Aretha: Η βραβευμένη με Όσκαρ ηθοποιός Jennifer Hudson υποδύεται την τραγουδίστρια Aretha Franklin στη νέα βιογραφική ταινία για τη θρυλική φωνή της soul.
Το biopic της Aretha Franklin «Respect» τελειώνει με το πλάνο της βασίλισσας της σόουλ στο Κένεντι Σέντερ: το πλήθος παραληρεί· η Aretha ερμηνεύει το κομμάτι της Carol King «You Make Me Feel Like a Natural Woman» και στο αποκορύφωμα της παράστασης πετάει το γούνινο παλτό της στο πάτωμα της σκηνής. Μια αυθεντική ντίβα: την υποδύεται η Jennifer Hudson, μια προφανής επιλογή μιας και είναι επίσης τραγουδίστρια. Είχαμε δει τη Hudson το 2006 στην πρώτη της εμφάνιση, στο αποτυχημένο «Dreamgirls» για το οποίο ωστόσο βραβεύτηκε με Όσκαρ δεύτερου γυναικείου ρόλου. Aπό τότε συνέβησαν πολλά.
Στο «Respect», η Hudson έχει μια καλύτερη ευκαιρία: ταυτίζεται με την Aretha και υπάρχουν στιγμές -όπως όταν πηγαίνει σε μια εκκλησία του Λος Άντζελες- να ηχογραφήσει το άλμπουμ «Amazing Grace» που η ηθοποιός συγχωνεύεται με το αληθινό πρόσωπο. Είναι αλήθεια πως όλα τα μουσικά biopics μοιάζουν: δύσκολη παιδική ηλικία, ναρκωτικά, αλκοόλ, άνοδος και πτώση· ο Ray Charles συναντάει τον Johnny Cash. Κι όταν πρόκειται για γυναίκες, προστίθεται ανδρική βία, κακοποίηση, προκαταλήψεις, εκμετάλλευση: η Billie Holiday συναντά την Tina Turner. H Νοτιοαφρικανή σκηνοθέτις του «Respect» Liesl Tommy έπρεπε να ξεπεράσει αυτή την επαναληπτικότητα και επιπλέον το γεγονός ότι η ζωή της Aretha έγινε μίνι σειρά μόλις πέρυσι, με τη Cynthia Erivo (καταπληκτική τραγουδίστρια, μέτρια ηθοποιός) στον ρόλο της Franklin. Κυρίως, έπρεπε να καθοδηγήσει την Hudson προκειμένου να αποδώσει κάτι βαθύτερο από την εξωτερική εμφάνιση της Aretha Franklin, τις χειρονομίες και τις εκφράσεις του προσώπου. Το κοινό παραπλανάται από τέτοιες ερμηνείες - ο Rami Malek μιμήθηκε τον Fred Mercury στο «Bohemian Rhapsody», αλλά ο Anthony Hopkins δημιούργησε τον δικό του Nixon στην ομώνυμη ταινία - και βεβαίως, ανεξαρτήτως του τι σκέφτηκε το κοινό, ο Hopkins άφησε πίσω του κάτι σπουδαιότερο από μια μίμηση. Η Jennifer Hudson, η Skye Dakota Turner που παίζει τη νεαρή Αretha στις πρώτες σκηνές, ο σταθερά συγκινητικός Forest Whitaker που παίζει τον πατέρα της και η Audra McDonald που παίζει τη μητέρα της (την είχαμε δει στο «Ricki and the Flash») είναι δυνατό καστ με πιθανώς πιο αδύναμο στοιχείο τον Marlon Wayans - ίσως επειδή τον έχουμε δει σε κωμικούς ρόλους.
Αν και το σενάριο της Tracey Scott Wilson έχει κάποιες αμήχανες και υπερβολικά δραματικές στιγμές, η ιστορία της Αretha Franklinπαραμένει ένας θρίαμβος. H Liesl Tommy αποφεύγει την παγίδα να ευθυγραμμιστεί με κινήματα του συρμού και αντιμετωπίζει με σοβαρότητα και ευγένεια τη σεξουαλική εκμετάλλευση, την ενδοοικογενειακή βία και τον αλκοολισμό - όχι ότι καταφέρνει να δείξει πώς όλα αυτά τα τραύματα επηρέασαν την Franklin, πώς την έκαναν για μια στιγμή θύμα των ανδρών και στη συνέχεια τη δυνάμωσαν ώστε να επιτύχει την ανεξαρτησία της. Αλλά δεν πειράζει. Για τους θαυμαστές της Franklin, αυτούς που την ξέρουν καλά, η ταινία είναι ένα νοσταλγικό ταξίδι σε μια σειρά από αριστουργήματα όπως το «Dr Feelgood», το «Ain’t No Way», το «I Never Loved A Man», καθώς και σε μια σειρά μουσικές σκηνές, από το Ντιτρόιτ στη Νέα Υόρκη: δεν περιμένουμε κινηματογραφική βιτρουοζιτέ αλλά την Aretha Franklin να ζωντανεύει στην οθόνη. Και ζωντανεύει.
11°
