Το Ρέθυμνο είναι έδρα του ομώνυμου δήμου και πρωτεύουσα του νομού Ρεθύμνης (κάτοικοι 32.468 το 2011). Βρίσκεται στη βόρεια ακτή της Κρήτης, στην ανατολική πλευρά του Κόλπου του Αλμυρού. Πρόκειται για το τρίτο σε πληθυσμό αστικό κέντρο της Κρήτης μετά το Ηράκλειο και τα Χανιά.
Η Παλιά Πόλη του Ρεθύμνου είναι χτισμένη πάνω στο ακρωτήρι της βόρειας παραλίας που ξεκόβει από τη στεριά και προχωρά μέσα στη θάλασσα. Είναι από τις πιο καλοδιατηρημένες αναγεννησιακές πόλεις. Βρίσκεται στην καρδιά του σημερινού Ρεθύμνου και συνδυάζει την ανατολίτικη όψη της Τουρκοκρατίας με την Ενετική αρχιτεκτονική αναγεννησιακού χαρακτήρα. Διατηρεί σε μεγάλο βαθμό τον πολεοδομικό της ιστό, όπως αυτός διαμορφώθηκε κατά τη διάρκεια της βενετοκρατίας, με τις μεταβολές που επέφερε η τουρκική κατάκτηση και η συνεχής κατοίκηση έως τις μέρες μας. Έχει κηρυχθεί ιστορικό διατηρητέο μνημείο και παραδοσιακός οικισμός.
Στα σοκάκια της παλιάς πόλης του Ρεθύμνου παραδοσιακοί Kρητικοί, μαυροφορεμένες γιαγιάδες, παιδάκια που τρέχουν ανέμελα ή κάνουν ποδήλατο, κεφαλόσκαλα και μπαλκόνια με κατάφυτες γλάστρες σε κάνουν να νομίζεις ότι με κάποιο μαγικό τρόπο έχεις μεταφερθεί στα βάθη της 10ετίας του ’50. Την ίδια όμως στιγμή, οι παρέες από φοιτητές και (κυρίως) φοιτήτριες που τριγυρνούν και η μουσική από τα διάφορα μικρά καφέ και μπαράκια, που βρίσκονται ανάμεσα στα μεσαιωνικά κτίσματα σε επαναφέρει άμεσα στην εποχή μας. Ταυτόχρονα τουρίστες, όλων των ηλικιών και προελεύσεων, μπαινοβγαίνουν στα διάφορα boutique ξενοδοχεία και γεμίζουν τα καλόγουστα παραδοσιακά εστιατόρια, ενώ όσο προχωράει κάποιος προς την Κρήνη Ριμόντι και τις Μαυροκορδάτου, Παλαιολόγου, Αρκαδίου, σκοπεύοντας να φτάσει στο ενετικό λιμάνι ή την παραλία, έρχεται αντιμέτωπος με το απόλυτο αδιαχώρητο. Μαγαζιά με σουβενίρ, παγωτατζίδικα, σουβλατζίδικα, καφέ, εστιατόρια, fast-food, καταστήματα με όλων των ειδών τα ρούχα και κόσμος, πολύς κόσμος, πάρα πολύς κόσμος.
Μέσα στη παλιά πόλη, ανάμεσα στα πολλά και σημαντικά αξιοθέατα, υπάρχει και το Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης Κρήτης (www.cca.gr), το οποίο διαθέτει μια μόνιμη συλλογή περίπου 650 έργων, σύγχρονων Ελλήνων καλλιτεχνών, που καλύπτει ένα ευρύ φάσμα της σύγχρονης ελληνικής εικαστικής πραγματικότητας από το 1950 ως σήμερα. Φέτος το Μουσείο συμπληρώνει 25 χρόνια λειτουργίας και για τον λόγο αυτό διοργανώνει μία επετειακή έκθεση με αντιπροσωπευτικά έργα της μόνιμης συλλογής, τα οποία ομαδοποιούνται σε δέκα ενότητες της τέχνης, όπως αυτή εκφράζεται σήμερα, εξού και ο τίτλος «Δέκα Κεφάλαια». Ένα από τα 10 αυτά κεφάλαια αποτελείται από δικά μου έργα και για τον λόγο αυτό θα ήθελα να ευχαριστήσω τους υπεύθυνους για την τιμή που μου έκαναν. Ιδιαιτέρως την κ. Μαρία Μαραγκού, επιμελήτρια, διευθύντρια και πάνω από όλα «ψυχή» του Μουσείου.
Έχω την αίσθηση ότι στην Ελλάδα όλοι, λίγο έως πολύ, είναι εξοικειωμένοι με την αρχαία & τη βυζαντινή τέχνη, καθώς, εκτός του ότι τις διδασκόμαστε εκτενώς στο σχολείο, δείγματά τους υπάρχουν παντού τριγύρω μας. Από την άλλη, η εντύπωσή μου είναι ότι ο μέσος Έλληνας δεν είναι ιδιαίτερα ενήμερος για τα ρεύματα τέχνης του 20ού αιώνα και των ημερών μας. Τα θεωρεί «ακαταλαβίστικα» και απόμακρα. Σε αυτόν το τομέα το Μουσείο, στη διευκόλυνση δηλαδή της προσέγγισης των σύγχρονων εικαστικών τεχνών, κάνει πάρα πολύ σημαντική δουλειά διοργανώνοντας συστηματικά ξεναγήσεις και εκπαιδευτικά προγράμματα, στα οποία συμμετέχουν σχολεία από όλη την Κρήτη, ενώ ταυτόχρονα διοργανώνει και κύκλους εικαστικών μαθημάτων για ενήλικες.
«Δεν ξέρω ποια γρανάζια κινούνται μέσα μας όταν κοιτάμε φωτογραφίες, ειδικά φωτογραφίες καλλιτεχνών όπως ο Cartier-Bresson, αλλά δεν είναι μόνο η όραση που δουλεύει, ούτε μονάχα η φαντασία»
