Ερωτευμένος με το ελληνικό φως και τη γαλλική παλέτα, ο Γιώργος Χαδούλης, ανεξαρτήτως εποχής και χρόνου, ζωγραφίζει με αφοσίωση φωτεινούς ήλιους, μεσογειακές θάλασσες, πολύχρωμες παραλίες και ανθισμένα τοπία. Μιλήσαμε μαζί του με αφορμή τη νέα του έκθεση “Private view”, που εγκαινιάζεται στις 15/1 στην γκαλερί Σκουφά.
Σε μια εποχή που απομακρύνεται από τις κλασικές μορφές τέχνης, εσάς εξακολουθεί να σας ενδιαφέρει η «καθαρή» ζωγραφική; Ακριβώς. Για μένα αυτό που έχει το μεγαλύτερο ενδιαφέρον είναι το πώς θα καταφέρω να μεταφράσω ένα οπτικό γεγονός που με συγκινεί σε ζωγραφική. Το 2002 στην γκαλερί Ζουμπουλάκη είχα κάνει κάτι σαν performance με τίτλο «Στη βεράντα», όπου στην ουσία παρουσίαζα τα έργα ζωγραφικής μου με κίνηση και μουσική. Μόνο έτσι οικειοποιούμαι προσωπικά τον κόσμο, ζωγραφίζοντάς τον.
Η ζωγραφική σας φαίνεται να αναπαριστά ένα αιώνιο καλοκαίρι. Νομίζω ότι έχει να κάνει περισσότερο με το φως, τη φωτεινότητα και την καθαρότητα του βλέμματος παρά με την εποχή. Αν δεις τα έργα του Matisse όταν ανακάλυψε το φως του Νότου νομίζεις ότι είναι πάντα καλοκαίρι. Δεν είναι αλήθεια όμως. Υπάρχει μια απλότητα μέσα στη φύση όπου όλοι είμαστε απλά άνθρωποι. Πας για παράδειγμα σε ένα νησί. Βλέπεις ένα μεγαλοεπιχειρηματία που κυκλοφορεί στην πόλη με πολυτελές αυτοκίνητο, ακριβά ρούχα και ύφος. Ο ίδιος άνθρωπος όταν κυκλοφορεί με το μαγιό του δεν έχει πια το ύφος, ούτε τον αέρα ή το στιλ. Μένει απλά ένας άνθρωπος με μαγιό. Αυτό μου φαινόταν πάντα αστείο. Πώς αλλάζει ο άνθρωπος ανάλογα με το περιβάλλον και τη συνθήκη. Παίζουμε συνέχεια ρόλους, αλλάζουμε.
Τι είναι αυτό που σας ενδιαφέρει περισσότερο στην πόλη; Αυτό που με ενδιαφέρει σε όλες τις πόλεις που βρίσκομαι είναι οι άνθρωποι. Και αυτό είναι κάτι που με τρομάζει στη φύση, ειδικά όταν νυχτώνει. Η απουσία τους. Σκέψου ότι εγώ είμαι σαν φυλακισμένος. Βρίσκομαι στο ατελιέ μου από το πρωί ως το βράδυ μόνος συνέχεια και ζωγραφίζω. Στο τέλος της ημέρας έχω ανάγκη να έρθω σε επαφή με άλλους ανθρώπους.
Πώς, λοιπόν, διατηρείτε αυτή την επαφή με τη φύση; Αυτό είναι κάτι που κάνει ακόμα και σε μένα εντύπωση. Δεν είμαι φυσιολάτρης αλλά ούτε θα μπορούσα να ζωγραφίζω πολυκατοικίες και αυτοκίνητα. Όταν πηγαίνω στην εξοχή μου αρέσει, αλλά μετά από λίγο θέλω να φύγω. Ίσως επειδή κάνω μία ζωή εντελώς μοναχική, γι’ αυτό έχω ανάγκη την πόλη. Και ζώντας μέσα στην πόλη έχω ανάγκη τη φύση. Είναι σαν να γεμίζω το χώρο μου με όσα μου λείπουν. Σαν ένας μικρός Θεός που δημιουργεί το μικρόκοσμο που θέλει μέσα στους τέσσερις τοίχους του ατελιέ του.
Τα πρόσωπα που ζωγραφίζετε είναι δικά σας πρόσωπα; Ναι, δεν ζωγραφίζω μοντέλα. Ζωγραφίζω την αδελφή μου, τη γυναίκα μου, τους φίλους μου. Μου αρέσει να ζωγραφίζω τους ανθρώπους μέσα στο περιβάλλον τους όπου είναι αυθόρμητοι και όχι στο ατελιέ μου. Όσες φορές έχω ζωγραφίσει κάποιο μοντέλο, οι πιο καλές στιγμές της δουλειάς πραγματοποιούνταν στα διαλείμματα. Όταν κάθονταν σε στάση, τα μοντέλα νέκρωναν, ενώ στο διάλειμμά τους, όταν έπιναν για παράδειγμα τον καφέ τους, γίνονταν και πάλι πραγματικά πρόσωπα και τότε ξεκινούσα να τα ζωγραφίζω.
Μιλήστε μας για την καινούργια έκθεσή σας “Private view”. Πρόκειται για μια σειρά έργων που έχω ζωγραφίσει τα τρία τελευταία χρόνια. Ο τίτλος δουλεύει σε πολλαπλά επίπεδα. Πρώτα με την έννοια της προσωπικής ματιάς, της δικής μου και του κοινού, αλλά και με την έννοια του preview, της πιο ιδιωτικής δηλαδή παρουσίασης όπου κάποιος βλέπει τη δουλειά σου πριν ακόμα τη δείξεις στο κοινό. Μου αρέσει η αντίφαση που δημιουργεί ο τίτλος. Ενώ πρόκειται για μια έκθεση σε κοινή θέα, αναφέρομαι σε αυτήν ως σαν κάτι πιο ιδιωτικό και προσωπικό που βλέπει ο καθένας χωριστά.
“Private view”, γκαλερί Σκουφά, Σκουφά 4, Κολωνάκι, 210 3643.025, από 15/1 ως 8/2.
Από την αναδρομική του Κυριάκου Μορταράκου και τη μεγάλη έκθεση του Δημήτρη Σεβαστάκη στις επιζωγραφισμένες φωτογραφίες του Κώστα Λάκη και τους καλλιτεχνικούς αλγόριθμους του Τσαρλς Σάντισον
16°
