Συνέντευξη με τη Λίντα Καπετανέα για την παράσταση χορού Stones and Bones που ανεβαίνει στη Στέγη Ιδρύματος Ωνάση.
Τον καιρό του εγκλεισμού το Stones and Bones ευτυχώς κινηματογραφήθηκε και προβλήθηκε από το κανάλι της Στέγης. Κάτι ήταν και αυτό για μια πολυαναμενόμενη παράσταση που επιτέλους καταφέρνει να βρει τον δρόμο και για την αληθινή σκηνή. Όσοι την είδαν ξέρουν περί τίνος πρόκειται: Αιώνιες οι πέτρες και φθαρτό το σώμα, βαρύ το μάρμαρο, ακούνητο, και σχεδόν Σισύφειο το μαρτύριο. Η φύση υπερέχει, ο θάνατός μας είναι αναπόφευκτος, μάταιη και αδύνατη η μάχη με τα βουνά, αλλά εδώ έγκειται και το μεγαλείο μας. Αν και καταδικασμένοι, εντούτοις μαχόμαστε για να κατακτήσουμε έστω και μια μικρή θέση χρόνου στη αιωνιότητα.
Οι RootlessRoot επιστρέφουν. Και ορίστε μερικές σταθερές της παράστασής τους, σε ένα κατά τα άλλα ασταθές και μονίμως ρευστό περιβάλλον, όπως ζητήσαμε να μας τις προσδιορίσει η Λίντα Καπετανέα, λίγες μέρες πριν τα σώματα της ομάδας τους, ποδοβολήσουν και καλπάσουν στη Στέγη.
Παρακολουθώντας σας χρόνια, θεωρώ πως κατακτήσατε ένα ύφος που προεκτείνει τον χορό: ο κινησιολογικός σας κώδικας συγχωνεύει σύγχρονο χορό και πολεμικές τέχνες, ακροβατικά τσίρκου, ποίηση και εικαστικά σκηνικά εργαλεία-εγκαταστάσεις που προσδίδουν στο δρώμενό σας απίστευτη θεατρικότητα. Πόσο εύκολο ή δύσκολο ήταν να προεκτείνετε τα όρια της τέχνης σας; Και πώς προέκυψε αυτή η αλχημιστική πρόσμειξη τεχνών; Ήταν κάτι που το επιδιώξατε από την αρχή ή προέκυψε στην πορεία ως έργο εν εξελίξει;
Βασική μας έγνοια όλα αυτά τα χρόνια που δημιουργούμε ως ομάδα είναι η έρευνα πάνω στην κίνηση της αναγκαιότητας. Μας εμπνέουν όλα τα είδη χορού, τα αθλήματα και οι πολεμικές τέχνες αλλά και η καθημερινότητα. Κυρίως μας εμπνέει η έρευνα πάνω στην κίνηση σε πραγματικές συνθήκες. Έχετε παρατηρήσει ότι όλο και περισσότεροι άνθρωποι ασχολούνται με το τρέξιμο. Τι σημαίνει όμως τρέχω; Τρἐχω για να αποκτἠσω φυσική κατάσταση; Ή τρέχω από κάτι που με κυνηγἀει; Αυτό το τρέξιμο μας ενδιαφέρει. Σας το φέρνω ως παράδειγμα για να καταλάβετε πώς βλέπουμε την κίνηση. Μας ενδιαφέρουν οι συνθήκες που γεννούν την κίνηση στο σώμα και έχουν να κάνουν με την επιβίωση, τη δημιουργία και το άγνωστο. Δε μας ενδιαφέρει αν η κίνηση φαίνεται όμορφη ή είναι χαριτωμένη. Τέτοιες συνθήκες θέλουμε να φέρνουμε στην πρακτική μας και στις χορογραφίες μας. Σε αυτό το έργο είχαμε να αναμετρηθούμε με γλυπτά που ζυγίζουν 200 κιλά το καθένα. Θέλαμε να δούμε τι σημαίνει να φέρνεις κάτι τέτοιο στη σκηνή. Τέτοιο βάρος. Πώς είναι να το μετακινείς. Και από αυτή την προσπάθεια γεννήθηκε το έργο.
