Καλογραμμένη τυχοδιωκτική περιπέτεια, στιβαρό βιογραφικό δράμα και μαζί μια διεισδυτική ματιά στο οικονομικό «θαύμα» κάθε φούσκας που σκάει με πάταγο είναι το «Gold» του Στίβεν Γκέιγκαν. Ο τελευταίος, μια δεκαετία μετά από την οσκαρική «Syriana» του, επιστρέφει στο σινεμά με μια αληθινή ιστορία. Τον τυχοδιώκτη ήρωα που αναζητά με πείσμα χρυσάφι υποδύεται ο Μάθιου Μακόναχι σε άλλη μια υποδειγματική ερμηνεία-μεταμόρφωση (έχει πάρει παραπανίσια κιλά για το ρόλο). Όλα ξεκινούν μέσω μιας ανάκρισης. Ο Γουόλς αφηγείται στους πράκτορες του FBI το ιστορικό μιας κρίσης. Της δικής του αλλά και της Γουόλ Στριτ, που μέσα σε λίγα λεπτά οδήγησε εκατοντάδες επενδυτές σε πτώχευση. Μέσα από την αφήγηση της προσωπικής του περιπέτειας, την άνοδο και την πτώση του, την καθοριστική γνωριμία του με το γεωλόγο Ακόστα, τους εναγκαλισμούς με οικονομικά συμφέροντα και διεφθαρμένους πολιτικούς, αποκαλύπτεται όλο το σαθρό οικοδόμημα μιας χάρτινης αυτοκρατορίας που χτίστηκε στο ψέμα. «Κανείς δεν ήθελε να κοιτάξει. Γιατί; Γιατί βγάζαμε όλοι τόσο πολλά χρήματα» λέει κάποια στιγμή ο ήρωας. Η ταινία στρέφεται συνεχώς στο φλας μπακ, η αφήγηση διακόπτεται από αλησμόνητα στιγμιότυπα (σαν εκείνο που ο Γουέλς βρίσκεται στο κλουβί με μια τίγρη για να κλείσει μια συμφωνία στην Ινδονησία), ενώ οι ατάκες –«Στην πραγματικότητα δεν με νοιάζουν τα χρήματα. Με νοιάζει μόνο ο χρυσός. Πρόκειται για 2 διαφορετικά πράγματα»– εκτοξεύονται με ρυθμό πολυβόλου. Επιπλέον οι γραμμένοι στεγνά χαρακτήρες είναι τόσο τσαλακωμένοι και ρεαλιστικοί που σχεδόν απωθούν (αντί να επιδιώκουν την πολυπόθητη ταύτιση του θεατή). Όλα κινούνται γύρω από τον πυρετό του χρυσού σε μια ιστορία που θα ήταν ταμάμ για τον παλιό Σκορσέζε. Εκεί όμως που ο μετρ του καθολικισμού και του οργανωμένου εγκλήματος θα έκανε ένα βασανιστικό υπαρξιακό (με χριστιανική χροιά) δράμα, ο Γκέιγκαν επιλέγει τον αντίθετο δρόμο. Η ταινία αποφεύγει την εξωραϊστική εικόνα και επιλέγει το βρώμικο ρεαλισμό. Η κάμερα παραμένει σε αυστηρά χαμηλά ανθρώπινα στάνταρ, δίχως καν σκέψη για κάτι πιο επικό. Όλο σχεδόν το φιλμ, παρά τον εξωτικό χαρακτήρα του, κυλάει σαν μια συνηθισμένη, ανθρώπινη περιπέτεια, ενώ ο τόνος σε κάθε σκηνή δίνεται από τη διαρκή ένταση του πρωταγωνιστή, το διαχωρισμό κακών-καλών μέσω οικονομικών κριτηρίων ή την καταγραφή αμερικανικών γραφικοτήτων, όπως για παράδειγμα τη Χρυσή Αξίνα που κερδίζει ο Γουέλς σε μια απονομή για τον κορυφαίο χρυσοθήρα της χρονιάς!
