Άλλο ένα απόσπασμα από το “Ημερολόγιο ενός χασομέρη”. Ας ξεκινήσουμε με λίγη ετυμολογία: αργόσχολος, -η, -ο
που δεν ασχολείται με κάτι, που δεν έχει κάποια απασχόληση χασομέρης αρσενικό
αυτός που δεν έχει δουλειά και περνάει τη μέρα του μη κάνοντας τίποτα, ο αργόσχολος
Κάπως έτσι βρέθηκα να κόβω βόλτες στο λιμάνι της Σούδας, μια εντελώς άσχετη μέρα, χωρίς κανένα ιδιαίτερο λόγο. Μεσημέρι προς απόγευμα, κάπου μετά τις τρεις και πριν τις τέσσερις. Νέκρα! Το καράβι της γραμμής κοιμόταν τον ύπνο του δικαίου περιμένοντας να έρθει η ώρα για το βραδινό δρομολόγιο, παρκαρισμένα φορτηγά και αυτοκίνητα στην ίδια κατάσταση επίσης. Ένας - δύο ψαράδες σε κατάσταση αποσύνθεσης και δύο - τρεις ταλαίπωροι που προσπαθούσαν να επισκευάσουν κάτι προ-πολλού τελειωμένα καΐκια. Στο κιόσκι των εισιτηρίων με κάτι τεράστιες μυγοσκοτώστρες, ένας νομίζω είχε ηλεκτρική, περίμεναν, χωρίς ιδιαίτερη επιτυχία, μήπως βρουν κάποιο υποψήφιο θύμα (μύγα ή πελάτη). Μάταια! Το πρώτο 15νθήμερο του Δεκέμβρη πρέπει να είναι σε όλο το βόρειο ημισφαίριο η πιο ακίνητη και βαρετή περίοδος. Άλλωστε, για τον λόγο αυτό, τη συγκεκριμένη περίοδο κυκλοφορούν οι καλύτερες προσφορές σε ταξίδια. Εισιτήρια, ξενοδοχεία κλπ είναι πάμφθηνα. Χωρίς ιδιαίτερη επιτυχία όμως. Κανένας δεν ξοδεύει λεφτά αυτή την εποχή. Τα κρατάει για τις γιορτές. Μαζί με τη διάθεσή του επίσης.
Προσωπικά σιχαίνομαι τα πλεούμενα. Όταν αυτά κινούνται και εγώ είμαι μέσα. Από κανό και βάρκες μέχρι ιστιοφόρα, κότερα και υπερωκεάνια. Έχω σοβαρό πρόβλημα ναυτίας. Πολλές φορές με πιάνει ναυτία ακόμα και όταν κολυμπώ, αν έχει κυματισμό μικρής συχνότητας. Πολλώ δε μάλλον, αν είμαι μέσα σε σκάφος. Ως φοιτητής δε, που έκανα αυτό το καταραμένο δρομολόγιο Σούδα - Πειραιάς πολύ συχνά, είχα περάσει μαρτυρικές στιγμές.
Όμως τα αραγμένα σκάφη έχουν άλλη χάρη. Είτε είναι ενεργά, είτε παρατημένα. Ακόμα και όταν είναι στη στεριά για επισκευή ή απόσυρση. Τα χρώματα, τα παλιά βαρέλια, οι κάβοι, οι σωλήνες, οι γερανοί, οι αλυσίδες, οι άγκυρες, τα παλιά λάστιχα φορτηγών. Η μυρωδιά από αλμύρα και σκουριά...
Αν βοηθάει και το φως, το σκηνικό γίνεται άκρως κινηματογραφικό! Τουλάχιστον (at least που λένε) στα δικά μου τα μάτια.
Ελπίζω και στα δικά σας!
Από τις φαβέλες του Ρίο μέχρι τα σοκάκια του Παρισιού, η διεθνώς βραβευμένη φωτογράφος παρουσιάζει στη Λεμεσό την έκθεση «La Street c’est Chic», μια οπτική ωδή στην εφήμερη τέχνη των δρόμων
Η φωτογράφος των «Πρωταγωνιστών» μιλάει, για το φως, την απώλεια, τη μάχη με τον καρκίνο, τον Σταύρο Θεοδωράκη, και το κλικ που αποκαλύπτει την αλήθεια
