Συνέντευξη με τους χορευτές Άλεξ Κυριακούλη και Νατάσα Φραντζή από την ομάδα σύγχρονου χορού La Verita Dance Company
«...το highlight της βραδιάς ήταν το “Zero”. Η παράσταση από την ομάδα σύγχρονου χορού La Verita Dance Company οδήγησε σε μια νέα ερμηνεία του μύθου του Νάρκισσου. Και οι δύο χορευτές, Άλεξ Κυριακούλης και Νατάσα Φραντζή, ερμήνευσαν με τρόπο εκπληκτικό το μύθο». Οι La Verita Dance Company, που χόρεψαν στις 3 Φεβρουαρίου στο Centre de Création Chorégraphique Luxembourgeois και έλαβαν αποθεωτικές κριτικές, είναι Έλληνες. Η Νατάσα κι ο Αλέξης γεννήθηκαν στην Αθήνα πριν από 31 χρόνια και ως ομάδα σύγχρονου χορού υφίστανται από το 2007. Πλέον είναι μόνιμοι κάτοικοι Βελγίου. «Εδώ δουλεύουμε και διδάσκουμε. Δυστυχώς, η Ελλάδα δεν αφήνει περιθώρια για ένα τέτοιο επάγγελμα», είπε μέσω mail και εν μέσω περιοδείας ο χορογράφος της ομάδας, Αλέξης. Έτσι ξεκίνησε η κουβέντα μας.
Γιατί φύγατε από την Ελλάδα;
Τα τελευταία χρόνια ζούσαμε χωρίς ένα πραγματικό αύριο. Η προοπτική για το μέλλον δεν υπήρχε. Το όνειρο είχε χαθεί. Ήταν δεδομένο ότι απλά θα ζούσαμε για να ζούμε χωρίς κάτι παραπάνω. Η ομάδα μας δεν μπορούσε να λειτουργήσει - πέρα από τις όποιες δυσκολίες, πρέπει να βρεις χρόνο για πρόβα ανάμεσα στις πολλές ώρες διδασκαλίας που είσαι αναγκασμένος να κάνεις για να ζήσεις. Τα φεστιβάλ στο εξωτερικό δύσκολα δέχονται ομάδες από την Ελλάδα, διότι το κόστος είναι τριπλάσιο μόνο από τα αεροπορικά, και ας μην αναφέρουμε για το πόσο τα ελληνικά φεστιβάλ και οι αρμόδιοι προωθούν τα παιδιά τους… Η Ελλάδα δεν έχει ιδέα για την πορεία της La Verita Dance Company στο εξωτερικό, και εμείς είμαστε περήφανοι για αυτό. Έτσι, αφού μας επέλεξαν στις Βρυξέλλες για ένα πρόγραμμα έρευνας και δημιουργίας, αδράξαμε την ευκαιρία και είπαμε «ή τώρα ή ποτέ». Και έτσι απλά φύγαμε. Με μία βαλίτσα στο χέρι, αλλά με το σημαντικότερο: Μας δημιουργήθηκαν ξανά ελπίδες.
Πώς είναι τα χορευτικά πράγματα στο εξωτερικό;
Το γεγονός είναι ότι γίνονται πράγματα. Ο κόσμος ενδιαφέρεται, οι παραστάσεις είναι sold out. Η ακαδημία με την οποία συνεργαζόμαστε ως καθηγητές σύγχρονου χορού, έχει γύρω στα 800 άτομα μαθητολόγιο. Αυτό σημαίνει ότι ο κόσμος εδώ θέλει να μάθει, του αρέσει ο χορός, είναι στην κουλτούρα του. Φυσικά και εδώ υπάρχουν οι κλειστοί καλλιτεχνικοί κύκλοι, «οι οικογένειες» που λέμε και στην Ελλάδα, μονάχα που εδώ, αν αξίζεις, θα σε ρουφήξουν, δεν θα σε κατασπαράξουν. Και στο μικρότερο χωριό υπάρχει κέντρο κουλτούρας που έχει μέσα από μουσική και χορό μέχρι σπορ. Έτσι ο κόσμος από μικρή ηλικία μαθαίνει να μεγαλώνει μαζί με την τέχνη. Και το κυριότερο, απορροφούνται εργαζόμενοι από τους καλλιτεχνικούς κλάδους, δεν υπάρχει η ανεργία όπως στην Ελλάδα. Για όλους αυτούς τους λόγους, δεν είναι τυχαίο ότι η ομάδα μας, από την πρώτη στιγμή που ήρθαμε στο Βέλγιο, απογειώθηκε σε αριθμό παραστάσεων και σεμιναρίων.
