Σκηνοθέτης υψηλών φιλοδοξιών και αναμφίβολα λαμπρού ταλέντου, παρέδωσε με το «The Master», ένα ακόμη σπουδαίο φίλμ σε μια καριέρα που μοιάζει να περιλαμβάνει μόνο τέτοια. Βραβευμένη για την σκηνοθεσία του και για τις ερμηνείες των δύο βασικών πρωταγωνιστών του, Χοακίν Φίνιξ και Φίλιπ Σέιμουρ Χόφμαν, η ταινία θα είναι από αυτές που θα συναντήσουμε ξανά στα Οσκαρ και στο μέλλον, σε κάθε εξιστόρηση των σπουδαίων στιγμών του παγκόσμιου σινεμά.
Γυρισμένη σε 70mm, ένα φορμά που συνήθως χρησιμοποιείτο για μεγάλα, θεαματικά έπη, η ταινία του Πόλ Τόμας Αντερσον αφηγείται μια ιστορία εσωτερικού μεγαλείου. Ακολουθεί την πορεία του Φρέντι Κουέλ, ένός χαμένου άντρα στην μεταπολεμική Αμερική, βυθισμένου στο αλκοόλ και την αυτοκαταστροφική του δίνη, που θα «σωθεί» όταν γνωρίσει τον Λάνκαστερ Ντοντ, έναν ηγέτη μιας νέας «θρησκείας» που θα μπορούσε να είναι και η Σαϊεντολογία.
Αυτό που ακολουθεί είναι ένα ταξίδι στις ζωές τους, στην κοινή τους πορεία, στην ανδρική φύση, στην μεταπολεμική Αμερική, στην της ανάγκης να ανήκεις, στο ψυχολογικό τοπίο ανθρώπων που όπως σε όλους μας κάτι στ΄ αλήθεια τους λείπει. Και μαζί ένα αληθινό μάθημα σπουδαίου σινεμά, μια θριαμβευτική απόδειξη πως αντίθετα, απ ότι μπορεί να πιστεύατε, υπάρχουν ακόμη αληθινοί κινηματογραφικοί masters στις μέρες μας.
Και είχαμε την τιμή να μιλήσουμε με έναν από αυτούς...
Ξεκίνησε από πολλά διαφορετικά πράγματα. Σχεδόν όπως πάντα, όπως κάθε ταινία μου, η αφετηρία ήταν ένας χαρακτήρας, στην προκειμένη περίπτωση ο χαρακτήρας του Φρέντι Κουέλ, του πρώην στρατιώτη που δεν μπορεί να βρει τη θέση του στην Αμερική μετά τον πόλεμο. Δεν νομίζω ότι θυμάμαι πως και πότε γεννήθηκε για πρώτη φορά στο μυαλό μου, αλλά σίγουρα αποτελεί ένα μείγμα από αναφορές, αληθινές ιστορίες, πράγματα που έχω διαβάσει ή δει. Από την βιογραφία του Τζον Στάινμπεκ μέχρι ιστορίες π[ου μου έχει αφηγηθεί ο Τζέισον Ρόμπαρντς από την θητεία του στο ναυτικό, από ντοκιμαντέρ για τους στρατιώτες που επιστρέφουν στην πατρίδα μετά τον δεύτερο παγκόσμιο. Ολα με κάποιο τρόπο βρήκαν την θέση τους στον ήρωα κι έχτισαν αυτή την ιστορία.
Η Σαϊεντολογία
O Λ. Ρον Χάμπαρντ είναι αναμφίβολα μια από τις αναφορές μου στην δημιουργία του χαρακτήρα του Λάνκαστερ Ντοντ και ναι η Σαϊεντολογία υπήρξε ένα από τα πράγματα που ερεύνησα όσο έγραφα τρο σενάριο, όμως είναι προφανές ότι το «Master» δεν είναι μια ταινία για την Σαϊνετολογία. Όπως συνήθως κάνω όταν προετοιμάζω μια ταινία, έκανα την ερευνά μου και μετά την άφησα στην άκρη κι έχτισα έναν χαρακτήρα για να ταιριάζει στην δική μου ιστορία. Και στην πραγματικότητα, θα μπορούσε να είναι μια οποιαδήποτε άλλη «θρησκεία» ή «σέκτα», ή όπως αλλιώς θέλετε να την πείτε. Ετσι κι αλλιώς πρόκειται για μια ταινία μυθοπλασίας.
Ο Χοακίν Φίνιξ είναι ένας ιδιαίτερος ηθοποιός με την έννοια ότι δεν ενδιαφέρεται για όλα όσα δεν αφορούν την ουσία της τέχνης του. Τον κάνουν να βαριέται. Αλλά δεν υπάρχει καμιά αμφιβολία ότι είναι ένας εξαιρετικός ηθοποιός. Το ήξερα από πολύ νωρίς, προσπαθούσα χρόνια να τον κάνω να δουλέψουμε μαζί, αλλά δεν είχε σταθεί δυνατόν. Οταν έγραφα το «The Master», ο Χοακίν περνούσε την φάση που είχε εγκαταλείψει την ηθοποιία, είχε αφήσει μούσι κι έμοιαζε αντικοινωνικός. Δεν ήμουν σίγουρος πόσο θα κρατούσε, αλλά ήταν ευτυχές ότι όταν ολοκλήρωσα το σενάριο και προχωρήσαμε την ταινία, ήταν πάλι ενεργός και πρόθυμος να κάνει σινεμά ξανά.
Υπακούοντας στο σενάριο
Σχεδόν όλα όσα βλέπετε να συμβαίνουν στην οθόνη, υπήρχαν ακριβώς έτσι στο σενάριο. Ασφαλώς και δεν έχω αντίρρηση στο να αυτοσχεδιάζουν οι ηθοποιοί μου στα γυρίσματα, όμως δεν είμαι από τους σκηνοθέτες που τους αφήνουν να ξεφεύγουν και να χάνονται σε αυτοσχεδιασμούς. Δεν βλέπω το νόημα να προσπαθείς να βρεις κάτι στην διάρκεια των γυρισμάτων, αν δεν υπάρχει εκεί από την αρχή, στο σενάριο. Ετσι ναι, μικρές λεπτομέρειες, κάποιες ατάκες οι στιγμές, βρέθηκαν στα γυρίσματα, όμως η ταινία προϋπήρχε, γραμμένη λεπτομερώς στις σελίδες του σεναρίου.
Μια καταραμένη ερωτική ιστορία
Ξεκίνησα από τιυς χαρακτήρες, αλλά η αληθινή ιστορία του φιλμ βρέθηκε στην πορεία. Αυτό το ρομάντζο ανάμεσα στους δύο ήρωες δεν ήταν κάτι που ξεκίνησα να γράφω συνειδητά. Αλλά όσο περισσότερο έγραφα, τόσο περισσότερο έβλεπα ότι στην πραγματικότητα η ιστορία τους ήταν αυτή δυο καταραμένων εραστών, δυο ανθρώπων που ένοιωθαν αυτή τη βαθιά έλξη ο ένας για τον άλλο, αλλά που αδυνατούσαν να την διαχειριστούν. Δεν μπορούσαν να χωρέσουν ο ένας στην ζωή του άλλου.
21°
