Ο Κωνσταντίνος Καϊμάκης γράφει την κριτική του για την ταινία «Παράσιτα»
Η τετραμελής οικογένεια των Κιμ είναι αγαπημένη, αν και όλοι είναι άνεργοι με μέλλον που δείχνει όχι μόνο αβέβαιο αλλά σχεδόν ζοφερό. Ο γιος της οικογένειας όμως καταφέρνει να βρει περιστασιακή δουλειά ως καθηγητής ιδιαίτερων μαθημάτων αγγλικών στην κόρη την πλούσιας οικογένειας των Παρκ. Με αυτό τον τρόπο ένα σταθερό εισόδημα μπαίνει για πρώτη φορά στο σπίτι των Κιμ.
Όπως κι ο «Τζόκερ» κρούει τον κώδωνα του κινδύνου για το ταξικό χάσμα που ανοίγει όλο και περισσότερο μεταξύ πλουσίων και φτωχών, παρομοίως τα αφοπλιστικά και άκρως διαπεραστικά «Παράσιτα» –ο φετινός Χρυσός Φοίνικας– μιλούν για τη μάστιγα μιας εποχής που βρίσκεται σε κρίσιμο πολιτικό σταυροδρόμι και για μια κοινωνική αδικία που δείχνει να μην έχει τέλος. Όμως σε αντίθεση με το κατάμαυρο σύμπαν του «Τζόκερ» εδώ συνυπάρχουν και οι δύο όψεις της ζωής. Το άσπρο και το μαύρο, τα οποία εντέλει τείνουν προς το γκρίζο, πολύ εύστοχα πηγαινοέρχονται μεταξύ των δύο σπιτικών και οικογενειών. Το κοινωνικό σινεμά με αντικείμενο την πάλη των τάξεων έχει υπηρετηθεί πιστά στις μέρες μας κυρίως μέσω των στρατευμένων ρεαλιστικών εικόνων του Λόουτς και των αδελφών Νταρντέν. Ο νοτιοκορεάτης Τζουν Μπουν Χο παίρνει επάξια θέση δίπλα στους τρεις ευρωπαίους συναδέλφους του επιλέγοντας όμως μια άλλη σκοπιά. Στην ιστορία (που θυμίζει αρκετά το περσινό αριστούργημα «Κλέφτες καταστημάτων») ξανά μια οικογένεια μικροκομπιναδόρων ψάχνει να βρει τρόπους επιβίωσης. Στην άποψη του Ιάπωνα Χιροκάζου Κορε-έντα (ο οποίος είχε επίσης κερδίσει τον Χρυσό Φοίνικα το 2018) οι δεσμοί αίματος της «οικογένειας» αντικαθίστανται από σχέσεις ανάγκης. Στα φαινομενικά μόνο πιο ανάλαφρα «Παράσιτα» το δράμα θα βρει την κάθαρση μέσω του αίματος. Ο αλληγορικός πολιτικός στοχασμός του Μπουν Χο δεν σταματά να εκπλήσσει σε όλη τη διάρκεια των 130 λεπτών: από το γκροτέσκο στο θρίλερ κι από το δράμα στην κωμωδία, οι ανατροπές έρχονται με τον ρυθμό χιονοστιβάδας, προσδίδοντας στο φιλμ μια απολαυστική, σαρδόνια και εθιστική γοητεία. Ποτέ όμως δεν χάνει τον ταξικό προσανατολισμό της. Παρότι οι ρόλοι καλών-κακών σοφά εναλλάσσονται μεταξύ των δύο τετραμελών οικογενειών (οι χαρακτήρες χτίζονται μεθοδικά και με διακριτά στοιχεία, αν και βρίσκονται στο όριο της καρικατούρας) στα κρίσιμα ερωτήματα που εγείρει το σενάριο η αλήθεια προκαλεί τρόμο. Το βάρος και ο συμβολισμός στις λεπτομέρειες του υποδειγματικού σεναρίου του, δίνονται με παροιμιώδη απλότητα. Αρκεί να τονίσει ο πατέρας Κιμ στα υπόλοιπα μέλη της φαμίλιας τις ανέσεις των πλουσίων («είναι κι οι ίδιοι σαν τα καλοσιδερωμένα, ατσαλάκωτα ρούχα τους») ή να εκμυστηρευτεί ο Παρκ στη σύζυγό του ότι τον ενοχλεί η μυρωδιά του οδηγού του και πόσο τον εκνευρίζουν οι υπάλληλοί του που ξεπερνούν κάποια όρια. Αυτά τα όρια είναι που χωρίζουν τα παράσιτα από τα τσιμπούρια και τους θύτες από τα θύματα.
12°
