Ίσως σήμερα, που τα τσοντάδικα και τα σεξομάγαζα ανοίγουν χωρίς να τρέχει κάστανο στην επικράτεια του δυτικού κόσμου, η εικονογραφία του να θεωρείται αθώα. Με τη σάρκα να προσφέρεται πιο φθηνά και από τις μαστίχες του μπακάλη σε κάθε ψηφιακό πορνοχώρι, είναι πολύ πιθανόν η pulp ματιά του Michel Gourdon στο γυμνό να μην σοκάρει τόσο εύκολα όσο ένα τρίλεπτο βιντεάκι με bizarre περιπτύξεις. Ίσως όμως και η αισθησιακή του παρακαταθήκη στον χώρο της οπτικής επικοινωνίας να αποτελεί ένα παράδειγμα προς μελέτη για τον ευρωπαϊκό ερωτισμό του 20ού αιώνα. Τι θα ήταν η Φυσική χωρίς τους νόμους του Νεύτωνα; Φαντάζεται κανείς το ροκ εν ρολ χωρίς τον Τζέρι Λι Λιούις; Γίνεται ΔΕΚΟ χωρίς συνδικαλιστές;
Ένα τέτοιο ρητορικό ερώτημα συνιστά και η δουλειά του Michel Gourdon. Ο Γάλλος εικαστικός που επιμελήθηκε πλειάδα δημιουργικών για τα καλτ μυθιστορήματα αγάπης και περιπέτειας του προηγούμενου αιώνα, μπορείς να τα πεις και τσόντα-καράτε, έφτασε στο παραγωγικό απόγειο της καριέρας του να βγάζει εκτός από μάτια και 20 εξώφυλλα μηνιαίως. Γεννήθηκε στο Μπορντό το Νοέμβριο του 1925 και ο μήνας είχε 20. Σπούδασε εν μέσω του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου στη Σχολή Καλών Τεχνών της γενέτειρας του και το 1946 μετακόμισε στο Παρίσι επιδιδόμενος σε κινούμενο και βιομηχανικό σχέδιο. Pin-up girls, κινηματογραφικές αφίσες, αναθέσεις διαφημιστικών καταχωρήσεων, όλα όσα επαγγέλονταν την ανάπτυξη της ποπ κουλτούρας στο μέλλον, απασχόλησαν τον οίστρο και τα χέρια του. Αδερφός του διάσημου Aslan, κατά κόσμο Alain Gourdon και εξίσου ταλαντούχου εικονοκλαστικού προβακάτορα , προπάτορας μιας αισθητικής που σήμερα επιστρέφει ως τάση στα editorial μόδας των εντύπων ή τα fashion ιντερνετικά tips.
Στην εικονογράφηση του Michel Gourdon η δημιουργική πρόκληση ήταν σαφής. Αφού οι γραφιάδες των βιβλίων αναλάμβαναν να διηγηθούν ιστορίες με δάκρυ, προδοσία, χρήμα και σασπένς, αυτός όφειλε στην πρώτη σελίδα τους να δώσει την εικόνα-κράχτη για να μοσχοπολήσουν. Όπως αποδείχτηκε, το είχε ευκολάκι. Συνδέθηκε με τις εκδόσεις “Noir Fleuve”, επιλέχθηκε από τον Armand De Caro όταν εγκαινίασε τον εκδοτικό οίκο “Black River” αφήνοντας πίσω του 3,5 χιλιάδες δημιουργικά το 1978 όταν και ολοκλήρωσε τη συνεργασία του. Του απέρριψαν μόνο ένα. Δε θα τον έλεγες τεμπέλη δηλαδή.
Στις φόρμες αφήγησής του οι φιοριτούρες δεν έβρισκαν χώρο. Μοιραία ξανθιά και σφυροδρέπανο, μοιραία ξανθιά και ματωμένα χαρτονομίσματα, μοιραία ξανθιά και μυστηριώδεις ένστολοι, μοιραία ξανθιά και ντερμπεντέρηδες άνδρες, μοιραία ξανθιά και τα δίχτυα της μοίρας. Καμιά φορά στην παραπάνω εξίσωση ο συντελεστής άλλαζε μοιραία με μοιραία μελαχρινή.
Η ζωγραφική απόδοση των γυναικείων χαρακτήρων του πέρασε τολμηρά για την εποχή όρια-όταν επί παραδείγματι το bondage δεν ήταν επιλογή σε μενού ιστοσελίδας αλλά ταμπού. Αν ήθελε να περάσει ένα μήνυμα έβρισκε τον τρόπο-ένα σλόγκαν σε ένα γυναικείο μακό ήταν αρκετό. Στα σινεφίλ δημιουργικά του παρέλασαν αστέρια του ευρωπαϊκού κινηματογράφου-περίπτωση Αλέν Ντελόν. Ο επιχειρηματικός μαρασμός των εκδοτικών οίκων του είδους θα στρέψει την παραγωγικότητα του κατά βάση στα πόστερ ταινιών.
Αποφάσισε να αποσυρθεί από την ενεργό δράση σε ηλικία 72 ετών, το 1997. Στις 15 Μαρτίου του 2011 αποσύρθηκε και από τα εγκόσμια. Έχοντας διανύσει από τη δεκαετία του 1940 μέχρι και αυτή του 1970 τα πιο απαιτητικά ταρτάν των μίντια, κράτησε αρκετές ανάσες με τις καλλιτεχνικές του επιδόσεις. Κράτα και τη δική σου και ρίξε μια ματιά παρακάτω.
Από την αναδρομική του Κυριάκου Μορταράκου και τη μεγάλη έκθεση του Δημήτρη Σεβαστάκη στις επιζωγραφισμένες φωτογραφίες του Κώστα Λάκη και τους καλλιτεχνικούς αλγόριθμους του Τσαρλς Σάντισον
14°
