Το Πανόραμα Ευρωπαϊκού Κινηματογράφου ετοιμάζεται για 29η συνεχή χρονιά να υποδεχτεί τους φίλους του καλού σινεμά. Από 17 έως 27 Νοεμβρίου στις αίθουσες του «Τριανόν» και του «Ααβόρα» το φετινό πρόγραμμα περιλαμβάνει πολυαναμενόμενες ταινίες σε πρώτη προβολή καθώς και μικρού μήκους από σπουδαστές κινηματογραφικών σχολών.
Τους επισκέπτες του περιμένουν ακόμη εκδηλώσεις - έκπληξη και master classes, χωρίς να λείπουν, φυσικά, αφιερώματα σε σημαντικούς Έλληνες και ξένους δημιουργούς. Οι «Μέρες του ’36», η φτώχια και η κρίση ξαναζωντανεύουν και 2 «αναρχικοί» σκηνοθέτες της Μεσογείου κρατούν, με τη φιλμογραφία τους, το πνεύμα μας ανήσυχο.
Με εμπνευστή και καλλιτεχνικό διευθυντή τον Νίνο Φένεκ Μικελίδη, το Πανόραμα παραμένει από το ξεκίνημά του πιστό στο πνέυμα του. Εδώ και 29 χρόνια αναδεικνύει τον ευρωπαϊκό αλλά και ελληνικό κινηματογράφο, σύγχρονο και παλαιότερο, χωρίς να αποκλείει δημιουργίες της 7ης τέχνης από τον υπόλοιπο κόσμο.
Η φετινή διοργάνωση υπόσχεται, μεταξύ άλλων, και ένα ειδικό αφιέρωμα για τα 40 χρόνια της Πανελλήνιας Ένωσης Κριτικών Κινηματογράφου, και βέβαια, όπως κάθε χρόνο, το Διεθνές Διαγωνιστικό Τμήμα του Φεστιβάλ στο οποίο θα συμμετάσχουν 12 ευρωπαϊκές ταινίες που δεν έχουν αγοραστεί από Έλληνες διανομείς. Τα βραβεία του Φεστιβάλ θα απονείμουν τρεις επιτροπές: της Διεθνούς Ομοσπονδίας Κριτικών Κινηματογράφου (FIPRESCI), της Πανελλήνιας Ένωσης Κριτικών Κινηματογράφου (Π.Ε.Κ.Κ), καθώς και των αναγνωστών του περιοδικού "Αθηνόραμα".
Από το κραχ και την ανεργία στην σταδιακή άνοδο του φασισμού, τον ισπανικό εμφύλιο του 1936 και την δικτατορία του Μεταξά, το αφιέρωμα «Μέρες του ‘36» αποτυπώνει, μέσα από τις ταινίες του, την εικόνα μιας εποχής. Λάτρεις του ευρωπαϊκού κινηματογράφου αλλά και όσοι αναζητούν, στην 7η τέχνη, συνδετικούς κρίκους της κρίσης του σήμερα με την οικονομική κατάρρευση που ξεκίνησε το 1929 στην Αμερική για να εξαπλωθεί, τελικά, και στην Ευρώπη.
Μοντέρνοι Καιροί, Τσάρλι Τσάπλιν (1936)
Εμβληματικές ταινίες από την Ισπανία, την Γαλλία, την Ελλάδα και τις ΗΠΑ, προβάλλονται στην μεγάλη οθόνη. Ανάμεσά τους οι «Μοντέρνοι καιροί» του Τσάρλι Τσάπλιν. Το φιλμ διαδραματίζεται στην περίοδο του μεγάλου οικονομικού κραχ του 1929 κάνοντας εικόνα τις συνθήκες ανεργίας και εξαθλίωσης των εργαζομένων.
Όπως και στην ταινία «Η ζωή είναι δική μας» του Ζαν Ρενουάρ. Μέσα από την γλαφυρή εικόνα της Γαλλίας την δεκαετίας του ’30 και του Λαϊκου Μετώπου, ο σκηνοθέτης εξιστορεί τις ζωές ανθρώπων αντιμέτωπων με την ανεργία, την φτώχια και την οικονομική κρίση, σε μια εποχή που ο φασισμός ειχε αρχίσει να εξαπλώνεται επικίνδυνα στην Ευρώπη.
