Χαλβάη 5-0: Η νέα ταινία του Μάρκου Σεφερλή «βγάζει μάτια»

Δεν είμαι από αυτούς που θα πουν πως δεν παρακολουθούν, έστω με μία απόσταση, το έργο και την πορεία του Μάρκου Σεφερλή. Και στο Δελφινάριο έχω πάει κάποιες φορές, αλλά το παράτησα λίγο πριν αρχίσουν να εμφανίζονται κάτι Δίες και Μεγαλέξανδροι, κάτι τύπου πολιτικά διαγγέλματα, ενώ τα διαλείμματα και τα χορευτικά κράταγαν σε χρόνο σχεδόν όσο η παράσταση, κόντευε τρεις μετά τα μεσάνυχτα για φύγουμε από το Φάληρο. Και επί εποχής επιθεωρήσεων του Ψάλτη στα 90s, «κακά τα ψέματα», υπήρχαν αναλόγου τύπου (βαρύγδουπα) διαγγέλματα από τον μεγάλο ηθοποιό. Βέβαια, ο Ψάλτης, με τον δικό του τρόπο, όπως και ο Μουστάκας και ο Τσάκωνας, πετυχημένα ή όχι, στόχευαν στα κόμματα εξουσίας και όχι σε μειονότητες. Και τότε βέβαια, οι γυναίκες έρχονταν σε δεύτερο πλάνο και οι ομοφυλόφιλοι εμφανίζονταν σαν καρικατούρες ανθρώπων.  

Ποιος δεν έχει παρακολουθήσει τις τηλεοπτικές σειρές του δημοφιλούς ηθοποιού από την Κόρινθο; Οι YouTube θεάσεις σειρών του Σεφερλή σε ΑΝΤ1, ALPHA και του μοναδικού ALTER, όπως «Taxi» (ίσως η καλύτερη δουλειά του), «Κατά Μάρκον Ευαγέλιον», «Προσοχή Μαρκοπέδιο», «Τhe Seferlee Show», «Χτυποκάρδια στο Seferly Hills», «Σοβαρότης Μηδέν» και «Κορίτσια ο Μάρκουλης», συνεχίζουν να «χτυπάνε» εκατοντάδες χιλιάδες views. Είναι τα εκατοντάδες χιλιάδες ή και εκατομμύρια views κριτήριο ποιότητας; Στην τελική, ποιος βάζει ποιοτικό-μετρο σε τι θα δούμε και πώς θα το δούμε; Είναι ιδιάζουσα η περίπτωση του Σεφερλή. Τα κάνει όλα σχεδόν μόνος του, μένοντας πιστός στους Do-It-Yourself κανόνες (καλά, μην βαράτε), δουλεύοντας για χρόνια με μία μικρή αλλά σταθερή ομάδα συνεργατών.

Χθες, Δευτέρα βράδυ, μαζί με μεγάλη αντροπαρέα φίλων (μιας και καμία γυναίκα δεν ήθελε να μας ακολουθήσει σε αυτό το bad trip), παρακολούθησα σε συνοικιακό σινεμά των Δυτικών Προαστίων την πρώτη μεγάλη ταινία του Μάρκου Σεφερλή, «Χαλβάη 5-0». Με άνοιγμα πρώτης βδομάδας που φαίνεται πως θα ξεπεράσει τα 100 χιλιάδες εισιτήρια, μπορείς να πεις πως η ταινία του Σεφερλή, έχει κάνει ένα εξαιρετικό εμπορικό άνοιγμα. Αν αρχίσει η καθίζηση από τη δεύτερη βδομάδα, μετράει πολύ και το word of mouth εδώ, δεν το γνωρίζουμε. Αν «κρατήσει δυνάμεις», τότε θα μιλάμε για απόλυτη επιτυχία. Δεν θα φτάσει ποτέ το επίπεδο της «Ευτυχίας» αλλά θα συνεχίζει την επιτυχημένη παράδοση ταινιών όπως η τριλογία «The Bachelor».

