«Bones & Stones» στη Στέγη Ιδρύματος Ωνάση: Εντυπώσεις από την παράσταση των RootlessRoot με τις Λίντα Καπετανέα, Έλενα Τοπαλίδου, Ηρώ Κόντη, Hyaejin Lee.
Το γλυκό φως των προβολέων έκανε χρυσά τα σώματα και πιο υποφερτό το σκοτάδι της μεγάλης σκηνής. Υπογράμμιζε τις σιλουέτες της Έλενας Τοπαλίδου, της Λίντας Καπετανέα, της Ηρώς Κόντη και της Hyaejin Lee. Το γλυκό φως πρωταγωνιστούσε κι αυτό μαζί με την ορχήστρα και τη φωνή της Μάρθας Φριντζήλα που βρισκόταν επί σκηνής. Τα σμιλευμένα μάρμαρα και τα σμιλευμένα σώματα και η βροχή από κόκκινους κόκκους λαμπύριζαν από το γλυκό φως που μόνο λίγες στιγμές σκλήραινε.
Το βράδυ της Τετάρτης είδαμε τη φόρα της δουλειάς των RootlessRoot, της καλλιτεχνικής διευθύντριας του Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας, Λίντας Καπετανέα και του Jozef Fruček, «Bones & Stones». Στην αφαιρετική σκηνή, 3 αντικείμενα από μάρμαρο του γλύπτη Peter Randall-Page. Βαριά, άκαμπτα, ασάλευτα. Μέχρι που το κουτί ανοίγει και το παραμύθι ξετυλίγεται. Η ζωή γεννιέται, περνά από μπροστά από τα μαρμάρινα έργα τέχνης, τα αλλάζει, τα σέρνει, αλληλεπιδρά με αυτά. «I want you to remember me like this». Εκείνα θα μείνουν εκεί, οι ζωές θα φύγουν.
H Έλενα μπροστά σε ένα μικρόφωνο: «Make me immortal, make me eternal». Είναι η ανάγκη τους να αφήσουν το αποτύπωμά τους στον κόσμο. Είναι η ανάγκη μας να χωθούμε ξανά στις φιλόξενες θέσεις της Στέγης. Να αρτηθούμε έπειτα από μήνες καλλιτεχνικής νηστείας. Να ζήσουμε για πάντα σε μια εποχή που η ζωή μετριέται σε συρροές και υπερμεταδότες.
Οι πρόβες για αυτό το θέαμα είχαν ξεκινήσει στις αρχές του 2020 και η προγραμματισμένη πρεμιέρα ήταν για τον Απρίλιο του ίδιου έτους. Μεσολάβησαν οι καραντίνες, τα κλειστά θέατρα και τα κλειστά σώματα. Η ομάδα ζεστάθηκε και κινηματογράφησε την παράσταση, η οποία προβλήθηκε για 24 ώρες στο Onassis Channel την περασμένη πρωτοχρονιά. Το καλοκαίρι του 2021 έκανε πρεμιέρα στο Διεθνές Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας, ενώ τον Οκτώβριο παρουσιάστηκε στο διεθνές φεστιβάλ σύγχρονου χορού Bratislava in Movement, στο πλαίσιο της εξωστρέφειας της Στέγης. Είναι η πρώτη φορά που η παράσταση συναντά το αθηναϊκό κοινό από κοντά και μέχρι τις 7 Νοεμβρίου.
Η μουσική του Βασίλη Μαντζούκη που μαζί με άλλους τέσσερις μουσικούς ακολουθούν τις φωνές και τα βήματα στη σκηνή, είναι μαγεία. «Put me in your memory and keep me there». Διαβάζω ότι τα μάρμαρα ζυγίζουν έναν τόνο. Το βάρος της ανθρώπινης ύπαρξης, που στη σκηνή συλλαμβάνεται και από κει φεύγει, που γεννιέται ξανά και ξανά σε μια χορογραφία σπαρακτική, δεν υπολογίζεται, δεν μπορεί να ζυγιστεί, δεν χωρά σε μαθηματικές εξισώσεις και σχήματα. Οι τέσσερις γυναίκες χορεύτριες με την ενέργειά τους μας καθησυχάζουν, μας χαϊδεύουν, μας παρηγορούν. «I want to last forever like stones». Είναι η φύση μας τέτοια: τα κόκκαλα είναι αιώνιοι μάρτυρες ότι κάποτε υπήρξαμε, κάποτε ερωτευτήκαμε, γελάσαμε δυνατά, πολύ δυνατά. Όπως και τα μάρμαρα, είναι πάντα εδώ ακολουθώντας αντίστροφη πορεία: εκείνα γίνονται αιώνια όταν εξορύσσονται.
Στην ιστορία του ανθρώπου, τα μάρμαρα απέδρασαν από τη γη, έγιναν πρώτη ύλη στα χέρια μαστόρων και καλλιτεχνών κι έπειτα λατρευτικά τοτέμ και τέχνη που πουλήθηκε ακριβά κι έγινε μήλον της έριδας ανάμεσα σε ανθρώπους και κράτη. «How should I your true love know». Οι γυναίκες στη σκηνή είναι αγρίμια, είναι ευάλωτες, είναι προσωρινές αλλά δεν είναι μόνες. Έχουν η μια την άλλη κι όταν η μια αναληφθεί, θα είναι εκεί να την αγκαλιάσουν.
17°
