Με τη δεύτερη μόλις ταινία της «Grand Central» βρέθηκε στο φεστιβάλ των Καννών και αφήνει το σημάδι της σαν μία από τις πιο ενδιαφέρουσες φωνές του νέου γαλλικού σινεμά. Δεν μπορούσαμε παρά να μιλήσουμε μαζί της.
Δεν είναι πολύ μακρινές οι μέρες που η ανησυχία απέναντι στην πυρηνική ενέργεια ήταν κάτι που έμοιαζε να απασχολεί τους πάντες και το σινεμά (μέσα από ταινίες όπως «Η εξαφάνιση της Κάρεν Σίλκγουντ») και αυτή η ανησυχία μοιάζει να ήρθε ξανά στο προσκήνιο μετά από το πρόσφατο ατύχημα της Φουκουσίμα στην Ιαπωνία.
Όμως η Ρεμπέκα Ζλοτόσφσκι, της οποίας το φιλμ διαδραματίζεται εντός και γύρω από ένα τέτοιο εργοστάσιο, εξηγεί ότι δεν ήταν αυτή η ανησυχία που γέννησε την ταινία της. «Η συν σεναριογράφος μου Γκελ Μασέ είχε διαβάσει ένα βιβλίο και μια σειρά από άρθρα για τους ανθρώπους που δουλεύουν σε εργοστάσια ατομικής ενέργειας και μας φάνηκε ένα πολύ ενδιαφέρον περιβάλλον για να στήσουμε μια ιστορία γύρω του. Όχι στον κόσμο των επιστημόνων και των ερευνητών, μα στην εργατική τάξη, τους ανθρώπους που κάνουν τις λιγότερο “σημαντικές” δουλειές σε έναν τέτοιο χώρο και που καθημερινά θέτουν τον εαυτό τους σε έναν αόρατο κίνδυνο. Όλα αυτά πολύ πριν από το ατύχημα στη Φουκουσίμα, το οποίο όμως εκ των πραγμάτων πρόσδωσε ακόμη μεγαλύτερο ενδιαφέρον στο φιλμ».
Στην καρδιά της ταινίας, όμως, βρίσκεται όχι μια καταγγελία για τις συνθήκες των εργατών σε ένα τέτοιο περιβάλλον, ακόμη κι αν, όπως λέει η Ζλοτόφσκι, «δεν θέλαμε να αποφύγουμε την πολιτική πλευρά του φιλμ, που βρίσκεται εκεί για όποιον θέλει να την ανακαλύψει», μα μια ερωτική ιστορία ενός νεαρού εργάτη με μια πανέμορφη γυναίκα που ανήκει σε κάποιον άλλο. «Η ερωτική ιστορία και ο κίνδυνος από τη ραδιενέργεια είναι δύο στοιχεία που συνδέονται απόλυτα στο μυαλό μου» λέει η σκηνοθέτηδα. «Το ένα συμπληρώνει το άλλο και δημιουργεί μια ενδιαφέρουσα αναλογία ανάμεσα στο σωματικό κίνδυνο της ραδιενέργειας και την εξίσου επικίνδυνη δύναμη της αγάπης. Όπως και η μόλυνση από τη ραδιενέργεια σε προσβάλλει δίχως να το καταλαβαίνεις ή να βλέπεις αρχικά τα σημάδια της, συχνά έτσι απροειδοποίητα σε “προσβάλει” κι ο έρωτας».
Στο κέντρο αυτής της ερωτικής ιστορίας βρίσκονται η Λέα Σεϊντού κι ο Ταχάρ Ραχίμ, μια επιλογή που όπως λέει η Ζλοτόφσκι ήταν απόλυτα φυσική. «Ήθελα να βρω τους καλύτερους ηθοποιούς για τους ρόλους. Ήξερα τη Λέα, αφού είχαμε δουλέψει μαζί και στην πρώτη ταινία μου, και εμπιστεύτηκα το ένστικτό μου για τους υπόλοιπους. Ήξερα πως αν διαλέξω αληθινά καλούς ηθοποιούς το σύνολο θα λειτουργήσει ακριβώς με τον τρόπο που πρέπει». Αναμφίβολα ένας ακόμη πρωταγωνιστής του φιλμ είναι το ίδιο το πυρηνικό εργοστάσιο. «Ελάχιστοι άνθρωποι έχουν μπει στα άδυτα ενός πυρηνικού εργοστασίου, οπότε πιθανότατα να μπορούσαμε να γυρίσουμε την ταινία κατασκευάζοντας μερικά σκηνικά, αλλά δεν ήθελα να το κάνω. Γράφοντας το σενάριο επισκεφθήκαμε μερικά πυρηνικά εργοστάσια, ήθελα να δώσω στην ταινία μου αυθεντικότητα γυρίζοντας σε ένα από αυτά, κάτι που πρακτικά θα ήταν αδύνατον. Μέχρι τη στιγμή που ανακαλύψαμε ένα εργοστάσιο που δεν είχε λειτουργήσει ποτέ στην Αυστρία κι εκείνη τη στιγμή ήξερα ότι μπορούσα να κάνω το φιλμ».
10°