Πότε και γιατί αποφασίσατε να ασχοληθείτε με το χορό;
Η Νατάσα ξεκίνησε χορό σε μικρή ηλικία, γύρω στα 6. Η κλασική ιστορία: έκανε χορό η αδερφή της και, επειδή ζήλευε, άρχισε και αυτή. Εγώ είμαι άλλη ιστορία. Σπούδασα οικονομικά, τελείωσα δραματική σχολή, αλλά κάτι έλειπε. Αν και σε μεγάλη ηλικία, το βρήκα.
Τι έχετε σπουδάσει πάνω στο χορό;
Η Νατάσα σπούδασε στην Κρατική Σχολή Ορχηστικής Τέχνης και εγώ στη Σχολή της Ραλλού Μάνου. Οι σπουδές μας, αν και το πτυχίο τους δεν αναγνωρίζεται από το κράτος, είναι 3ετείς, περιλαμβάνουν όλες τις τεχνικές χορού, όπως μπαλέτο, σύγχρονο, graham, καθώς και θεωρητικά μαθήματα. Σκληρές σπουδές, τρία χρόνια είσαι σε μια αίθουσα από το πρωί ως το βράδυ, σώμα και πνεύμα σε απόλυτη εγρήγορση, δεν έχεις περιθώρια να κάνεις κάτι άλλο πέρα από αυτό. Και σε μια χώρα που, αν μη τι άλλο, έχουμε μια παράδοση στον πολιτισμό, όλη αυτή η προσπάθεια εκατοντάδων παιδιών κάθε χρόνο δεν αναγνωρίζεται. Για το λόγο αυτό και ο απλός κόσμος δεν γνωρίζει τίποτα για το χορό, παρά μόνο τα μπουζούκια. Όλα, τελικά, είναι καθρέπτης της κοινωνίας που ζούμε…
Πολύ δύσκολη ερώτηση. Τα πάντα και τίποτα. Όσο μεγαλώνεις και χαλαρώνεις από τις ορμόνες και το πάθος και αρχίζει και ξεκαθαρίζει το τοπίο, αυτή η απάντηση αλλάζει… Στην αρχή είναι τα πάντα σου, η ζωή σου, το νερό σου, η αναπνοή σου… Αργότερα γίνεται η ανάγκη σου, η καθημερινότητά σου, το είναι σου. Κάποια στιγμή είναι η ευχή σου και η κατάρα σου. Είναι μία ερωτική σχέση, έχει τα πάντα, πάθος, μίσος, ανεκπλήρωτο, ικανοποίηση και έναν όρκο αιώνιας πίστης και αφοσίωσης, στα δύσκολα, στα εύκολα, στην αρρώστια και στην υγεία, till death do us part...
Ποιο είναι το motto σας ως La Verita Dance Company;
Η τέχνη του χορού είναι προς τέρψη και ευχαρίστηση όλων των ανθρώπων, ακόμα και εκείνων που δεν τους αρέσει ο χορός. Η προσπάθειά μας είναι να απευθυνόμαστε σε ένα ευρύ κοινό, που να μπορούμε να τους αγγίξουμε, ανεξάρτητα αν το μέσο είναι ο χορός. Πολύς κόσμος, αν δει μια ανακοίνωση για παράσταση χορού, δεν θα επιλέξει να πάει να τη δει, γιατί δεν θα καταλάβει τίποτα. Ειδικά στην Ελλάδα, όπου η θεματολογία των παραστάσεων είναι τόσο «ψαγμένη», που κανείς δεν έχει λόγο να πάει να τις δει, αφού δεν υπάρχει κανένα σημείο ταύτισης με το κοινό. Η απλότητα είναι το δυσκολότερο μέσο της αλήθειας.
