«Κωνσταντίνος Δοξιάδης και πληροφοριακός μοντερνισμός - Η μηχανή στην καρδιά του ανθρώπου» στη Στέγη του Ιδρύματος Ωνάση
Αν οι πόλεις μας είναι το άθροισμα των επιθυμιών μας, τι έχουν να μας πουν οι μηχανές για αυτό; Η Στέγη του Ιδρύματος Ωνάση παρουσιάζει από 28 Ιανουαρίου έως 26 Φεβρουαρίου 2023 την έκθεση «Κωνσταντίνος Δοξιάδης και πληροφοριακός μοντερνισμός - Η μηχανή στην καρδιά του ανθρώπου» που εξετάζει μια από τις πιο αποφασιστικής σημασίας κοινωνικές συνθήκες των τελευταίων 50 ετών: τη σύμπτυξη πόλεων, ανθρώπων, πληροφοριών και υπολογισμών, σε δύο επεισόδια.
H έκθεση, σε σύλληψη, έρευνα, επιμέλεια και σχεδιασμό των Farzin Lotfi-Jam και Mark Wasiuta και σε εκτελεστική διεύθυνση της Αφροδίτης Παναγιωτάκουκαι του Πρόδρομου Τσιαβού, εμπνέεται από το έργο του Κωνσταντίνου Α. Δοξιάδη, ο οποίος μέσα από τη συλλογή δεδομένων επιχείρησε να απαντήσει στο εξής ερώτημα: Πώς μπορούν οι άνθρωποι που ζουν στις πόλεις να είναι ευτυχισμένοι; Και πώς το να συλλέγεις δεδομένα χρησιμοποιείται στις μέρες μας;
Ο Κωνσταντίνος Δοξιάδης και το πρόγραμμα «Ανθρώπινη Κοινότητα»
Στη δεκαετία του 1960, το γραφείο του επιφανή αρχιτέκτονα διεξήγαγε το πρόγραμμα «Ανθρώπινη Κοινότητα», μια έρευνα για τους κατοίκους της Αθήνας, η οποία μέτρησε την προσαρμογή τους στον αναδυόμενο ρυθμό και τους χώρους της μεταπολεμικής πόλης. Για τις ανάγκες της έρευνας, ο Δοξιάδης χρησιμοποίησε έναν υπερυπολογιστή της εποχής, τον οποίο τοποθέτησε στο γραφείο του στο κέντρο της Αθήνας. Στη συνέχεια, κατάρτισε ερωτηματολόγια που διανεμήθηκαν σε δεκαοχτώ αθηναϊκές γειτονιές, αντίγραφα των οποίων παρουσιάζονται στην έκθεση. Το συμπεριληπτικό πρότζεκτ του εστίασε στις απόψεις των ίδιων των πολιτών για το πώς μπορούν να είναι χαρούμενοι στην καθημερινότητα της ζωής τους στην πόλη.
Στο δεύτερο επεισόδιο γίνεται ένα μεγάλο χρονικό άλμα, καθώς ξεδιπλώνονται συστήματα παρακολούθησης στις σύγχρονες πόλεις, τα οποία ενισχύουν τον αποκλεισμό των μειονοτήτων. Εκεί παρουσιάζεται η «Νέα Ανθρώπινη Κοινότητα», μια κριτική αναδρομή της έρευνας του Δοξιάδη που πραγματοποιήθηκε με πρόσφατα αφιχθέντες μετανάστες και πρόσφυγες. Συνολικά, η έκθεση αποκαλύπτει το πώς η σημερινή εποχή μας και η μεταπολεμική περίοδος συνδέονται μέσω τεχνικών εξαγωγής και συσσώρευσης δεδομένων. Μαζί, αυτά τα επεισόδια δείχνουν την αναδυόμενη πληροφοριακή γεωγραφία της Ελλάδας, εντοπίζοντας τα όρια και τα σύνορά της, καθώς και τα υποκείμενα δεδομένων που δημιουργούν.
