Δάφνις και Χλόη

"Γύρευε λοιπὸν ἀπὸ τὴ Χλόη νὰ τοῦ δώσει ὅλα ὅσα ποθοῦσε, πλαγιάζοντας μαζί του πιὸ πολλὴν ὥρα ἀπ’  ὅ,τι  τὸ συνήθιζαν πρωτύτερα, καὶ νἄναι κι οἱ δυὸ γυμνοί: τοῦτο μονάχα ἔλειπε, σύμφωνα μὲ τὰ διδάγματα τοῦ Φιλητᾶ, γιὰ νἄβρουν τὸ μοναδικὸ φάρμακο ποὺ γιατρεύει τὸν ἐρωτικὸ καημό. Ἐκείνη ρώτησε, τί ἄλλο ὑπάρχει πέρα ἀπ’ τὸ φιλί, τὸ ἀγκάλιασμα καὶ τὸ ἴδιο τὸ πλάγιασμα, καὶ τί σκόπευε νὰ κάνει ὅταν θὰ ξάπλωναν μαζὶ γυμνοί. «Τὸ ἴδιο» τῆς ἀποκρίθηκε, «ποὺ κάνουν τὰ κριάρια στὶς προβατίνες κι οἱ τράγοι στὶς γίδες. Ἔχεις προσέξει ὅτι ὕστερα ἀπ’ αὐτὸ μήτε ἐκεῖνες κοιτᾶνε πιὰ νὰ τοὺς ξεφύγουν, μήτε ἐκεῖνοι κουράζονται νὰ τὶς κυνηγᾶνε; Λὲς καὶ πρέπει νὰ χαροῦν τὴν ἴδια ἡδονή, γιὰ νὰ βοσκήσουνε κατόπι ἥσυχα μαζί. Μοιάζει νἄναι γλυκὸ αὐτὸ τὸ πράμα καὶ νὰ νικάει τὴν πίκρα τοῦ ἔρωτα».

Λόγγου: Δάφνις καὶ Χλόη, μτφ. Ρόδης Ρούφος, εικόνες Ν. Χατζηκυριάκος Γκίκας, Ίκαρος, 1970"

15 χρόνια μετά...  η ιστορία επαναλαμβάνεται;

1995 Σε ένα νεοκλασικό σαλόνι, εγκαταλειμμένο, σαπισμένο από το χρόνο και την υγρασία, 4 αγόρια και 4 κορίτσια συναντήθηκαν για να ζωντανέψουν την ιστορία του Δάφνιδος και της Χλόης. Σκιές και φώτα, ρομαντικά  κοστούμια, μπεζ-χρυσά κομπινεζόν για τις κοπέλες, μαγιό κεντημένο με τριαντάφυλλα για τον Δάφνι, πιπεριές για κέρατα στον Πάνα, παντελόνια με φούστα για τον Πειρατή, βελούδινο φόρεμα με για τη σύριγγα κ.λπ.

Ρομαντικός και συναισθηματικός, με νεοκλασικό κινησιολογικό ύφος, μια διάθεση αισθησιασμού να ελλοχεύει στην ατμόσφαιρα, με κάποιες τολμηρές σκηνές για την εποχή, αλλά και την αθωότητα ζωγραφισμένη παντού· στα πρόσωπα των ερμηνευτών, στο δικό μου, στο κοινό.

2010 Δεκαπέντε χρόνια μετά επιστρέφω στο ίδιο έργο, στην ίδια μουσική και στη ρίζα μου που είναι ο χορός, για να αγαπήσω άλλη μια φορά την ίδια ιστορία.

Σήμερα τα 4 ζευγάρια που θα συναντηθούν στη σκηνή έρχονται απο το δρόμο, όλοι πια ειναι Δάφνις και Χλόη, όλοι θέλουν να αγαπήσουν και να αγαπηθούν και αυτή η αγωνία δεν σταματά ποτέ. Η αναζήτηση του ερωτικού συντρόφου από το παιχνίδι μέχρι την τελική ηδονή γίνεται μανία και εμμονή τους. Οι υπόλοιποι ρόλοι του έργου είναι πια το παιχνίδι τους, η ανάγκη για τον απόλυτο έρωτα γίνεται η απόλυτη ανάγκη τους.

Με τελείως διαφορετική διάθεση, ο Δάφνις πια φοράει κολάν ή αθλητική φόρμα ή φλούο εσωρουχο, η Χλόη πετσετέ φόρεμα, νάιλον μπουφάν ή χρυσό μαγιό, ο Πάνας dildo, οι νύμφες παγέτες, οι πειρατές σορτσάκια γυμναστηρίου, μάσκες με κρυστάλλους, μπαντάνες, και σε ένα «ροκ» κινησιολογικό ρυθμό ακραίων σωματικών κινήσεων και εκφράσεων οι ερμηνευτές φτάνουν στα όρια της αντοχής τους. Κατά τη διάρκεια της παράστασης όλα μπορούν να συμβούν και στο τέλος να ξανασυμβούν. Ερωτισμός, αισθησιασμός, βία και χιούμορ πάνω από όλα, σε μια πλήρη αποδόμηση του κλασικού μπαλέτου μέσα από τους κανόνες του, χρησιμοποιώντας ακόμα και την κλασική φόρμα του, την αφηγηματικότητά του, αλλά και την παντομιμική του διάθεση.

Έχοντας αλλάξει τελείως την άποψή μου για το τι είναι χορός πια, με διαφορετικές εμπειρίες από πολλούς χώρους, αισθάνομαι ότι σήμερα κατάφερα να κάνω αυτό που όταν ξεκινάει κανείς δεν μπορεί. Να είμαι τολμηρός στην ουσία και όχι στην επιφάνεια. Η πλήρης ανατροπή του έργου τελικά, σήμερα, κατά τη γνώμη μου αποκαλύπτει χωρίς ψευτοσυναισθηματισμούς το ίδιο το έργο και το ξύπνημα της άνοιξης στη φύση παρασέρνει ακόμα και τους ερμηνευτές στο ξύπνημα της ερωτικής διάθεσης.

Το πάτωμα και το ταβάνι του 1995 γίνονται η αρένα τού σήμερα, οι τοίχοι πέφτουν και τα σώματα μπορούν να εκραγούν.