Η έκτη ταινία του Penn πάει και στις Κάννες και μάς ξαναφέρνει στη μελαγχολική ατμόσφαιρα που θυμίζει τον Jack Kerouac.
Ο Sean Penn επέστρεψε φέτος στις Κάννες, έξι χρόνια μετά το φιάσκο του «The Last Face» το 2016 με τη Charlize Theron και τον Javier Bardem: τότε το κοινό του φεστιβάλ είχε γουχάρει την ταινία. Αυτή τη φορά ο Sean Penn παρουσίασε το «Flag Day» όπου παίζει μαζί με τα παιδιά του από τον γάμο του με τη Robin Wright, την 30χρονη Dylan και τον 27χρονο Hopper. Το σενάριο βασίζεται στην αληθινή ιστορία ενός παραχαράκτη την οποία αφηγήθηκε η κόρη του, η Jennifer Vogel, σε βιβλίο που κυκλοφόρησε το 2005 με τον τίτλο «Flim-Flam Man: The True Story of My Father's Counterfeit Life’».
Οι κριτικοί φαίνονται κάπως ανακουφισμένοι: η έκτη ταινία του Penn μάς ξαναφέρνει στη μελαγχολική ατμόσφαιρα που θυμίζει τον Jack Kerouac ―το «Indian Runner» και το «Into the Wild»― και το βράδυ του Σαββάτου οι αντιδράσεις του κοινού ήταν μάλλον θερμές. Το «Flag Day» αρχίζει το 1992, όταν ο παραχαράκτης John Vogel έχει κατηγορηθεί για τη δημιουργία 50.000 ψεύτικων δολαρίων· στη συνέχεια, κάνει φλας μπακ στο 1975 όταν η Jennifer αρχίζει να ψυχανεμίζεται ότι ο πατέρας της σκαρώνει κάτι παράνομο. Η αλκοολική μητέρα της, την οποία παίζει η Katheryn Winnick (την έχουμε δει στο «Stand Up Guys» του Fisher Stevens) και η μητέρα του John τον βλέπουν με κάποια διαύγεια: είναι φαντασιόπληκτος και απατεώνας -«τι περιμένεις από άνθρωπο που γεννήθηκε στις 14 Ιουνίου, τη μέρα της Σημαίας»- αλλά για την Jennifer η συνειδητοποίηση έχει αντίκτυπο στην εφηβεία της· καθώς δεν μπορεί να εμπιστευτεί τους γονείς της, πρέπει, κατά κάποιον τρόπο, να μεγαλώσει η ίδια τον εαυτό της. Συμβαίνουν διάφορα στην οικογένεια Vogel: ο εραστής της μητέρας της χώνεται στο κρεβάτι της Jennifer, κι ο πατέρας της, παρότι έχει κάποια πλάκα, είναι εντελώς αναξιόπιστος. Όσο η ταινία επικεντρώνεται στην Jennifer κερδίζει τον θεατή: η Dylan Penn, που μέχρι σήμερα δεν είχε διακριθεί, αναδεικνύει πολύπλευρο ταλέντο και στις σκηνές με τον πατέρα της τον επισκιάζει. Ο Sean Penn χρειάζεται ένα σκηνοθέτη που να συγκρατεί τα τικ του και την τάση του να ταυτίζεται με γλοιώδεις χαρακτήρες: αυτός ο σκηνοθέτης δεν μπορεί να είναι ο ίδιος. Για μερικούς κριτικούς, δεν έχει αφομοιώσει την ίδια του την κινηματογραφοφιλία: μιμείται τον Terence Malick ή είναι ιδέα μας; αναρωτήθηκαν το Σάββατο στις Κάννες. H φωτογραφία του Daniel Moder, ιδιαίτερα στα φλας μπακ της δεκαετίας του 1975, μοιάζει υπερβολικά με την ατμόσφαιρα του «Days for Heaven».
Ο 61χρονος ηθοποιός και σκηνοθέτης είπε ότι δεν ήρθε στις Κάννες για να πάρει εκδίκηση, αλλά για να δείξει ότι κατάλαβε τις κακές κριτικές του 2016 και, επιπλέον, για να υπερηφανευτεί για τα παιδιά του. «Νοσταλγώ την εποχή που το Χόλιγουντ έδινε περισσότερο χώρο τους σκηνοθέτες-ηθοποιούς,» πρόσθεσε. «Αλλά, δεν έχουμε πολύ χρόνο μπροστά μας. Η κινηματογραφική βιομηχανία πεθαίνει: το μέλλον ανήκει στο streaming.» Με την ευκαιρία, ο Sean Penn, που έχει στήσει μια οργάνωση δωρεάν εξετάσεων για Covid, έκανε δηλώσεις σχετικά με την πανδημία τονίζοντας ότι «οι αντιεμβολιαστές μάς σπρώχνουν στο τέλος του κόσμου»: «Στις ΗΠΑ, οι ευαγγελιστές που ζουν σ’ ένα νεραϊδοσύμπαν, προτρέπουν τους Αμερικανούς να μην εμβολιαστούν -στην πραγματικότητα τούς προτρέπουν να συναντήσουν νωρίτερα τον Δημιουργό τους.»
12°
