της να γίνεται άνω-κάτω όταν ο σύζυγός της Μπαμπάκ, που καταδικάστηκε άδικα σε θάνατο για έναν φόνο που δεν έκανε, δικαιώνεται λίγες μέρες μετά την εκτέλεσή του, καθώς ο πραγματικός δολοφόνος ομολογεί το έγκλημά του.
Καλοστημένο, χαμηλότονο ιρανικό δράμα με πρωταγωνίστρια μια στωική χήρα που ζητά την επίσημη συγγνώμη του κράτους για το «λάθος» που κόστισε τη ζωή του άντρα της. Η ανυποχώρητη Μίνα γνωρίζει ότι ο αγώνας που δίνει είναι εκ προοιμίου χαμένος, αλλά δεν σταματά στιγμή να ελπίζει για το καλό και να παλεύει. Ειδικά η σχέση της με την επτάχρονη κωφάλαλη κόρη της είναι εκείνη που της δίνει το κουράγιο για να συνεχίζει. Όταν ξεπερνά το σοκ της αποκάλυψης του άδικου χαμού του άντρα της, βρίσκεται παγιδευμένη σε έναν κυκλώνα από αναπάντεχες αδικίες. Ο σπιτονοικοκύρης την απειλεί με έξωση επειδή έβαλε έναν ξένο άντρα στο σπίτι (ο μυστηριώδης Ρεζά την επισκέπτεται προκειμένου να ξεπληρώσει ένα παλιό χρέος του προς τον Μπαμπάκ), ο πεθερός της θέλει να τη μηνύσει ως ακατάλληλη μητέρα διεκδικώντας την κηδεμονία της κόρης της κι ο αδελφός του άντρα της την πολιορκεί ερωτικά ενώ θέλει να βάλει χέρι και στην αποζημίωση του κράτους για την άδικη απώλεια του συζύγου της. Τη λύση σε όλα τα παραπάνω προβλήματα φαίνεται ότι μπορεί να δώσει ο σιωπηλός Ρεζά, και η Μίνα (τον ρόλο αποδίδει με συγκινητική προσήλωση η συν-σκηνοθέτρια Μαριάμ Μογκαντάμ) θα εμπιστευτεί τον ευγενή μέχρι πρότινος άγνωστό της άντρα. Πρόκειται για μια τυπική ταινία διαμαρτυρίας που στρέφεται κατά του σκοταδισμού και της υποκρισίας μιας συντηρητικής, θεοκρατικής κοινωνίας που θεωρεί τη γυναίκα πολίτη δεύτερης κατηγορίας έχοντας στο επίκεντρο την έννοια της συγχώρεσης. Τα κεντρικά στοιχεία του σεναρίου (η θανατική ποινή, η θέση της γυναίκας, οι κοινωνικές ανισότητες, η γραφειοκρατία, ο θρησκευτικός φανατισμός κ.ά.) είναι ήδη γνωστά από το σινεμά του Φαραντί, του Ρασούλοφ και των υπόλοιπων σύγχρονων προοδευτικών Ιρανών σκηνοθετών. Η διαφορά με το έργο των Μπεχτάς Σαναέχα, Μαριάμ Μογκαντάμ είναι πως το συγκεκριμένο σκηνοθετικό δίδυμο επιλέγει τη διακριτική, ψύχραιμη φόρμα –σε μια σκηνή που ο κουνιάδος της Μίνα την πιέζει για πολλοστή φορά, η κάμερα παρακολουθεί από μακριά και δεν ακούμε τον μεταξύ τους διάλογο, αλλά η σωματική στάση της ηρωίδας τα λέει όλα– για να δώσει με αμεσότητα και ρεαλισμό ένα στόρι που κυοφορεί το σκοτάδι και τον ψυχολογικό εκφοβισμό μιας ολόκληρης χώρας απέναντι στις γυναίκες. Το μόνο αλληγορικό κομμάτι του φιλμ σχετίζεται με τον τίτλο και τη θυσία της αγελάδας από τη φράση του Μωυσή προς τον λαό του. Φράση που ακούγεται στην εισαγωγή της ταινίας: «Ο Αλλάχ προστάζει να θυσιάσετε μια αγελάδα», τους είπε ο Μωυσής κι εκείνοι απάντησαν: «Μας κοροϊδεύεις;».
