Για να είμαι ειλικρινής, δεν το είχα σχεδιάσει. Είχα την αίσθηση (και την έχω ακόμα) ότι το συγκεκριμένο μέρος θα υπερφωτογραφηθεί, ενώ παράλληλα γνώριζα ότι την επίσημη φωτογραφική τεκμηρίωση έχει αναλάβει ο Γιώργης Γερόλυμπος, ένας από τους σπουδαιότερους σύγχρονους Έλληνες φωτογράφους. Συνδυαζόμενα στο μυαλό μου τα δύο αυτά στοιχεία, για κάποιο λόγο με έκαναν να μην «πολυκαίγομαι» να πάω εκεί για να βγάλω φωτογραφίες. Όταν όμως σε μία άσκοπη βόλτα με το τραμ είδα στο βάθος τη μεγαλοπρεπή στέγη, λέω «δεν πετάγομαι μια που βρέθηκα εδώ;». Έτσι έφτασα στο «Κέντρο Πολιτισμού Ίδρυμα Σταύρος Νιάρχος» κάπου μία με μιάμιση ώρα πριν νυχτώσει. Ήταν Σάββατο, των Θεοφανίων. Μην έχοντας και πολύ χρόνο περιορίστηκα στο να κάνω μια γρήγορη βόλτα στους εξωτερικούς χώρους, που λόγω της ημέρας ήταν γεμάτοι κόσμο.
Όταν αργότερα το βράδυ συναντήθηκα με ένα φίλο μου, που ζει στην Αθήνα και έχει επισκεφθεί το μέρος αρκετές φορές, με ρώτησε «πώς σου φάνηκε;». «Μεγάλο!» του απάντησα χωρίς να το πολυσκεφτώ, για να σχολιάσει στη συνέχεια εκείνος «ρε δικέ μου, ούτε 5χρονο δε θα έδινε τέτοια απάντηση!». Εδώ που τα λέμε, δεν είχε και πολύ άδικο…
Την επόμενη το μεσημεράκι, ενώ πέταγα για Χανιά, σκεφτόμουν, ποια είναι πραγματικά η γνώμη μου για το σπουδαίο αυτό έργο και γιατί άραγε έδωσα μια τόσο παιδική απάντηση όταν ρωτήθηκα σχετικά, αλλά επειδή δεν κατέληγα σε κάποιο ιδιαίτερο συμπέρασμα, προτίμησα να το αφήσω και απλά να φροντίσω με την πρώτη ευκαιρία να ξαναεπισκεφθώ το μέρος, ώστε να σχηματίσω μια καλύτερη εικόνα. Τελικά αυτό έγινε άλλες δύο φορές. Τη μία φορά ήταν η πρώτη Κυριακή της Αποκριάς. Ήταν πρωί με πολύ κρύο και πάρα πολύ κόσμο, μία μπάντα στη μεγάλη σάλα κάτω από τη σκεπή να παίζει κουβανέζικα και κάπου 100 άτομα να χορεύουν, ενώ ταυτόχρονα διεξαγόταν και ένα event κωπηλασίας στο υδάτινο κανάλι. Τη δεύτερη φορά ήταν Τσικνοπέμπτη μεσημέρι προς απόγευμα με γλυκό καιρό, λιακάδα, αλλά σαφώς λιγότερο κόσμο.
Μέρες μετά, όταν εμφανίστηκαν τα φιλμ, παρέλαβα τα σκαναρισμένα αρνητικά και είδα συνολικά τις εικόνες που είχα τραβήξει, το πράγμα στο μυαλό μου ξεκαθάρισε και άρχισα κάπως να συνειδητοποιώ τι ήταν εκείνο που μου έκανε εντύπωση από την αρχή. Τα προαύλια, το μεσογειακό πάρκο με τη μεγάλη αλάνα, ο στίβος, αλλά και οι πιο εξειδικευμένοι χώροι του ΚΠΙΣΝ ήταν γεμάτοι από παιδιά όλων των ηλικιών. Κάποια ήταν εκεί με τους γονείς τους, κάποια άλλα φαίνονταν να μένουν κάπου εκεί τριγύρω και είχαν πάει για βόλτα ή παιχνίδι, ενώ και κάποιο σχολείο είχε πραγματοποιήσει μια εκπαιδευτική επίσκεψη. Ποδήλατα, πατίνια, ρόλερς, ποπ-κορν, κυνηγητό, μπάλες, μαλλί της γριάς, hot-dogs, ατμόσφαιρα λούνα-πάρκ ή πανηγυριού. Είχε πολλή πλάκα να το βλέπεις.
Κοίτα να δεις, είπα μέσα μου, ένα μεγάλο κέντρο πολιτισμού μπορεί είναι ταυτόχρονα και μια μεγάλη παιδική χαρά!
Το πιο αισιόδοξο βέβαια της υπόθεσης είναι ότι όλα αυτά τα παιδιά, τα οποία πηγαίνουν εκεί για παιχνίδι και ψυχαγωγία, κάποια στιγμή μεγαλώνοντας θα μπουν και μέσα για να δουν εκθέσεις, παραστάσεις, συναυλίες, δράσεις πολιτισμού, να επισκεφθούν τη βιβλιοθήκη ή να συμμετάσχουν σε κάποιο εκπαιδευτικό πρόγραμμα. Θα το κάνουν αυτό σε ένα χώρο οικείο, που θα τους έχει χαρίσει στιγμές χαράς και ξεγνοιασιάς και έτσι θα έχουν συνδέσει στο υποσυνείδητο τους την τέχνη και τον πολιτισμό με τα πιο χαρούμενα και ζεστά συναισθήματα.
«Δεν ξέρω ποια γρανάζια κινούνται μέσα μας όταν κοιτάμε φωτογραφίες, ειδικά φωτογραφίες καλλιτεχνών όπως ο Cartier-Bresson, αλλά δεν είναι μόνο η όραση που δουλεύει, ούτε μονάχα η φαντασία»
14°
