«Ένα τροχαίο ατύχημα πριν πέντε χρόνια με έφερε σε επαφή με τον ορθοπαιδικό γιατρό Γιώργο Δενδρινό και το βιβλίο του “Απ’ τα κόκαλα βγαλμένα”. Το βιβλίο αφορά ορθοπαιδικά περιστατικά από το δημόσιο σύστημα της υγείας και τη ζωή γιατρών και ασθενών σε αυτό, πράγματα που μέχρι τότε άκουγα από τον αδερφό μου, γιατρό επίσης σε δημόσια νοσοκομεία. Από την πληθώρα των σουρεαλιστικών περιστατικών που περιγράφει το βιβλίο, όπως και όσων είδα μόνος μου περνώντας πολλές ώρες σε εφημερίες ορθοπαιδικών νοσοκομείων κατά την προετοιμασία της ταινίας, αναγκάστηκα να αποκλείσω αρκετά διότι, αν και αληθινά, δεν θα γίνονταν ποτέ πιστευτά!
Στο χώρο της υγείας απεικονίζονται πεντακάθαρα οι παθογένειες αλλά και τα προτερήματα της νεοελληνικής κοινωνίας, που είναι τα θέματα που έτσι κι αλλιώς με απασχολούν σε κάθε μου ταινία. Μη φοβάστε, δεν θα βαρυστομαχιάσετε, πιο ανάλαφρο και από σαντιγί είναι! Δεν μιλάει για αθλιότητες. Για ανθρώπους και τις σχέσεις τους μιλάει. Και για τον κωμικοτραγικό αγώνα που δίνουν ορισμένοι από αυτούς προσπαθώντας να είναι δημιουργικοί κόντρα σ’ ένα ολόκληρο σύστημα που ουρλιάζει από παντού “παράτα τα, ρε κορόιδο, και κοίτα την πάρτη σου!”.
Αυτή η σουρεαλιστική ρουφήχτρα δεν αφορά κανένα σύστημα υγείας, αφορά όλη τη χώρα και όλους μας, με οτιδήποτε και αν καταπιανόμαστε. Όσο για τη σημερινή δύσκολη συγκυρία της πατρίδος, πρέπει να πω ότι νιώθω μεγάλη χαρά που έφτασε πλέον η ώρα της ενηλικίωσης μιας κοινωνίας που παρέμενε καθηλωμένη στον εφηβικό αυνανισμό μιας υπερκατανάλωσης τραγουδώντας συγχρόνως επαναστατικά τραγούδια! Μόνο καλό λοιπόν μπορεί να βγει. Κρίμα όμως ότι και αυτό, για μια ακόμη φορά, μας υποχρεώνουν άλλοι να το κάνουμε και δεν το αποφασίσαμε μόνοι μας. Από το 1821 φαίνεται πως είναι γραφτό μας να χρειαζόμαστε μπαμπά και μαμά που θα καθορίζουν το μέλλον μας και ποτέ δεν μπορέσαμε να διαχειριστούμε τη ζωή μας μόνοι μας!
Τα γυρίσματα έγιναν σε πολλά ορθοπαιδικά και μη νοσοκομεία της Αττικής, δημόσια και ιδιωτικά, από το ΚΑΤ, τη Σωτηρία και το ΓΝΑ μέχρι την Ευρωκλινική, τον Κυανού Σταυρό και το Ιατρικό κέντρο, τα οποία δεν θα έλεγα ότι είναι καθόλου χάλια. Το αντίθετο. Είναι ένα ιδιόμορφα γοητευτικό ελληνικό μείγμα τάξης και αναρχίας, μοντερνιάς και παλιομοδίτικου, προγραμματισμού και αυτοσχεδιασμού, τεμπελιάς και εργατικότητας, επιστημοσύνης και άγνοιας, που τα κάνει έναν από τους πιο ζωντανούς, ενδιαφέροντες, αντιπροσωπευτικούς και πολύχρωμους χώρους που έχω γνωρίσει! Βέβαια συνάντησα τις δυσκολίες που συναντάει κάθε Έλληνας που αναγκάζεται να έρθει σε επαφή με το απέραντο φρενοκομείο που λέγεται Ελληνικό Δημόσιο. Πραγματικούς ασθενείς ούτε που διανοήθηκα να έχω στην ταινία και μου είναι ακατανόητα γελοίοι “καλλιτέχνες” που είναι ικανοί να ταλαιπωρήσουν ανθρώπους που υποφέρουν για να κάνουν ένα όμορφο πλάνο! Αντίθετα, προσπαθήσαμε και καταφέραμε να κάνουμε τη δουλειά μας χωρίς να τους ενοχλήσουμε στο παραμικρό. Το μεγαλύτερο μάθημα που μου δίδαξε η προσωπική μου εμπειρία από τα δημόσια νοσοκομεία είναι το ότι η αληθινή ζωή ξεπερνάει κάθε τέχνη σε φαντασία και ευρηματικότητα!».
11°
