Μέσα στην εβδομάδα, τα απογεύματα, εκεί από τις πέντε και μετά, μία ιδιότυπη κυκλοφορία παρατηρείται στους δρόμους της πόλης. Αγχωμένοι μπαμπάδες και μαμάδες τρέχουν να διαμοιράσουν τα βλαστάρια τους στις διάφορες εξωσχολικές δραστηριότητες. Ακαδημίες ποδοσφαίρου, μπάσκετ, καράτε, κολυμβητήρια, μπαλέτα, σκάκι, ζωγραφική, θεατρικές ομάδες, μουσική, ξένες γλώσσες, θα μπορούσα να συνεχίσω μέχρι αύριο…
Καθηγητές ξένων γλωσσών, χοροδιδάσκαλοι, προπονητές των πιο απίθανων αθλημάτων μιλούν με μεγάλο πάθος και απόλυτη σοβαρότητα για το πόσο σημαντικό είναι για ένα παιδί να έχει πάρει το Proficiency στα 12, πόσο καλά μπορεί να χορέψει salsa ένα 5χρονο ή για το πόσο μικρός πήγε ο Messi στην Μπάρτσα. Άσε που, αν δεν ξεκινήσεις aikido από το προνήπιο, μπορεί να μην καταφέρεις να γίνεις ο νέος Steven Seagal.
Οι γονείς, όντας άσχετοι οι περισσότεροι, τρέχουν και δε φτάνουν. Πάνω από όλα πληρώνουν. Πληρώνουν αδρά. «Λες το καμάρι μου να είναι τεράστιο ταλέντο στο φλάουτο με ράμφος και να μην το ανακαλύψω εγκαίρως; Συμφορά!»
Το πόσο γουστάρω να βλέπω πιτσιρικάδες να κωλοβαράνε, δεν περιγράφεται. Όχι κωλοβάρεμα τύπου τάμπλετ, video games κ.λπ. Το άλλο! Το καλό! Στις πλατείες, στις αλάνες, στα προαύλια των σχολείων. Αυτοσχέδιο παιχνίδι, ατέλειωτο τρέξιμο, πλάκες, ένταση, χαρούμενες φωνές.
Χωρίς γονείς, δασκάλους, προπονητές, παιδονόμους και λοιπούς καθοδηγητές να στα ζαλίζουν. Άμα είσαι καλός σε κάτι, θα το καταλάβεις μόνος σου, θα το ψάξεις, θα το αναζητήσεις και θα το βρεις τελικά. Κι αν δεν έχεις κάποιο μεγάλο ταλέντο, δεν έγινε και κάτι. Δεν σημαίνει ότι δεν μπορείς να πετύχεις στη ζωή σου. Δεν έχει να κάνει.
Κάποια στιγμή πρέπει να σταματήσουμε να χαραμίζουμε την παιδική ηλικία των ανθρώπων. Το σχολείο είναι αρκετό. Και υπάρχει και το καθημερινό διάβασμα. Που είναι το πιο σημαντικό. Και που όταν έχουμε φορτωμένο πρόγραμμα μειώνεται δραστικά. Και που χρειάζεται καλή διάθεση για να είναι αποτελεσματικό. Πας σχολείο, γυρνάς στο σπίτι, τρως, μελετάς για την άλλη μέρα. Φτάνει! Μέχρι εκεί! Μετά έξω για παιχνίδι, γέλιο, χαρά και παρέα με φίλους.
Τα υπόλοιπα άσε να έρθουν από μόνα τους και στην ώρα τους...
Από τις φαβέλες του Ρίο μέχρι τα σοκάκια του Παρισιού, η διεθνώς βραβευμένη φωτογράφος παρουσιάζει στη Λεμεσό την έκθεση «La Street c’est Chic», μια οπτική ωδή στην εφήμερη τέχνη των δρόμων
Η φωτογράφος των «Πρωταγωνιστών» μιλάει, για το φως, την απώλεια, τη μάχη με τον καρκίνο, τον Σταύρο Θεοδωράκη, και το κλικ που αποκαλύπτει την αλήθεια
12°
