Μπάλος Κρήτης: Ένα φωτογραφικό οδοιπορικό σε μια τις 10 καλύτερες παραλίες του κόσμου σύμφωνα με το TripAdvisor
Λένε πως οι αληθινοί παράδεισοι είναι εκεί που η ψυχή μας ηρεμεί και γαληνεύει.
Την πρώτη φορά που αντίκρισα τον Μπάλο ένιωσα ανίκανη να περιγράψω αυτά που ένιωσα. Χρόνια ακόμη μετά και με τη ματιά του φωτογράφου που τον επισκέπτομαι, πάντα με συνεπαίρνει η διαφορετικότητα αυτού του τόπου σε σχέση με άλλους.
Μια λιμνοθάλασσα που φιλοξενεί λευκές και ροζ αμμουδιές και σμαραγδένια νερά, σπάνια είδη χλωρίδας και πανίδας είναι σίγουρα ένας δελεαστικός λόγος να επισκεφτεί κανείς τη λιμνοθάλασσα του Μπάλου. Ειδικά όταν το TripAdvisor την έχει συγκαταλέξει στις 10 καλύτερες παραλίες του κόσμου. Ένας λόγος παραπάνω φυσικά όταν κάποιος λατρεύει να τραβάει φωτογραφίες τοπίου όπως εγώ.
Ένας επίγειος παράδεισος 56 χιλιομέτρων από την πόλη των Χανίων, που σε ταλαιπωρεί αφάνταστα η διαδρομή αν αποφασίσεις να πας οδικώς, και που, όταν φτάσεις, πρέπει να κατέβεις ένα δύσβατο μονοπάτι 2 χιλιομέτρων για να φτάσεις στην ακτή μπορεί να μην είναι μια εύκολη επιλογή για κάποιους, αλλά σίγουρα είναι για μένα. Όταν σε όλη τη διάρκεια της διαδρομής έχεις για θέα ολόκληρο τον κόσμο σίγουρα αυτό είναι κάτι που δεν το αλλάζεις. Για αυτό και όσες φορές και αν πάω αυτή τη διαδρομή θα επιλέξω και ας το μετανιώνω πάντα στην επιστροφή.
Ένα τοπίο εξωπραγματικό. Αποχρώσεις του μπλε πάνω στην άσπρη άμμο σε παραπέμπουν σε κάποιο εξωτικό νησί. Πραγματικά απίστευτο αν δεν το δεις με τα μάτια σου. Αν πας τους μήνες που το τοπίο δεν έχει αλλοιωθεί από τις ανθρώπινες παρεμβάσεις, τα χρώματα είναι τόσο έντονα που σου κόβεται η ανάσα. Προσωπικά, μου αρέσει να πηγαίνω όταν δεν υπάρχει κόσμος. Για να μπορώ να χαρώ την ηρεμία και τη γαλήνη που μου προσφέρει ο τόπος και να θαυμάζω τις αντιθέσεις των χρωμάτων που περισσότερο από ποτέ είναι δυνατές και έντονες. Για αυτό και προτείνω ανεπιφύλακτα την επίσκεψη όλους τους μήνες πλην τους καλοκαιρινού, και, φυσικά, οδικώς. Γιατί τις εικόνες που παίρνεις από ψηλά και περπατώντας δεν θα τις πάρεις αν πας με το καραβάκι το καλοκαίρι. Η ερημιά του τοπίου, η εναλλαγή των χρωμάτων δίνουν ώθηση στην ψυχή να ταξιδέψει και εκείνη, την ελευθερώνουν.
Μυρίζω τη φύση, τον αγέρα και γεμίζω από οξυγόνο. Κάθομαι για ώρες και ταξιδεύω με τα ατελείωτα χρώματα της θάλασσας και του ουρανού. Λάτρης των τοπίων και εγώ, αυτό το τοπίο είναι για μένα... έρωτας.
Περισσότερο από όλα αυτά όμως, είναι το φως που πλημμυρίζει τη ψυχή μου και ξεχειλίζει από παντού. Ένα φως καθαρό και διάφανο, που όποια εποχή και αν πάω είναι εκεί και με περιμένει. Αυτό το φως προσπαθώ να μεταφέρω μέσα από τον φακό μου. Γιατί ο Μπάλος για μένα είναι Φως.
Πιστεύω πως τέτοια ομορφιά την έχει αγγίξει το χέρι του Θεού. Και εμείς, τόσο ασήμαντοι μπροστά της αλλά και τόσο τυχεροί, μπορούμε να τη δούμε και να τη θαυμάσουμε. Νιώθω ευλογημένη που ζω σε αυτόν εδώ τον τόπο. Στον δικό μου παράδεισο.
17°
