Η ασπρόμαυρη περίοδος ενός φωτογράφου που αποθέωσε το χρώμα αποδεικνύεται εξίσου φωτοβόλα, όπως διαπιστώνουμε μέσα από ένα άλμπουμ που κυκλοφόρησε πρόσφατα από τις εκδόσεις Steidl.
Η γοητεία του κοινότοπου: προσόψεις καταστημάτων, είσοδοι μοτέλ, δωμάτια ξενοδοχείων, κτήρια, δρόμοι, σούπερ μάρκετ, μπάρμπεκιου, σταυροδρόμια, θάμνοι, δέντρα, φράκτες, γκαράζ, άνθρωποι βυθισμένοι σε σκέψεις, αδαείς ή υπό την αμυδρή επίγνωση πως τους σκοπεύει ένας φακός.
Για όσους έχουμε γεννηθεί μετά το ’70, η αισθητική του William Eggleston πιθανότατα φαντάζει γνώριμη, ωστόσο, κανείς δεν επιχείρησε κάτι παρόμοιο πριν από αυτόν, ενώ η επιρροή του στην οπτικοποιημένη ποπ κουλτούρα έχει διεισδύσει σε τέτοιο βαθμό, που περνά απαρατήρητη. Χωρίς τον Eggleston, δύσκολα θα υπήρχε David Lynch, Gus Van Sant, Juergen Teller ή Sofia Coppola.
Τόσο οι αρχικές σκηνές του «Μπλε Βελούδου» όσο και του «Ελέφαντα» είναι φόροι τιμής στον εβδομηντάχρονο δανδή από το Τενεσί. Στην πρώτη ταινία, ως προς τη χρήση του υπερκορεσμένου χρώματος προκειμένου να υπογραμμιστεί ο σουρεαλισμός της μικροαστικής Αμερικής, στη δεύτερη μέσα από την εστίαση σε ένα βαθυκύανο ουρανό, ευθέως αντλούμενη από τη σειρά του Eggleston «Wedgwood Blues». Η ίδια η Copolla, έχει συχνά αναφερθεί στην επίδραση του φωτογράφου στο «Αυτόχειρες Παρθένοι».
Ασφαλώς, οι μονογραφίες του Eggleston αφθονούν. Το εντυπωσιακό στην περίπτωση του «Before Color» είναι πως εντρυφά στα ασπρόμαυρα έργα του, μια άγνωστη πτυχή του καλλιτέχνη. Το λήμμα «Eggleston» στη wikipedia αναγράφει: «του πιστώνεται η αναγνώριση της έγχρωμης φωτογραφίας ως αποδεκτής καλλιτεχνικής φόρμας».
Και παρότι έχει αναγνωριστεί ευρέως ως ο δραματικότερος κολορίστας της Αμερικής, προκύπτει πως η πορεία του ξεκινά μέσα από μια σειρά ασπρόμαυρων εικόνων στα 35 mm, τραβηγμένες στα προάστια του Μέμφις κατά τα μέσα του ’50. Μια σπουδαία αναδρομή, αφιερωμένη σε έναν δημιουργό που μονάχα με τον Edward Hopper θα μπορούσε να παρομοιαστεί.
17°