Η ζωή είναι δική μας, Ζαν Ρενουάρ (1936)
Τρεις ταινίες προσεγγίζουν με διαφορετικό τρόπο το δράμα των Ισπανών επι Εμφυλίου: το ντοκιμαντέρ «Πεθαίνοντας στην Μαδρίτη» του γάλλου Φρεντερίκ Ροσίφ αποτελεί ένα συγκλονιστικό ντοκουμέντο: Ο θάνατος του Λόρκα, οι Διεθνείς Ταξιαρχίες, η μάχη της Μαδρίτης, η Γκουέρνικα… Όλα είναι εδώ.
Το οικογενειακό δράμα «Viva La Muerte» του Φερνάντο Αραμπάλ από την άλλη, είναι ιδωμένο υπό το πρίσμα ενός παιδιού που προσπαθεί να αντιληφθεί τις κοσμογονικές αλλαγές από τον πόλεμο: ο κομμουνιστής πατέρας του είναι αιχμάλωτος του Φράνκο ενώ η θρησκευόμενη μητέρα του βλέπει με συμπάθεια τους φασίστες.
Ένα παιδί πρωταγωνιστεί, αν και σε εντελώς διαφορετικό κλίμα, στο «Πνεύμα του μελισσιού» του Βίκτωρ Ερίθε: ένα εξάχρονο κοριτσάκι συναντά έναν κρυμμένο πληγωμένο αντάρτη προς το τέλος του ισπανικού εμφύλιου, και του προσφέρει ρούχα και τροφή. Η ταινία ισορροπεί ανάμεσα στο παραμύθι και το ρεαλισμό, τον τρόμο και την ποίηση.
Το πνεύμα του μελισσιού, Βίκτορ Ερίθε (1973)
Το αφιέρωμα δανείστηκε το όνομά του από τις «Μέρες του ‘36» του Θόδωρου Αγγελόπουλου: Η ταινία, δεύτερη μεγάλου μήκους του μεγάλου έλληνα δημιουργού, και γυρισμένη κατά την περίοδο της δικτατορίας του 1967, διερευνά τους πολιτικούς μηχανισμούς που οδήγησαν στην καταπίεση και τους διωγμούς του φασιστικού καθεστώτος της δικτατορίας του Μεταξά, το 1936.
Θα προβληθούν οι ταινίες:
Μοντέρνοι καιροί (1936) του Τσάρλι Τσάπλιν
Η ζωή είναι δική μας (1936) του Ζαν Ρενουάρ
Πεθαίνοντας στην Μαδρίτη (1963) του Φρεντερίκ Ροσίφ
Viva la Muerte (1971) του Φερνάντο Αραμπάλ
Μέρες του ‘36 (1972) του Θόδωρου Αγγελόπουλου
Το πνεύμα του μελισσιού (1973) του Βίκτορ Ερίθε
Νίκος Παναγιωτόπουλος , Μάρκο Μπελόκιο
Δύο ανήσυχα πνεύματα του κινηματογράφου
Το 29ο Πανόραμα επιφυλλάσει δύο εκπλήξεις στους φίλους του καλού ελληνικού και ευρωπαϊκού κινηματογράφου: ένα αφιέρωμα με όλες τις μεγάλου μήκους ταινίες του Νίκου Παναγιωτόπουλου, ως φόρο τιμής στον πρόωρα χαμένο πολυσχιδή έλληνα δημιουργό, αλλά και μια επιλογή ταινιών του πολιτικοποιημένου ιταλού σκηνοθέτη Μάρκο Μπελόκιο. Θα προβάλλει μάλιστα σε αβαν πρεμιέρ και τη νέα ταινία του Μπελόκιο «Sweet Dreams» από το πρόσφατο Φεστιβαλ των Καννών.
*Νίκος Παναγιωτόπουλος: ο αναρχικός αριστοκράτης της εικόνας
To Πανόραμα Ευρωπαϊκού Κινηματογράφου τιμά φέτος τον Νίκο Παναγιωτόπουλο με ένα μεγάλο αφιέρωμα που περιλαμβάνει όλες τις μεγάλου μήκους ταινίες του σκηνοθέτη επιθυμώντας να αναδείξει το πολύπλευρο έργο του πλέον αντισυμβατικού Έλληνα δημιουργού.
