Κριτική για την ταινία «Πίτσα γλυκόριζα (Licorice pizza)» του Πολ Τόμας Άντερσον με τους Αλάνα Χέιμ, Κούπερ Χόφμαν, Μπράντλι Κούπερ, Μπένι Σάφντι, Σον Πεν.
Στη Λος Άντζελες του 1973 ο 15χρονος Γκάρι, μαθητής και παιδί-θαύμα της αμερικανικής τηλεόρασης ερωτεύεται με την πρώτη ματιά την 25χρονη Αλάνα. Η νεαρή κοπέλα νιώθει άβολα με το φλερτ του «πιτσιρικά» αλλά αποφασίζει να τον κρατήσει στη ζωή της έστω και ως φίλο, ενώ σύντομα η σχέση τους θα αποκτήσει και επαγγελματική πλευρά καθώς ο Γκάρι θα έχει μια καλή ιδέα για να τα κονομήσουν.
Δεν θα μπορούσαμε να βρούμε καλύτερη κινηματογραφική πρόταση για ποδαρικό στη νέα χρονιά, από την γευστική «Πίτσα γλυκόριζα» του Πολ Τόμας Άντερσον. Ο Αμερικανός δημιουργός επιστρέφει στη μεγάλη οθόνη 4 χρόνια μετά από την αριστοτεχνική «Αόρατη κλωστή» για να υμνήσει μια ολόκληρη δεκαετία, τα 70ς, που στα δικά του μάτια μοιάζουν με την εποχή που η Αμερική ενηλικιώθηκε. Μαζί με τους δύο πρωταγωνιστές (απόλυτα ταιριαστοί ο Κούπερ Χόφμαν που σε πολλά σημεία θυμίζει τον πατέρα του Φίλιπ Σέιμουρ Χόφμαν και η συναρπαστική Αλάνα Χέιμ) που βιώνουν το τέλος της αθωότητας και ξεκινούν το μεγάλο ταξίδι της ζωής, ο κόσμος αλλάζει με ανάλογους ρυθμούς, την ίδια ώρα που η μελαγχολία αφήνει ανεξίτηλο και αθεράπευτο σημάδι στις καρδιές του ζευγαριού. Η αίσθηση του ατελείωτου και ηλιόλουστου καλιφορνέζικου καλοκαιριού (ο Άντερσον θυμίζει Άλτμαν κάνοντας το θερμό κλίμα σχεδόν ανυπόφορο), δίνει τη ρότα μιας παράδοξης ερωτικής ιστορίας, που αφού περνά από όλα τα στάδια της γουστόζικης φάρσας - η Αλάνα δέχεται να βγει ραντεβού με τον Γκάρι αλλά τον προειδοποιεί ότι δεν θα τα φτιάξουν- και του ανώδυνου φλερτ, μοιραία θα βουτήξει στα βαθιά όταν το πράγμα σοβαρέψει. Ο Άντερσον υμνεί τα 70ς και μαζί την γοητεία μιας γενιάς που μπορεί να μεγαλοπιανόταν και να το «έπαιζε» πονηρή και άνετη, αλλά στην πραγματικότητα ποτέ δεν έπαψε να είναι αφελής. Το σενάριο πίσω από το μοτίβο της ελαφρότητας λέει τα πλέον σοβαρά πράγματα με την δέουσα εγκεφαλική ανάλυση. Το τέλος της αθωότητας, λέει ο Άντερσον στο δικό του σενάριο, δεν γίνεται από τη μια στιγμή στην άλλη ούτε χωρίς συνέπειες. Τα παιδιά των λουλουδιών χάνουν σταδιακά τη λάμψη τους, ο πόλεμος του Βιετνάμ τελειώνει αλλά συνεχίζει να καταγράφει απώλειες, η πετρελαϊκή κρίση δείχνει τα όρια του παγκόσμιου χρηματοοικονομικού συστήματος και η πολιτική αναλγησία της χώρας θεριεύει όχι μόνο λόγω της παρουσίας του Νίξον στον προεδρικό θώκο αλλά κυρίως από την φαρισαϊκή συμπεριφορά της νέας γενιάς πολιτικών. Ο Άντερσον όμως δεν θέλει να φτιάξει μια διανοουμενίστικη πολιτική παρωδία με πρόσχημα το αισθηματικό αδιέξοδο της Αλάνα και του Γκάρι ή μια εύκολη, νοσταλγική ρομαντική κομεντί για «τη δύναμη του έρωτα». Η μεγαλειώδης και απολαυστική «Πίτσα» του είναι φτιαγμένη από φρέσκα, αυθεντικά υλικά καθώς και με απεριόριστη αγάπη για ένα κόσμο που μπορεί να χάθηκε οριστικά αλλά δεν καμία περίπτωση δεν ήταν αθώος ή εξιδανικευμένος. Ο Άντερσον δεν μασάει τα λόγια του. Οι Αλάνα και Γκάρι που απέχουν αρκετά από τα πρότυπα ομορφιάς του Χόλιγουντ (εκείνος διαρκώς ιδρωμένος στα στενά κοστούμια του, εκείνη να δέχεται συνεχώς το ίδιο «κομπλιμέντο» για την εβραϊκή μύτη της) δεν ξέρουν τι τους ξημερώνει. Μπορεί να τρέχουν να γλιτώσουν από τη συντριβή αλλά δεν είναι καθόλου βέβαιο ότι θα τα καταφέρουν. Κι αυτός είναι ένας καλός λόγος για να μελαγχολήσουν.
13°
