Έκανα Ανάσταση στην ομώνυμη εκκλησία της Αναστάσεως στην παραλία της Καλαμάτας. Λίγο πριν το «Χριστός Ανέστη», καθώς βρισκόμουν στο πεζοδρόμιο απέναντι από τον προαύλιο χώρο, πέρασε από μπροστά μου και στάθηκε παραδίπλα ένας τύπος με σακίδιο φωτογράφου και ένα αρκετά δυνατό «εργαλείο» στα χέρια. Περισσότερο εντύπωση μου έκανε ο πανάκριβος ζουμ φακός, που είχε «φορέσει» στην κάμερα. «Τι να θέλει να βγάλει άραγε με το μπαζούκας;» αναρωτήθηκα. Ο τύπος έκατσε εκεί δίπλα μου και δεν το κούνησε ρούπι. Ό,τι έβγαλε, το έβαλε όρθιος από το ίδιο σημείο κουνώντας μόνο το κεφάλι και το ζουμ. Σε κάθε κλικ, εκείνος χαμήλωνε το βλέμμα του και κοίταζε την εικόνα στη μηχανή, ενώ εγώ παρατηρούσα ανεπαίσθητες γκριμάτσες δυσαρέσκειας στο πρόσωπό του. Δεν του πολυάρεσαν αυτά που έβλεπε.
Εδώ και χρόνια έχω καταλήξει πως, σε οτιδήποτε και αν είναι αυτό με το οποίο καταγίνεσαι, το σημαντικό δεν είναι το τι να κάνεις, αλλά το τι να μην κάνεις. Ανοίγω λοιπόν μία φωτογραφικού προβληματισμού παρένθεση. Κατά την ταπεινή μου άποψη, σπάνια έχεις καλό αποτέλεσμα βγάζοντας φωτογραφίες όρθιος και ακίνητος. Όταν δηλαδή ζουμάρεις στο θέμα, που σου τράβηξε το ενδιαφέρον, από τη θέση που βρίσκεσαι χωρίς να μετακινηθείς καθόλου. Το κάνουν πολλοί και επειδή δεν βλέπουν αποτέλεσμα που να τους ικανοποιεί, αγοράζουν καινούρια μηχανή, αντί απλά να αλλάξουν τακτική στη φωτογράφιση. Επίσης, εφόσον δεν δουλεύεις για το “Sports Illustrated” ή το “National Geographic”, τα ζουμ και οι τηλεφακοί δεν έχουν ιδιαίτερο νόημα. Δεν θα μπω σε λεπτομέρειες. Θα κλείσω εδώ την παρένθεση, όντας σίγουρος ότι πολλοί θα διαφωνήσουν και ελπίζοντας ότι κάποιοι άλλοι θα βρουν αφορμή να το ψάξουν περισσότερο.
Όλες οι πόλεις της Ελλάδος ακολουθούν το ίδιο μοτίβο στις μεγάλες αργίες. Όσο τα μαγαζιά είναι ανοικτά και μάλιστα με διευρυμένο ωράριο, στα κεντρικά σημεία γίνεται χαμός. Δεν είναι ότι απαραιτήτως ψωνίζουν όλοι. Αρκετοί απλώς βολτάρουν χαζεύοντας. Όταν πλέον κλείσουν τα μαγαζιά και και έχουμε μπει στη «ζώνη της αργίας», ας πούμε από τις 7-8 το απόγευμα του Μ. Σαββάτου, οι πάντες εξαφανίζονται από τους δρόμους. Δεν κυκλοφορεί ούτε κουνούπι. Το απόγευμα της κύριας αργίας, για παράδειγμα από τις 5-6 της Κυριακής του Πάσχα και μετά σχεδόν όλη την επόμενη ημέρα όλη η Ελλάδα είναι «για καφέ». Το μοτίβο αυτό έχει πολλή πλάκα και δεν αλλάζει για κανένα λόγο. Έχει δε, ιδιαίτερο φωτογραφικό ενδιαφέρον.
Φυσικά η Καλαμάτα δεν μπορούσε να αποτελέσει την εξαίρεση, Το εντελώς αντίθετο μάλιστα. Θα έλεγα ότι η συγκεκριμένη πόλη είναι η «μονάδα μετρήσεως» των τυπικών συνηθειών της ελληνικής κοινωνίας. Έβγαλα φωτογραφίες με πολύ κόσμο, χωρίς καθόλου κόσμο, με λαμπρό ήλιο, με συννεφιά, με βροχή. Και κάτι λίγο από πασχαλινή ατμόσφαιρα, επίσης. Η πόλη χαρακτηρίζεται από εύκολη ρυμοτομία, οι δρόμοι δεν είχαν ιδιαίτερη οδηγική κίνηση, οπότε πρέπει να τη γύρισα με το αυτοκίνητο πάνω από 20 φορές, ενώ έκανα και πάρα πολλές διαδρομές περπατώντας. Στην Αριστομένους, στην παλιά πόλη, στην Υπαπαντή και γύρω από το κάστρο, στο λιμάνι, στη μαρίνα, στο Πανελλήνιο, στο μώλο, στις προάστιες γειτονιές. Ξόδεψα και κάμποσες ώρες στην παραλία, από άκρη σε άκρη, περπατώντας, κολυμπώντας και φωτογραφίζοντας. Συνολικά τράβηξα 2 36άρια ρολά. Ένα έγχρωμο και ένα ασπρόμαυρο. Υπεραρκετά. Με περίπου μισό ευρώ το κλικ αποφεύγεις να πατάς συχνά το κουμπάκι. Για να επιστρέψω στην αρχή του κειμένου, η φωτογραφία για μένα είναι κινητικό άθλημα. Πας από δω, πας από κει, κυνηγάς το φως, οδηγάς, περπατάς, κάνεις ποδήλατο, σκύβεις, χαμηλώνεις, ξαπλώνεις, ανεβαίνεις σε κανένα τοίχο ή σε κανένα δέντρο. Μπαίνεις μέσα στον κόσμο, πας κοντά, συμμετέχεις, μπορεί να πάρεις και κανέναν από πίσω για του τη «στήσεις» καλύτερα, συχνά σε βρίζουν, τσακώνεσαι…
Υπέροχα πράγματα!
Από τις φαβέλες του Ρίο μέχρι τα σοκάκια του Παρισιού, η διεθνώς βραβευμένη φωτογράφος παρουσιάζει στη Λεμεσό την έκθεση «La Street c’est Chic», μια οπτική ωδή στην εφήμερη τέχνη των δρόμων
Η φωτογράφος των «Πρωταγωνιστών» μιλάει, για το φως, την απώλεια, τη μάχη με τον καρκίνο, τον Σταύρο Θεοδωράκη, και το κλικ που αποκαλύπτει την αλήθεια