Αρχιτέκτονας και πολεοδόμος που κατέθετε συχνά τις προτάσεις του για το αστικό τοπίο της Ελλάδας, ο Κωνσταντίνος Α. Δοξιάδης (1913-1975) διακρίθηκε για την εξωστρέφεια και τη δράση του σε τέσσερις ηπείρους. Από τη μια, τα Άσπρα Σπίτια στην παραλία Διστόμου: ο πρότυπος οικισμός τον οποίο σχεδίασε το 1963 για να φιλοξενήσει τις οικογένειες των εργαζομένων στην «Αλουμίνιον της Ελλάδος», με τον πρώτο σταθμό βιολογικού καθαρισμού αστικών λυμάτων στην Ελλάδα. Από την άλλη, η χάραξη της πόλης του Ισλαμαμπάντ και τα σχέδια για την ανοικοδόμηση των Σκοπίων ύστερα από τον καταστροφικό σεισμό του 1963, σε ανάθεση του ΟΗΕ. Από τη μια, η πρόταση για σιδηροδρομική σύνδεση του Λαυρίου με την ελληνική πρωτεύουσα – που έμεινε στα χαρτιά. Από την άλλη, τα έργα της Doxiadis International Co. Ltd. Consultants on Development & Ekistics σε 44 χώρες, με γραφεία στις ΗΠΑ, το Ιράκ, τη Σαουδική Αραβία, το Πακιστάν, το Μπαγκλαντές, τη Νιγηρία, την Γκάνα, τη Λιβύη κ.α.
Ο Δοξιάδης ήταν ο άνθρωπος με τις πολλές ιδιότητες. Ένας μοντερνιστής που αντιμετώπιζε την τεχνολογία και την τεχνική ως μέσα για να επιτευχθεί η ευημερία του ανθρώπου και του κοινωνικού συνόλου. Διδάκτωρ μηχανικός από το Πανεπιστήμιο του Σαρλότενμπουργκ στο Βερολίνο. Αρχηγός της αντιστασιακής ομάδας «Ήφαιστος» την περίοδο της Κατοχής. Υφυπουργός Ανοικοδόμησης και Γενικός Διευθυντής Ανοικοδόμησης στη μεταπολεμική Ελλάδα. Με προσφυγικές εμπειρίες από την οικογένειά του –γεννήθηκε το 1913 στη Στενήμαχο της Ανατολικής Ρωμυλίας– ζει από κοντά το δράμα των προσφύγων του 1922, αλλά και των εκατομμυρίων προσφύγων που κατακλύζουν το Καράτσι του Πακιστάν, όταν ταξιδεύει εκεί το 1955.
Στη δική του θεωρία για την Οικιστική, ο άνθρωπος είναι το πιο σημαντικό συστατικό της πόλης και, σε συνδυασμό με τα άλλα τέσσερα στοιχεία (φύση, κοινωνία, κελύφη και δίκτυα), οδηγεί στην ισορροπημένη λειτουργία της. Ήδη στη διακήρυξη του πρώτου Συμποσίου της Δήλου (1963), από τα συνολικά 12 που οργάνωσε, αναφέρει: «Ο στόχος πρέπει να είναι να δημιουργήσουμε οικισμούς που δεν θα ικανοποιούν τους ανθρώπους μόνο ως γονείς και εργαζόμενους, αλλά επίσης και ως ενδιαφερόμενους για μάθηση, ως δημιουργούς και ως πολίτες».
Υπήρξε, όμως, και ένας αρχιτέκτονας ανοιχτός στις αλλαγές που έφερνε η εποχή του όσο εκείνος διατηρούσε τον θαυμασμό του για τον αρχιτεκτονικό χώρο της αρχαιοελληνικής «πόλεως». Στο 8ο Συμπόσιο του 1970, οι συμμετέχοντες παρατηρούσαν αυτό που ερχόταν από το μέλλον: «Τα συστήματα πληροφορίας σήμερα έχουν περισσότερη δύναμη στην κοινωνία από ποτέ, διότι οι υπολογιστές έχουν μεγεθύνει τις δυνατότητες των ανθρώπινων αισθήσεων».
Από την αναδρομική του Κυριάκου Μορταράκου και τη μεγάλη έκθεση του Δημήτρη Σεβαστάκη στις επιζωγραφισμένες φωτογραφίες του Κώστα Λάκη και τους καλλιτεχνικούς αλγόριθμους του Τσαρλς Σάντισον
15°
