Συνέντευξη: Η φωτογράφος Auryn F. που μετακόμισε από το Βέλγιο στην Αθήνα μιλάει για τις εικόνες της και την έμπνευση που της δίνει η πόλη.
Γνώρισα την Στεφανία πριν μία διετία στο αγαπημένο μας Columbia Atelier. Ο τρόπος που απαθανατίζει την ζωή φωτογραφικά έχει κάτι το οποίο σε ηλεκτρίζει, υπάρχει μια ωριμότητα σε πολλά επίπεδα, πράγμα που σε κάνει να θέλεις να δεις περισσότερες εικόνες. Αγαπώ τους χώρους της, στο μυαλό μου θα μπορούσαν να γίνουν έργα ζωγραφικής! Και με αφορμή την καταγραφή της «μυστικής γκαλερί της Αθήνας», βρήκαμε την ευκαιρία να συζητήσουμε για τις φωτογραφίες της και το πώς βλέπει η ίδια την Αθήνα και τον κόσμο με τα μάτια και τον φακό της.
Κάνε μας μια γρήγορη περιγραφή, ποια είναι η Στεφανία;
Είμαι η Stéphanie, γεννήθηκα και μεγάλωσα στο Βέλγιο. Λατρεύω όλα όσα συνδέονται με την τέχνη. Όχι πολύ κοινωνική, μου αρέσει να περνάω πολύ χρόνο μόνη στον ζωηρό εσωτερικό μου κόσμο, να γράφω ποίηση και να ονειρεύομαι έναν κόσμο με περισσότερη καλοσύνη. Και ο όρος «γρήγορη» δεν είναι μέρος του λεξιλογίου μου.
Πότε έγινε η πρώτη σου επαφή με την φωτογραφία ως αντικείμενο, υπήρχε κάποιος που σε ώθησε σε αυτό;
Δεν θυμάμαι ακριβώς να είμαι ειλικρινής. Αλλά όπως και πολλά παιδιά, είχα κάμερες μίας χρήσης Kodak που χρησιμοποιούσα στις διακοπές ή σχολικά ταξίδια και νομίζω επίσης ότι είχα μία κανονική κάμερα αργότερα όμως, στα 14 - 15. Στη μαμά μου άρεσε να τραβάει φωτογραφίες, νομίζω ότι μου μετέδωσετο μικρόβιο χωρίς να το καταλάβει. Καθώς το σκέφτομαι τώρα, είμαι σχεδόν σίγουρη ότι της άρεσε για τον ίδιο λόγο που μου άρεσε και εμένα: η πιθανότητα δηλαδή να συμμετέχω σε κάτι, να ασχοληθώ με ανθρώπους αλλά «παραμένοντας κρυμμένη» πίσω από το φακό. Είναι παρηγορητικό, κατά κάποιο τρόπο.
Σε ποια ηλικία είδες την φωτογραφία με διαφορετικό τρόπο, και ποτέ άρχισες να αντιλαμβάνεσαι το συγκεκριμένο είδος ως μέσο τέχνης;
Όταν ήμουν 15 ετών, μεταπήδησα από το κανονικό σχολείο σε σχολή τέχνης και μέρος του προγράμματος περιλάμβανε τη φωτογραφία. Εκείνη την εποχή, ήταν κυρίως αναλογική φωτογραφία και ήταν πραγματικά δύσκολη, αλλά ταυτόχρονα εντυπωσιακή! Δεν ήμουν τόσο καλή με τα άλλα μαθήματα, όπως το σχέδιο και η ζωγραφική, αλλά με τη φωτογραφία ήταν μια διαφορετική ιστορία. Είχα παρακολουθήσει επίσης μαθήματα σχετικά με το ρετουσάρισμα εικόνων σε υπολογιστή και ήταν φανταστική εμπειρία. Σχετικά με την φωτογραφία καθαυτή, ήμουν στραμμένη στη διαδικασία του σκοτεινού θαλάμουκαι σε όλες τις δυνατότητες πίσω από αυτό. Τότε άρχισα να καταλαβαίνω ότι θα μπορούσαμε πραγματικά να παίξουμε με την εικόνα. Δεν ήταν πια μόνο το πλαίσιο και το κλικ. Όχι, ήταν ένα ολοκαίνουργιο σύμπαν που ξετυλίχθηκε μπροστά στα μάτια μου. Αλλά μην με παρεξηγείς, ποτέ δεν προσελκύστηκα από την τεχνική πλευρά της φωτογραφίας (ακόμη και τώρα με την ψηφιακή εποχή) και είμαι πραγματικά ανίδεη όταν χρειαστεί να βρεθώ σε μια τέτοια κατάσταση που πρέπει να τις επιλέξω τις τέλειες ρυθμίσεις. Είναι η ιδέα του πειραματισμού που με ενθουσίασε και εξακολουθεί να το κάνει.