Πώς αντιλαμβάνεστε τον χρόνο; Νομίζω πως στο Stones and Bones το μάρμαρο αντιπροσωπεύει την αιωνιότητα και η ευθραυστότητα του ανθρώπινου σώματος το λίγο της ύπαρξης: από το μέγιστο ως το έλλασον της χωροχρονικής κλίμακας επάνω στον πλανήτη, ποιο είναι το σχόλιο πίσω από όλη αυτή την ενέργεια που εκλύεται από την παράστασή σας;
Δεν υπάρχουν σχόλια. Δε θέλουμε να σχολιάσουμε κάτι. Αυτό που καταθέτουμε είναι το ίδιο το έργο. Ο χρόνος είναι και χώρος. Προσπαθούμε να τον μεγαλώσουμε όσο μπορούμε.
Πέντε ερμηνεύτριες, ζωντανή μουσική και ο γλύπτης Peter Randall-Page: πώς μετασχηματίζεται και σε τι αυτή η συνύπαρξη;
Το αποτέλεσμα το βλέπετε επί σκηνής. Είναι τα βασικά συστατικά του έργου μας. Η ζωντανή μουσική είναι σε πρωτότυπη σύνθεση του σταθερού συνεργάτη μας Βασίλη Μαντζούκη και τα γλυπτά τα φιλοτέχνησε ο Peter Randall-Page. Είναι ένας γλύπτης που έχει αφοσιωθεί στη δημιουργία πέτρινων γλυπτών και ο οποίος εμπνέεται από τη γεωμετρία και τα μαθηματικά που ακολουθεί η φύση για να δημιουργήσει μοτίβα και σχέδια. Αυτή η ιδέα συνδέθηκε με το έργο μας, καθώς νιώσαμε ότι όλα ξεκινάνε από έναν μυθικό κοσμικό ωκεανό απέραντων γεωμετρικών μορφών, δομών και σχημάτων και μετασχηματίζονται σε ζωή. Μέσα σε αυτό τον ωκεανό πλέουμε κι εμείς ως δημιουργοί αλλά και ως μορφές δηλαδή, που θα μετασχηματιστούν σε κάτι άλλο μέσα στον χρόνο. Και στο έργο προβάλλουμε δύο ακραία σχήματα. Τη μεγάλη σε διάρκεια ζωή της πέτρας και τη μικρή σε διάρκεια ζωή των ανθρώπων.
Βιώσιμη γήρανση και Fighting Monkey. Μπορώ να χρησιμοποιώ τη λέξη «εμπειρία» για να περιγράψω την τεχνική που αναπτύξατε; Αλλιώς, πώς θέλετε να γίνεται δεκτή όλη αυτή η ολιστική γυμναστική (;) προσέγγισή σας που διδάσκεται σε σχολές ανά τον κόσμο;
Η πρακτική fighting monkey είναι ένας τρόπος να αποκτήσει κάποιος συνείδηση και συντονισμό της κίνησης και της επικοινωνίας του, να αναλάβει την ευθύνη της υγείας του, να αναπτύξει τη δημιουργικότητά του και να τροφοδοτήσει την όρεξή του για ζωή. Εκεί αποσκοπεί η δουλειά που κάνουμε. Δουλεύουμε μέσα από παιχνίδια με ανοιχτούς κανόνες που μοιάζουν με τις πραγματικές συνθήκες της ζωής. Δουλεύουμε σε ομάδες, ζευγάρια και ατομικά και με υλικά όπως το ξύλο, το μέταλλο, ο πηλός, το χαρτί και πολλά άλλα. Δεν πιστεύουμε ότι οι ασκήσεις γυμναστικής, όπως τις γνωρίζουμε δηλαδή, με τη μορφή επαναλήψεων προκαθορισμένων μοτίβων, μπορούν να αναπτύξουν πραγματικά το ανθρώπινο σώμα. Οι δυνατότητες του ανθρώπινου σώματος είναι πολύ μεγαλύτερες και κάνουν την εμφάνισή τους όταν ερχόμαστε σε επαφή με το άγνωστο, με τον κίνδυνο, με την πίεση, την ποικιλία καταστάσεων και συνθηκών και γενικά με την ανάγκη για επιβίωση και δημιουργία. Εμείς προσπαθούμε να εκθέτουμε το σώμα σε τέτοιες συνθήκες και εκεί ο καθένας καταλαβαίνει για τον εαυτό του ποιες είναι οι αδυναμίες του, ποια τα ισχυρά του σημεία και αποκτά επίγνωση ως προς το τι πρέπει να δουλέψει και να βελτιώσει. Κανείς δεν κάνει το ίδιο με κάποιον άλλο. Όπως στη ζωή. Αφού έτσι είναι η ζωή, γιατί η εξάσκηση του σώματος να είναι διαφορετική;
