Αρχές του 1968. Την ώρα που η Γαλλία ετοιμάζεται να βγει στους δρόμους, ο Ζαν-Λικ Γκοντάρ έχει μόλις ολοκληρώσει τη νέα του ταινία με τίτλο «Κινέζα» που δεν αρέσει πάντως σε κανέναν –ούτε καν στους Κινέζους–, ενώ είναι τρελά ερωτευμένος με τη 19χρονη Αν Βιαζέμσκι, την οποία ετοιμάζεται να παντρευτεί. Η έκρηξη του «Μάη του ’68» όμως θα τον βάλει σε βαθιές σκέψεις όσον αφορά τον ρόλο και τη δράση του τόσο ως ορκισμένου μαοΐστή όσο και ως στρατευμένου σκηνοθέτη.
Το φιλμ του Χαζαναβίσιους είναι μοιραίο να διχάσει τους γκονταρικούς. Οι μισοί θα το θεωρήσουν προσβολή στον… Θεό τους κι οι υπόλοιποι θα χειροκροτήσουν την απόφαση του σκηνοθέτη να σκιτσάρει με πιο ανθρώπινα και ταπεινά χρώματα το πορτρέτο του «πάπα» της Νουβέλ Βαγκ. Η ταινία είναι μια μυθοπλαστική αναφορά στα γεγονότα του 1968 (το έτος μηδέν της ζωής του 38χρονου τότε σκηνοθέτη) αλλά με στοιχεία που αν μη τι άλλο δείχνουν απολύτως πιστά στα πραγματικά συμβάντα. Ο Χαζαναβίσιους πατάει στο βιβλίο της πρώην γυναίκας του Γκοντάρ Αν Βιαζέμσκι (η δεύτερη σύζυγός του μετά την Άνα Καρίνα) και αφηγείται με αιχμηρό αλλά και κωμικό ύφος την εποχή της βαθιάς κρίσης (σε όλα τα επίπεδα: πολιτικά, καλλιτεχνικά, αισθηματικά) του ελβετογάλλου σκηνοθέτη. Η ελαφρότητα που χαρακτηρίζει κάποιες στιγμές το φιλμ δεν είναι πάντως ξένη ως προς το γκονταρικό σύμπαν. Οι θιασώτες του γνωρίζουν καλά ότι το χιούμορ –καυστικό και ανατρεπτικό– ποτέ δεν έλειψε από τα έργα αλλά και τη ζωή του Γκοντάρ. Το εύρημα των σπασμένων γυαλιών, η «Κινέζα» του που αποκαλείται «πινέζα» στο φεστιβάλ της Αβινιόν, το χάσιμο της πολιτικής σκέψης του Γκοντάρ στα φοιτητικά αμφιθέατρα που προκαλεί αμηχανία στο κοινό, η απέχθειά του όταν ο κόσμος στον δρόμο και τις διαδηλώσεις τον χαιρετά ζητώντας του να κάνει κι άλλες «αστείες» ταινίες με τον Μπελμοντό, σαν το «Με κομμένη την ανάσα»… Το κέφι δεν λείπει από την ταινία κι αυτό είναι πραγματικό επίτευγμα για τον σκηνοθέτη του οσκαρικού «Artist», που επιμένει στην απομυθοποίηση του Γκοντάρ με ύφος που δεν γίνεται ποτέ προσβλητικό ή ενοχλητικό. Ο ήρωάς του (μια πειστική μεταμόρφωση αντί ερμηνείας από τον Γκαρέλ) είναι ένας αυθεντικός, ρομαντικός επαναστάτης που δεν κάνει συμβιβασμούς ή εκπτώσεις στις ιδέες και τις αρχές του (καταπληκτική η σκηνή που ένας μπάτσος τού λέει ότι θαυμάζει τις ταινίες του κι εκείνος απλώς… γρυλίζει αφού δεν του πάει να πει «ευχαριστώ»), αλλά πέφτει θύμα των απίστευτων εμμονών, της ιδεοληψίας και της ανασφάλειάς του στο ερωτικό κομμάτι, το οποίο απόλυτα λογικά έχει ειδικό βάρος στο φιλμ. Όμως η ουσία βρίσκεται αλλού. Και πιο συγκεκριμένα στη σκηνή που φεύγει με την ουρά στα σκέλια, όταν ένας φοιτητής τού επιτίθεται θεωρώντας τον «κατεστημένο» και στην τρομακτική συνειδητοποίηση ότι η επανάσταση μπορεί να γίνει χωρίς εκείνον. Δύο απολαυστικά και κρίσιμα στιγμιότυπα που είναι ικανά για να αντιληφθεί ο θεατής ποιος πραγματικά ήταν ο Γκοντάρ.
