Ο Δημήτρης Σκαλκώτος ισορροπεί ανάμεσα στη μαρμαρογλυπτική παράδοση του νησιού του και στην τέχνη της γλυπτικής.
«Όταν είσαι από την Τήνο, με το που γεννιέσαι και ανοίγεις τα μάτια βλέπεις παντού μάρμαρα. Εκστασιάζεσαι και αρχίζεις να ρωτάς. Σιγά σιγά μαθαίνεις: αυτό το έκανε ο Φιλιππότης, το άλλο ο Χαλεπάς. Και κάθε φορά οι ντόπιοι διευκρινίζουν: ο τρελός Χαλεπάς. Ξαφνικά ανακαλύπτεις ότι ίσως θα έπρεπε να είμαστε όλοι τρελοί».
Ο Τήνιος Δημήτρης Σκαλκώτος έμαθε να ισορροπεί ανάμεσα στη μαρμαρογλυπτική παράδοση του νησιού του και στην τέχνη της γλυπτικής.
Στα έργα του η γλυπτική μεταφράζεται σε τρισδιάστατη γλώσσα. «Ο λόγος, είτε ως γράμματα είτε ως προφορά ήχος. Προσδοκώ από το θεατή να μείνει μπροστά στο έργο, να αφιερώσει χρόνο για να ανοίξει ένα προσωπικό διάλογο».
Στη διακόσμηση το μάρμαρο γίνεται πλέον χρηστικό αντικείμενο. «Γίνεται τραπέζι, τζάκι. Γίνεται ένα υλικό που το πιάνεις, το αγγίζεις και το χρησιμοποιείς κάθε μέρα. Επιλέγεις με τι θα ασχοληθείς στη διακοσμητική μαρμαρογλυπτική. Εγώ για παράδειγμα επέλεξα τα τραπέζια, τα τζάκια, τις βρύσες και με αυτά ασχολούμαι. Δεν γίνεται να τα κάνεις όλα, χρειάζεται εξειδίκευση».
Χρηστικό ή καλλιτεχνικό, το μάρμαρο είναι αιώνιο.«Το μάρμαρο έχει καθαρότητα σα σκέψη, σα διαύγεια, και προσφέρει την αίσθηση του χρόνου. Οι άνθρωποι που το αποκαλούν “κρύο” είναι αυτοί που φοβούνται το χρόνο. Οφείλουμε να το φροντίζουμε συνέχεια. Το μάρμαρο θα συνεχίσει να ζει μετά από εμάς και είναι λογικό να τρομάζει».
18°
