Ξεκινώντας σαν μία από τις πιο εμβληματικές ηθοποιούς του νέου ανεξάρτητου αμερικάνικου σινεμά, η Γκρέτα Γκέργουικ έχει εντωμεταξύ δουλέψει με τους πάντες – από τον Γούντι Αλεν μέχρι τον Γουίτ Στίλμαν. Στο «Frances Ha» του Νόα Μπάουμπαχ γράφει η ίδια έναν από τους καλύτερους ρόλους της καριέρας της σε μία από τις καλύτερες ταινίες της χρονιάς. Με την ευκαιρία της εξόδου του φιλμ στις αίθουσες μιλήσαμε μαζί της για τη Φράνσις, τη γυναικεία φιλία και το πώς μπορείς να αγαπάς ένα χαρακτήρα σαν να είναι παιδί σου.
«Μπορεί να ακούγεται λίγο παράξενο, αλλά όταν ξεκινήσαμε να δουλεύουμε το σενάριο με τον Νόα Μπάουμπαχ, αυτό που γράφαμε δεν ήταν σε καμιά περίπτωση σενάριο. Ήταν μια λίστα από ιδέες και σκέψεις, σημειώσεις και παρατηρήσεις που στέλναμε μπρος και πίσω ο ένας στον άλλο. Κάποια στιγμή αναρωτηθήκαμε τι ακριβώς ήταν αυτό που φτιάχναμε και μέσα από μια ανάλογη διαδικασία προσθηκών κι αφαίρεσης φτιάξαμε στιγμές, σκηνές και τους χαρακτήρες. Ήταν εξαιρετικά απολαυστικό κι αντίθετο από τη συνηθισμένη διαδικασία του να ξεκινάς να γράψεις κάτι συγκεκριμένο. Αφήσαμε το χαρακτήρα και την ιστορία να έρθει σ’ εμάς αντί να τον κατασκευάσουμε. Και μόνο με αυτό τον τρόπο νομίζω ότι θα μπορούσε να έχει προκύψει μια ηρωίδα σαν τη Φράνσις».
«Ασφαλώς και η ταινία έχει κάποια στοιχεία από τη ζωή μου, όμως δεν θα μπορούσα να πω ότι είναι αυτοβιογραφική. Ναι, μικρότερη ήθελα να γίνω χορεύτρια κι έκανα μαθήματα χορού, ναι, έχω ζήσει φιλίες σαν αυτή της Φράνσις και της Σόφι, ναι, οι αληθινοί μου γονείς υποδύονται τους γονείς μου στην ταινία, όμως η Φράνσις δεν είμαι εγώ. Καταλαβαίνω το γιατί κάποιος μπορεί να μπερδευτεί με το φιλμ. Όμως το “Frances Ha” δεν είναι μια ταινία για μένα, ούτε για τα κορίτσια, ούτε για τη δική μου γενιά απαραίτητα. Νιώθω ότι το φιλμ ανήκει εξίσου σε μένα όσο ανήκει και στον Νόα. Μια ταινία δεν είναι απαραίτητα η ζωή σου, όσο κι αν μοιάζει κοντινή σε σένα».
«Ένα από τα θέματα στην ταινία είναι σίγουρα η φιλία. Ίσως, όπως και η Φράνσις, πιστεύω στη γυναικεία φιλία, ακόμη κι αν για πολλούς ανθρώπους, ανάμεσά τους και πολλές γυναίκες, είναι κάτι σπάνιο ή κάτι που τελειώνει μαζί με την εφηβεία. Όμως έχω μεγαλώσει βλέποντας υπέροχες φιλίες ανάμεσα σε γυναίκες τόσο στη δική μου γενιά όσο και στη γενιά της μητέρας μου, οπότε δεν μπορώ παρά να πιστεύω ότι η φιλία δεν είναι μια φάση που περνάς στη ζωή σου, μα κάτι ουσιαστικό και βαθύ. Και σίγουρα είναι κάτι που δεν έχει εξερευνηθεί όσο θα μπορούσε στο σινεμά».
«Το να παίζεις σε ένα φιλμ και το να το δημιουργείς από την αρχή, όπως συνέβη με το “Frances Ha” είναι δύο διαφορετικά πράγματα. Όταν είσαι υπεύθυνη για τις επιλογές της ηρωίδας που υποδύεσαι είναι κάτι που σου δημιουργεί μια μεγαλύτερη πίεση κι ευθύνη. Και επίσης οφείλω να πω ότι βλέπεις διαφορετικά το τελικό αποτέλεσμα. Νιώθω πιο προστατευτική απέναντι στο “Frances Ha” απ’ ό,τι απέναντι σε άλλες ταινίες μου. Όταν κάποιος την κατακρίνει, νιώθω ότι κατακρίνει το μωρό μου. Αυτό είναι ίσως κάτι που θα πρέπει να προσέξω. Ειδικά καθώς ετοιμάζομαι να σκηνοθετήσω για πρώτη φορά μια ταινία μόνη μου...»
14°