Σινεμά, βράδυ της Δευτέρας, σίγουρα δεν είναι σαν τα ΠΣΚ. Θέλαμε να αποφύγουμε τις «ορδές των βαρβάρων» στα multiplex (δηλαδή την πιτσιρικαρία), με τους μισούς με ανοιχτά κινητά και το μάτι στο Instagram και στο FlashScore για τα αποτελέσματα του στοιχήματος. Μετά θυμήθηκα ότι πηγαίναμε να δούμε ταινία του Σεφερλή και όχι τον «Φάρο» (το «Χαλβάη 5-0» τελικά αποδείχτηκε ανώτερο της ταινίας του Ρόμπερτ Έγκερς). Κανένα ανοιχτό κινητό δεν μας ενόχλησε.

Γιατί πήγες να δεις ταινία του Σεφερλή, θα με ρωτήσεις. Καμία ιδιαίτερη σκέψη, no brainer, ίσως από περιέργεια να δω «τι είναι αυτό το πρά(γ)μα», η πρώτη ταινία του Σεφερλή στη μεγάλη οθόνη, ίσως ήθελα να δω κάτι τόσο κακό που στο τέλος θα γίνει καλό (αλλά τελικά ξαναγίνεται κακό). Ίσως κάτι σαν ένα «bad movie night» με τους φίλους μου, μάλλον αυτό. Δεν ήθελα να δω ποιοι είναι δίπλα μου, ποιοι παρακολουθούν τις παραστάσεις του Σεφερλή και τον ακολουθούν και στην πρώτη του κινηματογραφική απόπειρα, δεν πήγα να κρίνω πρόσωπα. Βέβαια, στο τέλος αναγκάστηκα να βρίζω (από μέσα μου) δύο άτομα, ένας 60χρονος με τη γυναίκα του πίσω από εμάς που σε κάθε σκηνή έλεγε δυνατά «ρε τον κερατά, πού τα σκέφτεται όλα αυτά». Ο άλλος, απροσδιορίστου ηλικίας, ευτυχώς μακριά μας, καθώς έβηχε έλεγε και το αστείο «ε ρε με τον κοροναϊό μου μέσα». Όπως καταλαβαίνετε, τα δρώμενα στην ταινία μεταφέρθηκαν για λίγο και μέσα στην κινηματογραφική αίθουσα.

Η αίθουσα μισογεμάτη προς μισοάδεια, χάθηκε κάπως το vibe που θα έβγαζε μία γεμάτη από κόσμο αίθουσα. Trailer από ταινίες που θα βγουν σύντομα στις αίθουσες όπως οι «Μικρές Κυρίες» και το «Μια όμορφη μέρα στη γειτονιά» με τον Τομ Χανκς. «Τι φόλες είναι αυτές ρε, ποιος θα πάει να τις δει;» οι πρώτες αντιδράσεις στην αίθουσα. Δεν πήγα να κρίνω, ανοιχτά αυτιά πάντως είχα.

Και κάπως έτσι ξεκινάει η ταινία «Χαλβάη 5-0». Το στόρι λέει ότι ένας βιομήχανος χαλβά βρίσκεται δολοφονημένος στην έπαυλή του. 5 ύποπτοι, 0 αποδεικτικά στοιχεία. Ίντριγκες, πάθη, μίση, δολοπλοκίες και κάθε μέρα έρχονται στο φως νέα στοιχεία που περιπλέκουν την υπόθεση. Θα καταφέρει ο αστυνόμος Μπέκρας να βρει τον δολοφόνο;