Μίλησε μας για την μετάβασή σου από της Βρυξέλλες στην Αθήνα…
Πέρασα το μεγαλύτερο μέρος της ζωής μου προσπαθώντας να ταιριάξω σε έναν κόσμο που συνεχώς με απέρριπτε, είτε με πλήγωνε. Υπομένοντας τον χρόνο μου σε αυτόν τον πλανήτη από τη μια δουλειά στην άλλη. Αλλά τότε, κάτι άλλαξε.Δεν πιστεύω τόσο σε ενεργειακά-μυστικοπαθή πράγματα, αλλά το συναίσθημα που έχω τώρα είναι ότι το Σύμπαν σκέφτηκε να μου προσφέρει ένα νέο και εντελώς διαφορετικό δρόμο. Μια ευκαιρία για αλλαγή. Εκείνη την εποχή, τελείωσα με τη δουλειά μου, με τη σχέση μου, μετακόμισα με φίλους και κατέληξα να επιστρέψω στην Αθήνα (όπου είχα έρθει μερικές φορές πριν, για διακοπές), μόνη, για να δω μια έκθεση ενός Έλληνα καλλιτέχνη που θαύμαζα πραγματικά. Το ένα πράγμα οδήγησε στο ένα άλλο, είδα την πιθανότητα μιας νέας ζωής στην Αθήνα, και παρά τα τεράστια εμπόδια της, επέλεξα να μεταπηδήσω σε αυτήν την απερίσκεπτη περιπέτεια.
Πόσο δύσκολο ή εύκολο ήταν για εσένα να αφήσεις μια χώρα που όλα λειτουργούν ρολόι ερχόμενη στην Αθήνα που είναι μπάχαλο;
Δεν πρόκειται ακριβώς για το πώς είναι η χώρα μου VS πώς είναι η Ελλάδα, αλλά για το ποια είμαι εγώ ως άτομο. Γνωρίζω Βέλγους που μισούν το βελγικό σύστημα για παράδειγμα, αλλά εγώ, ήμουν εντάξει με αυτό. Άρα, το να έρθω εδώ ήταν μία μεγάλη πρόκληση για εμένα. Είναι παντού το χάος! Ο δρόμος, το σύστημα, όλα, χα χα! Είμαι ακόμα στη διαδικασία προσαρμογής, αλλά πραγματικά μα πραγματικά, ομολογώ μερικές φορές νοσταλγώ το κρύο και υγρό μου Βέλγιο. Αλλά μετά σκέφτομαι όλα τα καλά πράγματα εδώ που δεν είχα ποτέ εκεί, και σταματάω να σκάω για αυτό, έστω για μια στιγμή.
Παρατηρώντας την δουλειά σου βλέπει κάποιος ότι η Αθήνα επηρέασε το οπτικό σου πεδίο αρκετά, θέλεις λίγο να μας μιλήσεις για αυτό;
Ζούσα στις Βρυξέλλες πριν από την Αθήνα, δεν ταξίδευα πολύ, και ο κύριος τομέας μου ήταν η φωτογραφία δρόμου, με λίγη δόση μουσικής φωτογραφίας, εφόσον ήμουν και λάτρης της μουσικής. Το μέρος της φωτογραφίας δρόμου δεν άλλαξε και πολύ εδώ στην Αθήνα, απλά μου δόθηκε περισσότερο πεδίο για εξάσκηση. Αυτό που άλλαξε ήταν οι συντριπτικές δυνατότητες! Θα μπορούσα να συνεχίσω να κάνω φωτογραφία δρόμου, αλλά είχα επίσης όμορφα τοπία άμεσα διαθέσιμα. Στη συνέχεια, όταν άρχισα να ασχολούμαι στενά με τη σκηνή της τέχνης του δρόμου, το φωτορεπορτάζ εμφανίστηκε ως φυσικό επακόλουθο. Σήμερα, και με μεγαλύτερη αυτοπεποίθηση πλέον, έχω αποφασίσει να ασχοληθώ με την καλλιτεχνική φωτογραφία και να εξερευνήσω αυτόν τον τομέα γιατί μου επιτρέπει να δείξω την προσωπικότητά μου καλύτερα από οτιδήποτε άλλο…
Φωτογραφίζεις αρκετά έργα από καλλιτέχνες του δρόμου, πώς είναι αυτή η εμπειρία για εσένα, είχες πριν σχέσεις με την σκηνή, τι παρατηρείς για το επίπεδο τον Ελλήνων σε σχέση με άλλες χώρες της Ευρώπης;