Τι θέλετε να πείτε στο κοινό με τη δική σας εκδοχή για το μύθο του Νάρκισσου.
Ζούμε σε μια εποχή απόλυτου εγωκεντρισμού και ματαιοδοξίας. Προσπαθούμε να κάνουμε το κοινό να αναρωτηθεί για την πραγματική αλήθεια… Γιατί πέθανε ο Νάρκισσος; Ήταν μεθυσμένος από την ομορφιά του, ήταν δηλαδή προσωπική του απόφαση να χαθεί μέσα στο εγώ του; Και τελικά, αν έγινε αυτό, τι κατάφερε αγαπώντας μόνο τον εαυτό του; Την αυτοκαταστροφή του; Δεν είναι ότι θέλουμε να πούμε κάτι συγκεκριμένο, αλλά να επισημάνουμε στο θεατή και σε όλους μας ποιες συνέπειες μπορεί να έχει ένας τόσο εγωκεντρικός τρόπος σκέψης.
Με δεδομένο ότι το σώμα είναι το εργαλείο ενός χορευτή, τι γίνεται με το πέρασμα του χρόνου, όταν το σώμα φθείρεται; Τι σκοπεύετε να κάνετε στο μέλλον;
Αρχίζεις να πονάς σε σημεία που δεν ήξερες. Έρχονται φθορές από την υπερλειτουργία του σώματος σε στιγμές ανύποπτες, που σου θυμίζουν τους δασκάλους σου, όταν σπούδαζες, που σου έλεγαν «μην το κάνεις αυτό, θα χαλάσεις τη μέση σου»… Σαν τη μητέρα σου, που φωνάζει να βάλεις μπουφάν γιατί θα κρυώσεις, και συ δεν το βάζεις, και στο τέλος βρίσκεσαι με πυρετό στο κρεβάτι και σου λέει «εγώ σ’ τα έλεγα»! Το ίδιο και με το σώμα μας, ξέρεις ότι το φθείρεις, αλλά συνεχίζεις, γιατί δεν μπορείς να κάνεις αλλιώς. Και όταν φτάνεις στην ατάκα «εγώ σ’ τα έλεγα», τότε είναι πια αργά. Προσέχουμε για να έχουμε όσο μπορούμε να έχουμε... Και μετά, πρέπει να έχεις χτίσει ένα ωραίο οικοδόμημα που να δουλεύεις με χορό, αλλά χωρίς να χορεύεις. Αυτό είναι το όνειρό μας για το μέλλον. Η δημιουργία μίας εταιρείας, όπως οι υπόλοιπες δουλειές στον κόσμο, όπως οι μεγάλες ομάδες χορού στο εξωτερικό, που θα υπάρχουν άνθρωποι να δουλεύουν ο καθένας στον τομέα του και να δημιουργούμε παραστάσεις, να προωθούμε τον πολιτισμό. Τα υπόλοιπα επί το έργον…
«C la vie» από τον Serge Aimé Coulibaly, «À la Carte» από τον Γιάννη Μανταφούνη, «4 + ΕΝΑ» της Κυριακής Νασιούλα και άλλες περφόρμανς αυτή την εβδομάδα
Το Κρατικό Μπαλέτο της Έσσης και οι χορογράφοι Botis Seva, Josef Nadj, Imre & Marne van Opstal, Lali Ayguade και Χάρης Γκέκας έρχονται στη μεσσηνιακή πρωτεύουσα
10°