Αθήνα Κωνσταντινούπολη, Νικός Παναγιωτόπουλος (2006)
Ανεξαρτησία του πνεύματος: εάν ο γεννημένος στη Μυτιλήνη το 1941 και σπουδαγμένος στη Γαλλία Νίκος Παναγιωτόπουλος σεβάστηκε και διακόνησε μια αρχή, μια ηθική αξία στην ζωή του και στην τέχνη του, ήταν αυτή. Από την πρώτη του ταινία, τα σαγηνευτικά σουρεάλ “Χρώματα της Ίριδος” το 1974, μέχρι την τελευταία του, την επιδεικτικά άνιση, και περιγελαστική “Κόρη του Ρέμπραντ”, το 2015, ο Παναγιωτόπουλος δεν εγκλωβίστηκε ποτέ σε κανένα genre, δεν ακολούθησε ποτέ καμία βολική μανιέρα – γύρισε τις ταινίες του, κι έγραψε τα βιβλία του, ακριβώς όπως ήθελε. Ο Παναγιωτόπουλος πέθανε το 2016 επί των επάλξεων, στα 74 του χρόνια, προετοιμάζοντας μια ακόμα ταινία. Το τελευταίο του βιβλίο, με τίτλο “Τίποτα”, μιλούσε για έναν άνθρωπο που συμφιλιώνεται με το γήρας και τον θάνατο με αρχοντική χάρη και αναρχικό χιούμορ –ακριβώς όπως και ο ίδιος.
Θα προβληθούν οι ταινίες:
Τα χρώματα της Ίριδος (1974)
Οι τεμπέληδες της εύφορης κοιλάδας (1978)
Μελόδραμα; (1978)
Βαριετέ (1984)
Η γυναίκα που έβλεπε όνειρα (1987)
Ονειρεύομαι τους φίλους μου(1993)
Ο εργένης (1997)
Αυτή η νύχτα μένει (1999)
Beautiful People (2001)
Κουράστηκα να σκοτώνω τους αγαπητικούς σου(2002)
Delivery (2002)
Πεθαίνοντας στην Αθήνα (2006)
Αθήνα Κωσταντινούπολη (2006)
Τα οπωροφόρα της Αθήνας (2010)
Δεσμά Αίματος (2012)
Λιμουζίνα (2013)
Η κόρη του Ρέμπραντ (2015)
Μάρκο Μπελόκιο: φακός περισκοπίου
Ενας από τους πιο ανήσυχους, αντικομφορμιστές και διανοούμενους σκηνοθέτες της Ιταλίας, ο Μάρκο Μπελόκιο συνεχίζει να κάνει πολιτικό σινεμά γυρίζοντας ταινίες καταγγελίας.
Μάρκο Μπελόκιο
Ο Μάρκο Μπελόκιο είναι ένας ανήσυχος σκηνοθέτης. Ανήσυχος, σαν το περισκόπιο του υποβρυχίου, που αναδύεται από τα βάθη και ερευνά τη θάλασσα γύρω του για στόχους. O γεννημένος στην Πιατσέντζα της Ιταλίας εβδομηνταεπτάχρονος σκηνοθέτης εγκατέλειψε τις σπουδές φιλοσοφίας στο καθολικό Πανεπιστήμιο του Μιλάνου για να σπουδάσει σινεμά στο Λονδίνο. Το 1965, ο Μπελόκιο γύρισε την πρώτη του ταινία. “Οι γροθιές στην τσέπη” θεωρήθηκε μια από τις καλύτερες ιταλικές ταινίες – όμως η επόμενή του, το “Η Κίνα είναι κοντά”, ήταν κωμωδία, μια γροθιά στο σαγόνι της σοβαροφάνειας.... Στο φιλμ του “Εν ονόματι του Πατρός” ο ιταλός δημιουργός άσκησε κριτική στην Εκκλησία, στον “Βιασμό στην πρώτη σελίδα” περιέλαβε τον Τύπο, ενώ στο “Βία και μοιχεία” τα βέλη του Μπελόκιο είχαν σαν στόχο τον Στρατό...