Αυτό είναι κάτι καινούργιο και σαν ένα ζωντανό όνειρο για μένα. Μου άρεσε πολύ η τέχνη του δρόμου πριν έρθω στην Ελλάδα, αλλά εκτός από τη λήψη φωτογραφιών από γκράφιτι στο δρόμο, δεν είχα καμία απολύτως σχέση με αυτόν τον κόσμο. Το να μπορέσει κάποιος να μπει στα «coulisses» (παρασκήνια), θεωρώ ότι είναι ένα δώρο. Η καταγραφή της διαδικασίας δημιουργίας ενός έργου είναι κάτι που μου αρέσει πολύ. Ωστόσο, δεν είναι πάντα εύκολο να αλληλοεπιδράσω με καλλιτέχνες. Πρώτα απ’ όλα επειδή αισθάνομαι συχνά σαν ένα ντροπαλό εντυπωσιασμένο παιδί, και επίσης επειδή δεν θα ήθελα να τους ενοχλήσω. Αλλά δουλεύω τις κοινωνικές μου δεξιότητες, χμ. Δεν μπορώ πραγματικά να μιλήσω για το επίπεδο, αλλά αυτό που είδα είναι ότι οι Έλληνες καλλιτέχνες φαίνεται να καταβάλλουν πολλές προσπάθειες και συναίσθημα στη δουλειά τους γενικά. Δεν θα είχα εκπλαγεί εάν μου έλεγαν ότι στην ουσία ήταν η οικονομική κρίση που επηρέασε τον τρόπο λειτουργίας τους, αναγκάζοντάς τους να προσαρμοστούν. Αλλά παντού στον κόσμο, μπορούμε να βρούμε πολύ ταλαντούχους ανθρώπους και πιστεύω ότι το να ξεχωρίσει κάποιος είναι κάτι πολύ δύσκολο για όλους, αλλά εντάξει, ίσως περισσότερο στην Ελλάδα όπου τα χρήματα είναι ένα καυτό θέμα.
Δύο χρόνια από την παραμονή σου στην Αθήνα τι είναι για εσένα τελικά αυτή η πόλη;
Παραμένει μια πόλη ευκαιριών. Πηγαίνω αργά αργά, χωρίς βιασύνη και δεν είναι εύκολο κάθε μέρα, αλλά δεν μετανιώνω για τίποτα. Η πόλη της Αθήνας με ώθησε να εξελιχτώ επειδή είναι μια ζούγκλα, οι κανόνες υπάρχουν για να παραβιάζονται, είτε σου αρέσει είτε όχι, και αν δεν προσαρμοστείς, μπορεί εύκολα να σε κάνει να νιώσεις άβολα. Είμαι ακόμα τόσο μαλακή όσο ένα μωρό, αλλά έχω πλέον καλύτερη συναίσθηση των ορίων μου και μπορώ να παλέψω καλύτερα από ποτέ για τα πιστεύω μου.
Υπάρχουν κάποια πλάνα στο μέλλον να δούμε ατομική έκθεση της δουλειά σου στην Αθήνα;
Όχι ακόμη, από τη στιγμή που είμαι ακόμη στη διαδικασία δημιουργίας του portfolio μου, αλλά σίγουρα, θα ήταν τιμή μου να έχω την ευκαιρία μιας ατομικής έκθεσης. Έχω ήδη εκθέσει στην Ελλάδα (Αθήνα και Κρήτη), και στην τελευταία έκθεση έδειξα μια σειρά από έργα μου για πρώτη φορά, και έλαβα πολλά συγχαρητήρια από ανθρώπους που δεν είχαν επίγνωση της δουλειάς μου, οπότε αυτό είναι πολύ ενθαρρυντικό.
Πώς βλέπεις τον εαυτό σου σε πέντε χρόνια, πιστεύεις ότι θα μένεις ακόμα στην Αθήνα, αν όχι που θα βρεις καλύτερα;
Προσπαθώ να σταματήσω να φαντάζομαιτον εαυτό μου πολύ μακριά στο μέλλον, δεν μου έκανε ποτέ καλό, ας πούμε ότι ελπίζω να είμαι ακόμα με το άτομο που αγαπώ, οπουδήποτε κι αν είναι αυτό, και με τουλάχιστον μία κάμερα, σίγουρα. Το επιπλέον μπόνους θα ήταν να κατάφερνα να ζήσω από τη φωτογραφία, γιατί, ε ξέρετε, ένα κορίτσι πρέπει να ονειρεύεται.
