Κτίρια με ψυχή

Ένα από τα πιο δραστήρια γραφεία αρχιτεκτονικής, το «Ποτηρόπουλος Δ+Λ Αρχιτέκτονες», γιορτάζει τη συμπλήρωση των 30 χρόνων του με την έκδοση ενός λευκώματος υψηλής αισθητικής (εκδ. Ποταμός, σελ. 396, € 90). Με αφορμή την επίσημη παρουσίασή του στο Μουσείο Μπενάκη στις 1/4 (19.00), μιλήσαμε με τον Δημήτρη Ποτηρόπουλο και τη Λιάνα Νέλλα-Ποτηροπούλου.

Ποιο από τα κτίρια που έχετε δημιουργήσει στην Αθήνα ξεχωρίζετε για τον τρόπο που έχει ενταχθεί στο αστικό περιβάλλον;
Δ.Π. Ίσως το κτίριο γραφείων, καταστημάτων και θερινού κινηματογράφου στον Φάρο του Ψυχικού. Στη συμπαγή φόρμα του διασταυρώνονται η τάξη και το στερεότυπο του περιβάλλοντος αστικού τοπίου, με την ποικιλία και την έκπληξη που επιδιώξαμε μέσα από την αρχιτεκτονική σύνθεση. Η τεταμένη συνύπαρξή τους «προκαλεί»  τη μονότονη επανάληψη των μετώπων της λεωφόρου Κηφισίας, ενώ εκπέμπει «εικόνες» που μπορεί κανείς, κινούμενος με ταχύτητα στο συγκεκριμένο σημείο της λεωφόρου, να αντιληφθεί εύκολα ως «διακοπή». Η κεντρική ιδέα του κτιρίου απορρέει από το γνωστό «κύβο του Rubik». Στο σχεδιασμό του κυβικού όγκου εισάγεται συμβολικά η αίσθηση της φευγαλέας κίνησης των κινηματογραφικών εικόνων, όπως ακριβώς ο «κύβος του Rubik» αποκτά νέα πρόσωπα, αναζητώντας την ολοκλήρωση της τελικής του μορφής.

Τι λείπει αρχιτεκτονικά από την πόλη κατά τη γνώμη σας;
Λ.Ν.Π. Στις περισσότερες περιπτώσεις η ίδια η αρχιτεκτονική είναι απούσα. Ως «μονάδα» αλλά και ως «συντελεστής» της πόλης. Το ρόλο της αρχιτεκτονικής στην πόλη τον αντιλαμβανόμαστε σαν έναν «κρίκο» που είναι ικανός να ενισχύσει τους αστικούς χώρους συνδέοντάς τους μέσα από την ίδια τη χωρική τους δυναμική. Ώστε οι χώροι αυτοί, κάποιες φορές αποσπασματικοί, άμορφοι και εγκαταλελειμμένοι, να αποκτούν σύνδεση και ενδιαφέρον. Αυτή η διαδικασία είναι πολύ πιο σύνθετη αλλά και αληθινή από το να προσπαθήσει κανείς να επιβάλει ένα «προκατασκευασμένο» αστικό μοντέλο και κατόπιν να επιχειρήσει να διαπραγματευτεί την αρχιτεκτονική που του αντιστοιχεί.

Ποιο ρόλο καλείται να παίξει η αρχιτεκτονική σήμερα;
Δ.Π. Καλείται να επανερμηνεύσει τα πολλαπλά αλλά και ευαίσθητα δυναμικά πεδία που απελευθερώνει η ίδια η εξέλιξη της ζωής, εξετάζοντας πιο βαθιές οπτικές γωνίες νοηματοδότησης του υλικού χώρου, εκδήλωσης της φαντασίας και ενεργοποίησης των συναισθημάτων. Ώστε να μπορεί να αφουγκράζεται τις εν δυνάμει αλλαγές μιας ανοικτής πλέον κοινωνίας και να τις μετουσιώνει σε έναν αρχιτεκτονικό λόγο με νόημα, πιο ποιητικό και μαζί πιο διερευνητικό, ευαισθητοποιημένο στις ανθρώπινες ανάγκες. Κατά την άποψή μας, αυτή η αλήθεια πρέπει να «επικοινωνείται».