Ένας πρώην στρατιωτικός ζει μοναχικό και λιτό βίο ως πάστορας μικρής εκκλησίας στη Νέα Υόρκη. Μια μέρα μια έγκυος πιστή τον παρακαλεί να συμβουλεύσει τον ακτιβιστή σύζυγό της. Όταν ο τελευταίος αυτοκτονεί, ο ήρωας βιώνει μια βαθιά κρίση και η πίστη του δοκιμάζεται σκληρά.
Ο Πολ Σρέιντερ (βραβευμένος σεναριογράφος του «Ταξιτζή» και του «Οργισμένου ειδώλου») συνεχίζει στον μοναχικό δρόμο των δυνατών δραματικών ταινιών με πρωταγωνιστές περιθωριακούς αντιήρωες. Όπως και στις πιο γνωστές –και ικανές– σκηνοθετικές δουλειές του («Οδύνη», «Επάγγελμα Ζιγκολό», «Νυχτερινές επισκέψεις», «Hardcore»), έτσι κι εδώ ο 72χρονος πλέον Σρέιντερ υπογράφει μια σκεπτόμενη, σοφή αλλά και μεγαλειώδης σε κάποιες στιγμές της αλληγορία για την πίστη, την ερωτική αγάπη και την εμπορευματοποίηση της θρησκείας. Η μικρή εκκλησία του πρωταγωνιστή επισκιάζεται από μία άλλη κοντινή εκκλησία, την «Άφθονη Ζωή» με υπερσύγχρονες εγκαταστάσεις, πλούσιους χρηματοδότες και πλήθος πιστών, την ίδια στιγμή που ο ήρωας παλεύει με τους δικούς του δαίμονες, αναζητώντας τη λύτρωση. Συγκλονιστικό το φινάλε, περικλείει όλη την οδύνη και την τραγικότητα μιας αδιέξοδης κατάστασης όπου η έννοια της θυσίας έχει πολλές –και αντίθετες ως ένα βαθμό– ερμηνείες.
Τρία χρόνια μετά από την καταστροφή του θεματικού πάρκου Jurassic World, οι εναπομείναντες δεινόσαυροι ζουν στη νήσο Νούμπλαρ. Όταν το ανενεργό ηφαίστειο του νησιού ξυπνά, ο Όουεν και η Κλερ ηγούνται της προσπάθειας να διασώσουν τους δεινόσαυρους. Όμως γρήγορα αντιλαμβάνονται ότι πίσω από το σκηνικό καταστροφής υπάρχει ένα σατανικό σχέδιο…
Η συνέχεια της προ τριετίας επιτυχίας «Jurassic World» έχει ακόμη καλύτερες επιδόσεις και πλουσιότερο θέαμα από εκείνη την ταινία. Ο Χουάν Αντόνιο Μπαγιόνα («TheImpossible», «7 λεπτά μετά τα μεσάνυχτα»), που παίρνει τη σκηνοθετική σκυτάλη από τον Κόλιν Τρέβοροου, αποδεικνύεται μάγκας στο να μπολιάσει στον ψηφιακό καταιγισμό του πρώτου μέρους μια ευρηματική –γεμάτη σινεφίλ αναφορές, αφού όλη η τελική σεκάνς είναι γυρισμένη σε έναν παλιό πύργο σαν εκείνους των Hammerstudios– συνέχεια, που λαμβάνει χαρακτήρα μεταφοράς γύρω από το ένστικτο της επιβίωσης, την ανθρώπινη απληστία και τη γενετική μηχανική που υπηρετεί τα πιο σκοτεινά οράματα της επιστήμης. Σκηνή must εκείνη όπου οι δεινόσαυροι εκτίθενται σε παζάρι με κοινό την οικονομική ελίτ του πλανήτη και στη συνέχεια γίνεται το έλα να δεις.