Η σοδειά του φακού του, πλούσια: Στο «Καλημέρα, Νύχτα» εστιάζει στην απαγωγή και τη δολοφονία, από τις Ερυθρές Ταξιαρχίες, του Άλντο Μόρο, τέως πρωθυπουργού της Ιταλίας και αρχηγού των Χριστιανοδημοκρατών, ενώ το 2009 καταπιάνεται με την «Κρυφή ερωμένη» του Μπενίτο Μουσολίνι (αληθινή ιστορία). Μερικά χρόνια αργότερα η ταινία του “Ωραία Κοιμωμένη” με τους Ιζαμπέλ Ιπέρ και Τόνι Σερβίλο, έκανε αίσθηση, καθώς αναμόχλευσε τη συζήτηση περί ευθανασίας, ανθρωπίνων δικαιωμάτων και του ρόλου της Εκκλησίας.
Sweet Dreams του Marco Bellocchio (2016)
Ο καθολικισμός, η υποκρισία, η δίψα για εξουσία αλλά και η αληθινή πίστη, μαζί με την παγκοσμιοποίηση και τις αλλαγές στη σημερινή ιταλική (και όχι μόνο) κοινωνία, είναι μερικά από τα θέματα της ταινίας του «Αίμα από το αίμα μου».
H τελευταία του ταινία «Sweet Dreams», που το Πανόραμα θα προβάλλει σε αβαν πρεμιέρ, αποτελεί μια ωδή στην μητρική αγάπη.
Θα προβληθούν οι ταινίες:
Γροθιές στην τσέπη (1965)
Eν ονόματι του πατρός (1971)
Kαλημέρα, νύχτα (2003)
Kρυφή Ερωμένη (2009)
Η Ωραία Κοιμωμένη (2012)
Sweet Dreams (2016)
Μικρού μήκους
Το Πανόραμα, υποστηρίζοντας, επίσης, την μικρού μήκους ταινία, δίνει βήμα στους σπουδαστές δύο φιλόδοξων κινηματογραφικών σχολών, του New York College και της Horme Pictures, να δείξουν στο κοινό τις πρώτες τους κινηματογραφικές απόπειρες.
Στην 29η διοργάνωσή του, το Φεστιβάλ θα προβάλλει δεκατέσσερις ταινίες μικρού μήκους, μικρής διάρκειας στην πλειονότητα τους (κατά μέσο όρο 5-10 λεπτών) που αναδεικνύουν την μεγάλη θεματική αλλά και αισθητική γκάμα αναζητήσεων των νέων κινηματογραφιστών.
Οι οικογενειακές σχέσεις, ο πάντα απρόβλεπτος έρωτας και ο πάντα επώδυνος χωρισμός, οι ανίατες ασθένειες, οι διαρρήξεις και η βία της εποχής μας, η σύγχυση μεταξύ πραγματικότητας και φαντασίας, η εγκατάλειψη της επαρχίας, η θρησκεία, ο στρατός, η παιδική αλλά και η τρίτη ηλικία, είναι μερικές μόνο από τις θεματικές που απασχολούν τους αυριανούς σκηνοθέτες. Οι οποίοι, άλλοτε τοποθετούν τις ιστορίες τους σε ένα ρεαλιστικό πλαίσιο, κι άλλοτε πειραματίζονται με την φόρμα με ποιητική ή και ανατρεπτική διάθεση.
Θα προβληθούν οι εξής ταινίες:
Aπό την Horme Pitures:
Felicita (Γιάννης Ζαφείρης), Διάρρηξη (Βασίλης Γουδέλης), Holy Meal (Νίκος Μαθιός - Αλέξανδρος Καραΐσκος), Keep on Doing (Θόδωρος Διαμαντής), JoogBox (Αντώνης Πρέντζας - Δανάη Μουτσοπούλου), Double (Μάρθα Κίσκιλα - Αλέξανδρος Γκοράσης), Familyar Photo (Μάρω Τσεκούρα - Βάσω Πανταζοπούλου), Μια Ανάσα (Κωστής Λεβέντης), Ο Γιος της μάνας (Γκρατσιέλλα Ρούσσου) και Εικόνα (Λάμπρος Γεωργόπουλος)
Από το New York College:
Το Κουκλόσπιτο (Μιλτιάδης Χρηστίδης), Pathosis (Γιάννης Παπαναστασόπουλος), Killer’s Eyes (Πάνος Γλυνός) και Bύθισμα (Πολύμνια Παπαδοπούλου-Σαρδέλη)
18°