Ο Μάρκος Σεφερλής ενσαρκώνει τον γκαφατζή αστυνόμο Μπέκρα και για δύο ώρες (ΔΥΟ ΩΡΕΣ) έχουμε μία κακή συρραφή από κωμικά gags και σκετσάκια, που πολλά από αυτά (αρκούδα, Τζόκερ, «κουτσή Μαρία») δεν προσφέρουν απολύτως τίποτα στην πλοκή, λειτουργούν σαν filler για να γεμίσει το δίωρο (κάποιοι γελάνε μόνο με τη λέξη «πλοκή», τέλος πάντων).  Είναι ξεκάθαρες οι αναφορές σε ταινίες όπως «Τρελές Σφαίρες» και «Ροζ Πάνθηρας», με αφίσες του Λέσλι Νίλσεν να κοσμούν το δωμάτιο του αστυνόμου Μπέκρα. Και κάπου εκεί, στις αφίσες, σταματάνε και οι αναφορές. Το αυτοκίνητο που οδηγεί, μία ρέπλικα του αυτοκινήτου των Ντιουκς (κάπου εδώ ξαναμπαίνει στο παιχνίδι ο τύπος πίσω μας «ρε τον κερατά, πού το βρήκε αυτό;»), το έχουμε δει να κυκλοφορεί εδώ και χρόνια στους ελληνικούς δρόμους και σε επίδειξη σε pop culture φεστιβάλ της πόλης. Όσο για τα περιβόητα εφέ, κάποια λειτούργησαν καλά στο πανί, κάποια λες και βγήκαν από κάποιο free πρόγραμμα του παλιού iPhone 4.

Η περσόνα και το ταλέντο του Σεφερλή και του αστυνόμου Μπέκρα καπελώνει τους πάντες στην ταινία (όπως και σε πολλές από τις παραστάσεις του). Και εδώ έχουμε να κάνουμε με ένα one-man-show, με ρόλο έκπληξη από τον… Ντάνο-Γιώργο Αγγελόπουλο που παίζει καλύτερα από έναν Γιάννη Ζουγανέλη και μία Πηνελόπη Αναστασοπούλου. Ο Νίκος Nivo Βουρλιώτης παίζει τον γκέι ζωγράφο (no reason, όπως λέμε), ο Ιωάννης Απέργης κάνει τον Αλβανό μπάτλερ και θέλει να μας κάνει να γελάσουμε με την προφορά του (και όμως, κανείς δεν γέλασε), οι ρόλοι του Γιάννη Καπετάνιου και ειδικά της Έλενας Τσαβαλιά, άγευστοι. Πόσο ακόμα θα γελάμε με τις τούμπες του Καπετάνιου; Σας προειδοποιούμε, spoiler alert, ότι στο 1/3 περίπου της ταινίας ο Σεφερλής εμφανίζεται μόνο με μποξεράκι και φανελάκι, δίπλα σε «αιθέριες υπάρξεις» όπως η Βίκου Κάβουρα, η Αλεξάνδρα Παναγιώταρου και η Ναυσικά Παναγιωτακοπούλου. Η σκηνή στην οποία η αίθουσα παραλίγο να «γκρεμιστεί από τα γέλια» (δεν ήταν τόσες πολλές, μην νομίζετε) ήταν όταν ο αστυνόμος Μπέκρας ρεύεται στο πρόσωπο μίας συμπρωταγωνίστριας. Είπατε κάτι; Θες χοντράδες; Θα λάβεις χοντράδες. Political correct και κουραφέξαλα.

Με όλα τα παραπάνω θα αναρωτηθείτε, «τι μαύρο χάλι ήταν αυτό;» Και όμως, αν έκοβες γύρω στα 20-30’ από πραγματικά αχρείαστα σκετσάκια («έλα βάλε και έναν Τζόκερ, τώρα που γυρίζει») και αν δουλευόταν λίγο (ναι, λίγο) καλύτερα σκηνοθετικά και σεναριακά, το «Χαλβάη 5-0» θα μπορούσε να σταθεί πολύ καλύτερα. Κρατάμε κάποιες ξεκαρδιστικές σκηνές και το τελευταίο μισάωρο που σώζει την ταινία. Όχι, δεν έχουμε την ελληνική απάντηση στο «Knives Out» («Στα Μαχαίρια») αλλά ίσως ξαναδούμε τον αστυνόμο Μπέκρα σε νέες περιπέτειες. Βγαίνοντας από την αίθουσα, δεν υπήρχαν ακραίες αντιδράσεις, κάποιος αυτοτραυματισμός, κανείς δεν λάτρεψε την ταινία, κανείς όμως δεν έκλαψε τα λεφτά του. Άσε που πήγαμε σε ημέρα με πιο φτηνό εισιτήριο.

Και πού ξέρεις; Ίσως μία μέρα ο Σεφερλής γυρίσει το δικό του «Άκοπο Διαμάντι». Αρκεί να κοπιάσει.