Η Μαριάννα Ιγνατάκη επιστρέφει στη Θεσσαλονίκη με σοφία, πράσινα άλογα και μερικά ακόμα κτήνη

Τρόμος και παράδοξο μαύρο χιούμορ, ερωτισμός και τραγικότητα, σχηματοποιημένα μέσα σε μαύρα εδώλια, φόρος τιμής, σεβασμός αλλά και αγάπη που τρέφει η Μαριάννα Ιγνατάκη στις ασιατικές κουλτούρες. Ειδικά της Κίνας όπου έζησε αρκετά χρόνια, από τη στιγμή που αποφάσισε να αφήσει τη Θεσσαλονίκη, να ξεχυθεί στον κόσμο, αλλά νά την ή καλύτερα καλώς την ξανά εδώ στην πόλη της.

Είναι η δεύτερη παραγωγή του Case Studio εντός του MΟMus, ενός χώρου αφιερωμένου στο εδώ και το τώρα της σύγχρονης τέχνης. Περιπλανιέμαι εντός των τοτεμικών εδωλίων της και νά τι εισπράττω: Οι απολήξεις, οι προεκτάσεις, τα σκοτεινά εξτένσονς στα γυαλιστερά μακριά μαλλιά μοιάζουν δανεισμένα από τις περούκες των πρωταγωνιστών στις κινεζικές όπερες. Ή εκείνων στα βίνταζ σίριαλ που δοξάζουν τα χρόνια των Μινγκ, των άλλων στις πολεμικές ταινίες τύπου Τίγρης και ο Δράκος, στα κορεάτικα θρίλερ, σε σημαίνοντα και σημαινόμενα φορτισμένα με ιδιαίτερες προβολές από τις στιγμές της αρχαίας ή pop culture Ανατολής.

Ο τίτλος της έκθεσής της είναι για άλλη μια φορά σκωπτικός, ειρωνικός, σουρεαλιστικός, καυστικός και απολύτως to the point σε σχέση με αυτό που θέλει να μας πει. Τον μεταφράζω κάπως έτσι: Τι λένε οι σοφοί όταν μιλούν; Σοφίες! Τι συμβαίνει όταν αποδομήσεις τις περίτεχνα στοιχισμένες λέξεις, τις νοητικές ακροβασίες, τα τσιτάτα, τις αναφορές και τις μεγαλόσχημες παραπομπές; Πράσινα άλογα (πιθανόν) απαντά η Ιγνατάκη. Και ύστερα δίπλα στο «Σοφίες, Πράσινα Άλογα» κολλά και το «Μερικά ακόμη Κτήνη» και να τι ακόμα συμβαίνει εδώ: Οι μαύρες γλυπτές πριγκίπισσες με τις περούκες, περικυκλωμένες από χαρακτήρες αποτυπωμένους ζωγραφικά σε ακουαρέλες με απαλά, αραχνοΰφαντα χρώματα, στήνουν ένα σκηνικό που τα όρια καταργούνται. Το κιτς, το ροκοκό, ο ρομαντισμός, οι ανάμεικτες κουλτούρες όπως συγκατοικούν μέσα στα έργα Ιγνατάκη, μαζί με τα ανθρωπολογικά στοιχεία των πορτρέτων και των γλυπτών, αποτυπώνονται να συγκατοικούν σε έναν ουτοπικό χώρο ελευθερίας και ομορφιάς.

Υπέροχα αγόρια, κορίτσια και πλάσματα εξωτικά, φιλήδονα ή στοχαστικά, σε ρέμβη ή blood nirvana, προστατευμένα από την εχθρότητα του αληθινού κόσμου. Εκεί-εδώ, που για όποιον αμφισβητήσει τα όρια και τους κανόνες, του αναλογούν η τιμωρία της γκετοποίησης, η περιχαράκωση, η υπαρξιακή εξορία και μοναξιές ποικίλες. Ρευστότητα χρωμάτων (από το μαύρο ιλεκτρίκ των τοτέμ στα ρομαντικά παστέλ των πορτρέτων), πλάσματα που εντός του πάλευκου χώρου συμβιώνουν ειρηνικά, λυτρωτικά και απελευθερωμένα από τους καταναγκασμούς, τις νευρώσεις και τα άγχη που παράγουν τα πρέπει των έμφυλων ταυτοτήτων, ο φόβος, το κρυφτό και η όποια δημόσια αμφισβήτηση. Ένας ύμνος στη χαρά, την ελευθερία, το παιχνίδι και μια αδιαμφισβήτη στράτευση στην Υπόθεση Ουτοπία, είναι αυτό που είδα και αυτό ένιωσα στη ζωγραφική έκθεση-εγκατάσταση της Ιγνατάκη. Με τον κίνδυνο να γράφω Σοφίες και άλλα Πράσινα Άλογα, οπότε περάστε από τα «Κτήνη» της, για να αποκτήσετε ιδία γνώμη και γνώση.

Μαριάννα Ιγνατάκη, Οι Σοφοί, τα Πράσινα Άλογα και Μερικά Ακόμα Κτήνη: MOMus – Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης, εντός Helexpo ΔΕΘ, έως 14 Σεπτεμβρίου.