Ένας καθηγητής φιλοσοφίας με φαινομενικά ειδυλλιακή ζωή και τέλεια οικογένεια (που συμπληρώνεται από τη γοητευτική σύζυγο και τα δύο παιδιά τους), θεωρείται από τις αστυνομικές αρχές ύποπτος για την εξαφάνιση μιας νεαρής φοιτήτριας.
Το παρελθόν του ήρωα, με τις ανάρμοστες σχέσεις που είχε με φοιτήτριές του, είναι ο βασικός λόγος για να θεωρηθεί ύποπτος μιας περίεργης υπόθεσης που πίσω από το αστυνομικό σκέλος της κρύβεται μια δηκτική ματιά πάνω στο φαίνεσθαι και το είναι, το τέλμα του γάμου, της σεξουαλικής καταπίεσης (ούτε λίγο ούτε πολύ ο καθηγητής φαντασιώνεται ερωτικές περιπέτειες της στιγμής) καθώς και της νοητικής υπεροχής που διαθέτει ο «ύποπτος» λόγω επαγγέλματος. Κι εδώ είναι το πιο ενδιαφέρον στοιχείο του έργου: οι λεκτικές και ψυχολογικές συγκρούσεις του καθηγητή Γκάι Πιρς με τον ντετέκτιβ Πιρς Μπρόσναν προσφέρουν ατάκες, σασπένς και δυνατές ανατροπές, αλλά ο σκηνοθέτης δεν έχει τα κότσια να πάει το θρίλερ του μέχρι τέλους επιλέγοντας μια συμβατική και προβλέψιμη λύση για το πέσιμο της αυλαίας.
ΑΚΟΜΗ
▶ Το ανάλαφρο και γουστόζικο «Με αγάπη, Σάιμον» (Love, Simon) (**) του Γκρεγκ Μπερλάντι είναι ένα συμπαθέστατο –αλλά και αρκετά προφανές έως διδακτικό– εφηβικό γκέι δράμα ενηλικίωσης που βασίζεται στο διεθνώς αναγνωρισμένο βιβλίο της Μπέκι Αλμπερτάλι.
▶ Η νέα ταινία του Βιμ Βέντερς «Στο βαθύ γαλάζιο»(Submergence) (*½) είναι ένα ιδιότυπο αλλά και τόσο άνισο (σου δίνει την αίσθηση ότι είναι γυρισμένο από δύο διαφορετικούς σκηνοθέτες) love story μοιρασμένο μεταξύ του υγρού στοιχείου και της απέραντης ερήμου, με πρωταγωνιστές τους Τζέιμς ΜακΑβόι και την Αλίσια Βικάντερ.
▶ Στο «Κορίτσι για φίλημα» (I Feel Pretty) (*) οι Άμπι Κον και Μαρκ Σίλβερσταϊν σκηνοθετούν την Έιμι Σούμερ σε μια κωμωδία που θυμίζει κακούς Φάρελι –το στόρι κλεμμένο από το «Shallow Hal»– και έχει ως βασικό θέμα την αναζήτηση της πραγματικής, εσωτερικής ομορφιάς...
Τι μας είπε η πρωταγωνίστρια του βραβευμένου στις Κάννες «Grand Tour», λίγο πριν έρθει στην Αθήνα ως επίσημη καλεσμένη του 13ου Φεστιβάλ Πρωτοποριακού Κινηματογράφου
17°
