Τι κοινό έχουν τα μπλουζ της Billie Holiday με τα ρεμπέτικα του Μπάτη; Η μελαγχολία του Κοέν με τα μερακλίδικα νησιώτικα; Τα μπουζούκια με το Φλαμένκο; Οι ζεν με τους μποέμ; Έλληνες και ξένοι, πασίγνωστοι ή underground, όλα τα αλήτικα παιδιά της μουσικής γίνονται συγκάτοικοι στην έκθεση ζωγραφικής του Γιώργου Κουτσονάσιου «Colored Music goes Basement».
Από τις 21 Νοεμβρίου έως τις 4 Δεκεμβρίου στην γκαλερί του Black Duck, ο ζωγράφος παρουσιάζει πορτρέτα εμπνευσμένα από όλους εκείνους τους μουσικούς που κατέλαβαν τη δική τους θέση στην καρδιά και τη ζωή του.
Όπως εξηγεί ο ίδιος «Έγχρωμη Mουσική – Coloured Music έλέγαν, διαχωριστικά και υποτιμητικά, στην Αμερική του ’30 τα μπλουζ, το μαύρο –έγχρωμο, δηλαδή– τραγούδι σε αντιδιαστολή με το λευκό –άχρωμο, προφανώς– πολιτισμένο» τραγούδι… το ίδιο με τα ρεμπέτικα, τα τάνγκο, το φλαμένκο. Χρησιμοποιώ τον όρο λίγο ελεύθερα και παιχνιδιάρικα, βέβαια. Άλλωστε "all things are beautiful in their time / the black and the white, the yellow and the brown / it’ s all right in front of you in Scarlet Town…", λέει το τραγούδι.
»Ζωγραφικά ξεκίνησα σαν αυτοδίδακτος μαθαίνοντας από ‘δω κι από ‘κει, από πράγματα που μ’ αρέσανε… Εκείνες τις ηλικίες, των σπουδών, ήμουν ανάμεσα στους δίσκους, εκεί έψαχνα τον τρόπο ζωής – Hot Rats και Cheap Thrills, Strange Days και Astral Weeks, Blonde on Blonde και Gimme Shelter, Al Kooper, Otis Redding, Butterfield και Μεταφοραί ο Μήτσος, πρωϊνές συναυλίες, Λουζιτάνια και Ζωγράφου, Φλέρυ και Ευδοκία, Μαρίκα Νίνου στου Τζίμη του Χοντρού, Γυφτιά, Clash, Fela Kuti και το Μέτρο της Αγάπης, Και τι δεν κάνω, "Αγάπη μου Επικίνδυνη", "Demasiado Corazon"… Έτσι κι αλλιώς η εποχή ήταν ιδιαίτερα γόνιμη μουσικά, τρέχαμε να ρουφήξουμε ελληνικό τραγούδι που ήταν "ζωντανό", δημιουργούσε "νόημα" ακόμα, καθόριζε κλίμα, τρόπους ζωής. Τσιτσάνη και Μπέλλου στο Χάραμα, Σαββόπουλο και Γιγανταιώρημα στην Πλάκα, λίγο μετά κάθε βράδυ στο Ζουμ για Παπάζογλου και το φρέσκο Χαράτσι, κομπανίες, ντέφι, Άκης Πάνου, τα Nuevo λαϊκά του Ρασούλη, Χαρούλα, Βιτάλη, Σούκας, Διονυσίου, Αγγελόπουλος, Τζιμάκος, Πιλαλί, ωραίες παρέες, μυθικά διαβάσματα, νύχτες γενναιόδωρες.
»Ζωγράφιζα, μάλλον σκόρπια, φάτσες κι εκφράσεις που μ’ έχουν συγκινήσει βαθιά, έχω γλεντήσει, την έχω καταβρει… Μ’ άρεσε να ζωγραφίζω με πεννάκια και μολύβια τον Μπάτη και τον Junior Wells, τον Κάβουρα και τον Camaron de la Isla έχοντας στο μυαλό μου αγιογραφημένους πειρατές και όλους αυτούς τους φοβερούς "άντρες ξακουστούς και λησμονημένους" του Κόντογλου. Από φωτό σε βιβλία ή περιοδικά και, φυσικά, εξώφυλλα που ήταν βασικό συστατικό της όλης μαγείας…
…Κάπως έτσι άρχισα και τους "δικούς μου" κατά κάποιο τρόπο musicos… αρχαίους ρεμπέτες, βυζαντινούς φλαμένκο, ρέγκεμπλουζίστες, ζεν μποέμ. Πυθαγόρειους σούφι νησιώτες… τους Περιπλανώμενους των Παραλιών και των Άστρων».
Ο Γιώργος Κουτσονάσιος γεννήθηκε το 1961. Μεταξύ 1980-1990 βρέθηκε στο Pop Eleven, στην EMI-Columbia ως βοηθός παραγωγής του Τάσου Φαληρέα και για λίγο στο ραδιόφωνο. Από το 1991 έως το 1996 δημιούργησε το δικό του μικρό δισκάδικο-στέκι, το «Έλα Κάτω» στο Παγκράτι.Το 1996 και το 1998 έκανε τις πρώτες του εκθέσεις σε μουσικές σκηνές και σε live της Κρίστης Στασινοπούλου και του Στάθη Καλυβιώτη. Μαθητής του Ινδού μύστη Osho από το 1997, όπου στην Πούνα της Ινδίας, μαθήτευσε σε διαλογισμό και group therapies, sufi whirling, zen calligraphy, primal και natural painting με την γιαπωνέζα ζωγράφο Meera. Από το 2002, μαζί με την Αλόκα Αλλαγιάννη, κάνουν workshops ζωγραφικής στην Αθήνα και την Αίγινα.
Το 2012 εξέδωσε το βιβλίο «Έγχρωμη Μουσική» (εκδόσεις «Ποντοπόρος» – Κώστας Γουζέλης), με μια σειρά έργων του «δίπλα σε λόγια και φράσεις που έτσι κι αλλιώς ήταν, για μένα, μέρος της ίδιας μουσικής», όπως σημειώνει ο ίδιος.
Από την αναδρομική του Κυριάκου Μορταράκου και τη μεγάλη έκθεση του Δημήτρη Σεβαστάκη στις επιζωγραφισμένες φωτογραφίες του Κώστα Λάκη και τους καλλιτεχνικούς αλγόριθμους του Τσαρλς Σάντισον
