Η folk σκηνή του Greenwich Village της δεκαετίας του `60 είναι μία ακόμη μυθική ιστορία της ποπ κουλτούρας. Έχει την αύρα του Bob Dylan, φιγούρες όπως ο Ricky Nelson, η Karen Dalton ή ο Moondog, μαγαζιά όπως το Cafe Wha? ή το Gaslight και "χαμένες ιδιοφυΐες" όπως ο Dave Van Ronk. Αυτό το γοητευτικό και περίεργο σύμπαν -και με την ζωή του Dave Van Ronk ως αφορμή- αποφάσισαν να κάνουν ταινία οι αδελφοί Coen.
Το φιλμ έχει τίτλο "Inside Llewyn Davis" και πρωταγωνιστεί ο Oscar Isaac (ως Llewyn Davis που υποτίθεται πως είναι ο Dave Van Ronk) ενώ συμμετέχουν και οι John Goodman, Justin Timberlake, Adam Driver και Carey Mulligan.
Κι αν το όνομα του Dave Van Ronk δεν σου λέει και πολλά, να τι σημειώνει ο Bob Dylan στη βιογραφία του γι' αυτόν:
"O Van Ronk δούλευε στο Gaslight, ένα περίεργο κλαμπ που είχε τη φήμη του καλύτερου μαγαζιού στην πιάτσα και τη μεγαλύτερη αίγλη. Είχε μυστικιστική ατμόσφαιρα, μία μεγάλη πολύχρωμη ταμπέλα απέξω και πλήρωνε κανονικό βδομαδιάτικο. Βρισκόταν δίπλα σε ένα μπαρ, το οποίο λεγόταν The Kettle of Fish, ήταν υπόγειο και δεν σερβίριζε αλκοόλ, αλλά μπορούσες να βάλεις μέσα κανένα μπουκάλι κρυμμένο σε χαρτοσακούλα. Στη διάρκεια της μέρας ήταν κλειστό και άνοιγε νωρίς το βράδυ, με έξι καλλιτέχνες οι οποίοι εμφανίζονταν διαδοχικά όλο το βράδυ, ένα κλειστό κύκλωμα στο οποίο δεν μπορούσε να εισχωρήσει άγνωστος. Δεν γίνονταν ακροάσεις. Ήταν το κλαμπ στο οποίο ήθελα να παίξω απεγνωσμένα.
Ο Van Ronk έπαιζε εκεί. Είχα ακούσει τον Van Ronk σε δίσκους, όταν ήμουν ακόμη στο Μίντγουεστ και τον θεωρούσα πολύ καλό, είχα αντιγράψει μάλιστα μερικές ηχογραφήσεις του, φράση προς φράση. Ήταν παθιασμένος και σκληρός, τραγουδούσε σαν μισθοφόρος και ακουγόταν σαν να είχε πληρώσει το τίμημα γι' αυτό. Ο Van Ronk ούρλιαζε και ψιθύριζε, μπορούσε να μετατρέψει τα blues σε μπαλάντες και τις μπαλάντες σε blues. Λάτρευα το στιλ του. Για μένα, η πόλη ήταν αυτός. O Van Ronk ήταν ο βασιλιάς του Γκρίνουιτς Βίλατζ, ο υπέρτατος άρχοντας.
Μια κρύα χειμωνιάτικη μέρα, κοντά στη διασταύρωση της 3ης με την Τόμσον, καθώς ο άνεμος στροβίλιζε το ελαφρύ χιόνι και η καταχνιά φιλτράριζε τον αδύναμο ήλιο, τον είδα να βαδίζει προς το μέρος μου μέσα στην παγωνιά. Ήταν σαν να με φυσούσε ο άνεμος καταπάνω του. Θέλησα να του μιλήσω αλλά κάτι με σταμάτησε. Τον παρακολούθησα να περνάει, είδα τη λάμψη στα μάτια του. Ήταν μία εφήμερη στιγμή και την άφησα να χαθεί...".
