O χαρακτηρισμός "high-end" χρησιμοποιείται για θέματα τεχνολογίας. Τώρα χρησιμοποιείται και για τον Κινέζο καλλιτέχνη και ακτιβιστή Άι Γουέι Γουέι, που από τότε που ξεκίνησε το 2015 η εξορία του στη Γερμανία, έχει επικεντρωθεί στο δράμα των προσφύγων, και αυτοπροσδιορίζεται ως «high-end πρόσφυγας».
Με αφορμή την έκθεση «Διάψευση» - έως τις 30 Απριλίου - σειράς έργων του, εμπνευσμένων από την προσφυγική κρίση, στον καινούργιο εκθεσιακό χώρο της Tang Contemporary Art στο Χονγκ-Κονγκ, ο Κινέζος καλλιτέχνης και ακτιβιστής απάντησε σε ερωτήσεις της Εμέ Ντόσον από την The Art Newspaper.
Σε ερώτηση για το ποια υποδοχή πιστεύει ότι θα έχουν τα έργα του στο Χονγκ-Κονγκ, ο Γουέι Γουέι θύμισε ότι το Χονγκ-Κονγκ δέχθηκε πολλούς πρόσφυγες από την Κίνα (τις δεκαετίες του 1940 και 1950). «Οι άνθρωποι μπορούσαν να περάσουν απέναντι, κολυμπώντας. Αλλά ακόμα και τώρα υπάρχει πίεση, με πρόσφυγες να έρχονται από γειτονικές χώρες, σαν τη Μιανμάρ. Είναι πολύ δύσκολο γι' αυτούς να μείνουν στο Χονγκ-Κονγκ, γιατί τώρα αποτελεί μέρος της Κίνας και γίνεται όλο και λιγότερο ανεξάρτητο», είπε.
Με χιούμορ απάντησε στην ερώτηση «θα έρθετε στο Χονγκ-Κονγκ;». «Δεν είναι εφικτό. Θα παραδώσω τη δουλειά, είναι καλύτερη από μένα».
Η Ντόσον τον ρώτησε αν θα μείνει στη Γερμανία. «Είμαι πολύ τυχερός, είμαι σαν ένας high-end πρόσφυγας. Μπορώ και μιλώ στα ΜΜΕ και κάνω τόσα show, αλλά έχω μια χώρα στην οποία δεν μπορώ να επιστρέψω. Είναι πολύ δύσκολο να σκεφτεί κανείς, εννοιολογικά, "έχω εγκατασταθεί εδώ", γιατί όλα είναι τόσο αβέβαια. Η αβεβαιότητα μού επιτρέπει να έχω σαφή κατανόηση της κατάστασης των προσφύγων» ήταν η απάντηση του Γουέι Γουέι.
Τον ρώτησαν κατά πόσο θεωρεί ότι η επικέντρωσή του σε ανθρωπιστικά θέματα συσκοτίζει τις δραστηριότητές του ως καλλιτέχνης. «Δεν το νομίζω. Νομίζω ότι, απλά, τις βοηθά. (Χωρίς αυτό) θα είχα πολύ πιο λειψή κατανόηση της ανθρωπότητας και της προσωπικής ελευθερίας - τότε, από πού θα αντλούσε η τέχνη μου; Νομίζω ότι ο κάθε καλλιτέχνης πρέπει να καταβάλει προσπάθεια να μην κινείται εκ του ασφαλούς αλλά να ακολουθεί τη πρώτη του σκέψη, το ένστικτό του. Ίσως να μπορέσεις να συμβάλεις σε αυτό που αποκαλείται "τέχνη" ή στην ιστορία της τέχνης ή μπορεί να είσαι μια αποτυχία» τόνισε.
Η Ντόσον δεν αντιστάθηκε στον πειρασμό να τον ρωτήσει για την κριτική που του ασκήθηκε για σκηνοθεσία της φωτογραφίας του μικρού πνιγμένου Σύρου, του Αϊλάν Κουρντί. Και για τις κουβέρτες πρώτων βοηθειών που ο ίδιος μοίρασε σε ένα γκαλά. «Νομίζω ότι αν θεωρούν πως κάτι είναι κακόγουστο, πρέπει να εξετάσουν το πώς αντιλαμβάνονται την έννοια "γούστο". Μπορούν να πάνε να δουν γιατρό ή οδοντογιατρό. Ως καλλιτέχνες, δεν διακοσμούμε τις απόψεις τους περί αισθητικής, πάντα εργαζόμαστε σε μια δύσκολη περιοχή και αμφισβητούμε τις υπάρχουσες απόψεις, είτε για θέματα ηθικής, είτε αισθητικής είτε τις φιλοσοφικές απόψεις. Δεν μπορείς πάντα να έχεις τη λεγόμενη καλόγουστη τέχνη. Δεν καταλαβαίνω γιατί είναι τόσο σημαντική η άνεση αυτού του είδους. Η τέχνη πρέπει να είναι συναφής. "Συναφής" σημαίνει το ότι κάνει τους ανθρώπους των οποίων η ζωή και οι ηθικές κρίσεις είναι τόσο προσποιητές να αισθανθούν άβολα, τουλάχιστον. Αν δεν καταφέρω να τους κάνω να αισθανθούν άβολα, είμαι μια πλήρης αποτυχία και θα αισθανθώ άσχημα που συνεχίζω» εξήγησε.
«Σχεδόν δεν υπάρχει πραγματική κριτική σήμερα. Το μόνο που σου λένε είναι ότι αισθάνονται άσχημα ή ότι θλίβονται, αλλά δεν υπάρχει κριτική» κατέληξε ο Άι Γουέι Γουέι.
Από την αναδρομική του Κυριάκου Μορταράκου και τη μεγάλη έκθεση του Δημήτρη Σεβαστάκη στις επιζωγραφισμένες φωτογραφίες του Κώστα Λάκη και τους καλλιτεχνικούς αλγόριθμους του Τσαρλς Σάντισον
13°
