Όλοι αγαπούν τα σημειωματάρια. Ίσως γιατί η κίνηση που κάνεις όταν τα βγάζεις πολυχρησιμοποιημένα από την τσάντα έχει κάτι το νοσταλγικό. Μικρές ή μεγάλες σημειώσεις, μουτζούρες ή καθαρά κι οργανωμένα λόγια, όλα βρίσκουν τη θέση τους, γι’ αυτό κι εσύ τρέχεις κάθε τόσο σε βιβλιοπωλεία και χαρτοπωλεία να πάρεις καινούργιο. Θες να είναι ωραίο και ξεχωριστό, να το ακουμπάς με υπερηφάνεια στο γραφείο και είναι κι αυτά τα Moleskin που πάντα σου τραβούν το βλέμμα.
Κάποιοι κύκλοι, το κενό, το τίποτα και τραγουδιστά, γελαστά, μηδενικά είναι τα κυρίως θέματα που χρησιμοποίησε η εικαστικός Αιμιλία Τσεκούρα για να ντύσει τα αγαπημένα τις Moleskin – τη «γιαπωνέζικη» έκδοσή τους, με το σημειωματάριο που ξεδιπλώνει.
Η ίδια τα αποκαλεί «ξεδιπλωμένα σεντόνια» και γράφει: «Τα έργα μου αναπτύσσονται σε ένα αιωνίως κινούμενο και μεταβαλλόμενο “τώρα”, άλλοτε φανταστικό και άλλοτε πραγματικό και εκφράζουν το γεμάτο νόημα, ανούσιο παιχνίδι της ζωής και της τέχνης. Η αποτύπωση της υπαρξιακής μου εμπειρίας, εκφράζεται μέσα από απελευθερωτικές και διαλογιστικές διεργασίες, την παρατήρηση της φύσης, τις μνήμες και τις έννοιες. Η εγγενής περιέργεια και η αναζήτηση της αυτοΐασης αποτελούν τον κύριο καταλύτη στη δημιουργία του 'singing-laughing-zeros'».
Η Αιμιλία πίστευε σχετικά νωρίς, από το 1972, ότι «τίποτα δεν έχει πραγματική σημασία, εκτός από λίγα πράγματα, που κι αυτά, δεν έχουν και τόση σημασία τελικά». Ομολογεί ότι αυτή η φράση λειτούργησε για εκείνη σαν ένα εργαλείο απελευθερωτικό και ρωτούσε συχνά τον εαυτό της «τι είναι τόσο σημαντικό για να σε αγχώσει;»
Όμως οι ιδέες είναι πάντα πολλές, ο χρόνος για την υλοποίησή τους λίγος και το άγχος της Αιμιλίας να γραπώσει το χρόνο μέσα στην κατά τα άλλα πολυάσχολη, διδακτική ζωή της χρόνο, μεγάλο. «Θα έχω αρκετό χρόνο για να ζωγραφίσω; Το γεγονός ότι πάντα κυκλοφορώ με ένα σημειωματάριο, λειτουργεί σαν μια προστατευτική κουβέρτα. Μου χαρίζει παράλληλα και μια μοναδική ελευθερία: μπορώ να δημιουργώ όταν και όποτε το θέλω», λέει εκείνη.
«Αυτά τα Moleskine, φτιαγμένα από μόνο ένα αναδιπλούμενο χαρτί, μου δίνουν την αίσθηση μιας ατελείωτης συνέχειας, ίδιας με την πολύτιμη διαρκώς εξελισσόμενη ζωή μου, σαν ένας ζωντανός μεγάλος καμβάς που σχεδιάζεις, ζωγραφίζεις, ξαναζωγραφίζεις, αλλάζοντάς τον συνεχώς».
Η ουσία αυτών των ημερολογίων βρίσκεται στο δημιουργικό χαρακτήρα του κενού στη ζωή μας καθώς και στην έννοια του κενού σαν καθολική διάσωση, σαν το μηδέν. Η ουσία τους συνοψίζεται στη φράση «Ζεις μόνο μια φορά, διασκέδασέ το».
Αυτή η φιλοσοφία της Αιμιλίας λειτουργεί, σε γενικές γραμμές, για εκείνη σαν μια διαδικασία αυτοΐασης. Αναγνωρίζοντας το αυθόρμητο σε κάθε στιγμή της ζωής, η έκφραση της ομορφιάς ή της ασχήμιας έχει τη δυναμική συνείδηση αυτής ακριβώς της στιγμής, μια ποιότητα που συχνά λείπει από έναν «τελειωμένο» πίνακα.
«Έτσι αφήνω τα πράγματα να είναι, όπως ακριβώς είναι, χωρίς να παίρνω συνειδητές αποφάσεις. Το θέμα είναι: Ποιος νοιάζεται για την τέχνη;», αναρωτιέται η Αιμιλία και μετά από λίγο απαντά «η ζωή είναι ατελής, μια ευτυχής συγκυρία στιγμών και η τέχνη ένα μέρος αυτής της τυχαίας ακολουθίας».
Η Αιμιλία Τσεκούρα γεννήθηκε στην Αθήνα. Σπούδασε στην Ομάδα για την Επικοινωνία και τη Μάθηση στην Τέχνη στη Σχολή Καλών Τεχνών του Μουσείου της Βοστόνης και παράλληλα στο Πανεπιστήμιο Τufts, όπου ολοκλήρωσε το πτυχίο Τεχνών και Επιστημών. Μέσω της διαφοροποιημένης διδασκαλίας, χρησιμοποιώντας τη θεραπεία μέσω της Τέχνης, αλλά και τη διδασκαλία για κατανόηση: Project Zero (TFU, Visual Thinking) του Harvard University, δίδαξε έως και το 2013 στο Κολλέγιο Αθηνών – Κολλέγιο Ψυχικού. Μέχρι σήμερα έχει πραγματοποιήσει 12 ατομικές εκθέσεις στην Ελλάδα και τις ΗΠΑ ενώ έχει συμμετάσχει σε πολλές ομαδικές εκθέσεις. Τα θέματά της αρκετά εξπρεσιονιστικά, ασχολούνται με τη γυναίκα, τη γένεση αλλά και τη συνεχή αλλαγή των πραγμάτων στη ζωή, τη φύση, την τέχνη.
Η Moleskin είναι γνωστή για τα θρυλικά σημειωματάρια που χρησιμοποιούσαν τους τελευταίους δύο αιώνες καλλιτέχνες και στοχαστές, όπως οι Van Gogh, Pablo Picasso, Ernest Hemingway και συγγραφείς όπως ο Bruce Chatwin.
Η καλλιτέχνης παρουσιάζει τα σημειωματάρια της Moleskin σαν μία εγκατάσταση στην a.antonopoulou.art με χορηγό τη Stormy.
Από την αναδρομική του Κυριάκου Μορταράκου και τη μεγάλη έκθεση του Δημήτρη Σεβαστάκη στις επιζωγραφισμένες φωτογραφίες του Κώστα Λάκη και τους καλλιτεχνικούς αλγόριθμους του Τσαρλς Σάντισον
11°
