● ● ● Τόσες μέρες, δεκαπέντε, δεν πλησιάζω το άλμπουμ της Μόνικα· το νιώθω σαν κουτί της Πανδώρας, να στέκεται και να περιμένει, με το παραμικρό άγγιγμα στο καπάκι του, να ανοίξει και να ξεχυθεί ο πόλεμος κι ο ζόφος.
● ● ●Τόσες μέρες, δεκαπέντε, δεν πλησιάζω το άλμπουμ της Μόνικα· το νιώθω σαν κουτί της Πανδώρας, να στέκεται και να περιμένει, με το παραμικρό άγγιγμα στο καπάκι του, να ανοίξει και να ξεχυθεί ο πόλεμος κι ο ζόφος.Τα τελευταία δύο χρόνια έχω ακούσει τόσο εξαντλητική ανάλυση και μετά αποκαθήλωση του «φαινομένου Μόνικα» που, το μόνο λυτρωτικό που θα μπορούσα να σκεφτώ, θα ήταν πραγματικά να πάει και να παίξει τελικά με τη Γαλάνη. Χαχα, κιουτ.
● ● ● Όχι, εντάξει, ναι. Η ίδια, δηλαδή, μάλλον κρατήθηκε σταθερή σε αυτή τη δίνη που την έριξαν η υπόγεια φήμη, και τα demo, και μετά το Avatar, και οι αγαπούληδες των media και όλο αυτό το τζαζ ολόγυρα. Δεν εξαφανίστηκε, ούτε υπερέβαλε, μόνο καθόταν και το κοίταζε, η μικρή, το συνονθύλευμα μίας τρελής πόλης που σκόνταψε πάνω της, πάνω σε κάτι τόσο αυθεντικό, ωραίο και, μα το θεό, χειροποίητο – με την έννοια της αληθινής μουσικής κατασκευής, που μπλόκαρε, δεν ήξερε πώς να τη χειριστεί αυτή τη Μόνικα-και-Μόνικα-και-Μόνικα, πού να την κατατάξει, πώς να την προστατεύσει και τι να την κάνει μετά. Οι περισσότεροι που έγιναν έξω φρενών μαζί της ήταν γιατί ανησυχούσαν ότι καίγεται, τσουρουφλίζεται στην υστερία της Αθήνας. Την έβλεπαν να γίνεται το κορίτσι-πόστερ μιας αμήχανης και κανιβαλικής σκηνής, με ποζεράτους, άσχετους, ψευδοαισθηματίες, καρχαρίες και καρχαρίνες, ζουζουνίτσες και bookers της μιας βραδιάς. Φακ.
● ● ● Όμως, κοίτα πόσο ψύχραιμη η μικρή, παρέμεινε πεζή, ταξιδιώτισσα στα λημέρια της πόλης με ελαφριές αποσκευές, το σακιδιάκι της και ποιος ξέρει τι σκέψεις στο μυαλό της – τελικά αποδείχτηκε ότι οργάνωνε την «έξοδό» της από την αμηχανία του hype: το Exit.
● ● ● Αυτό όμως δεν το ήξερα εγώ – δεν το ξέρω τώρα, δηλαδή, που το κοιτάζω, Exit, το δεύτερό της άλμπουμ, πάνω στο γραφείο να περιμένει να σκάσει μέσα σε συζητήσεις και κριτικές και αντιδικίες και τόση φασαρία. Ένας έγραφε «τι άγχος, να πρέπει να βάλεις αστεράκια στο άλμπουμ της Μόνικα». Και ο Ν. μου λέει: «Δεν θέλω να το ακούσω. Ό,τι έχω ακούσει μέχρι τώρα μου αρέσει, αλλά βαριέμαι τη διαδικασία να βάλω το cd και να το ακούσω ολόκληρο. Θα το ρίξω μέσα στα mp3 να τα ακούω σκόρπια τα κομμάτια, απροειδοποίητα». Σωστό. Λίστες. Γκρουπαρίσματα συναισθηματικών φάσεων. Η κασέτα του καλοκαιριού.
● ● ● Βάζω το Exit, 6.15 το πρωί, σε ενύπνια ακόμα κατάσταση, το μυαλό σε αργό fade-in σχεδόν ταυτόχρονα με το φως της μέρας. ΠαλιοΑθήνα, παλιοζέστη. Πρώτες ανάσες και φράσεις σαν κινηματογραφικής ταινίας, η γνωστή Μόνικα σε ένα κιθαριστικό, πλούσιο, επικό μελόδραμα, Ça commence bien. Αρχίζει να απλώνεται το concept του ήχου της, δεύτερο track, πάλι ασφαλής επιλογή, με ωραία, καθαρή μπότα slow και το πιάνο να τονίζει λεπτομέρειες γύρω από τη φωνή της: Oh tell me, tell me it’s alright… but I’m alone again… can’t be forever, ever, never… Βαριέμαι λίγο, τι λόγια είναι αυτά, πόσες φορές στη ζωή μου, σε πόσα τραγούδια πρέπει να τα ακούω ξανά και ξανά και ξανά – και όμως στέκομαι ακίνητος και νιώθω το κομμάτι να κορυφώνεται με χορωδιακά και, σε μερικά σκασίματα, να σωπαίνουν όλα όμορφα και να ακούγεται η λέξη «μόνη» τόσο ταιριαστά, εχμ, μόνη.
● ● ● Η Μόνικα δεν είναι μόνη – το Exit, όσο ξυπνάει, κοντεύει 7, γίνεται όλο και πιο πλούσιο: το τρίτο track είναι μία χριστουγεννιάτικη, χατζηδακική, κρυστάλλινη, χιονισμένη, ελληνική προσευχή με μπουζούκι, πόσες καρδιές δεν θα τη λατρέψουν γι’ αυτό – και το τρίτο, Away from my land, αυτό που ξαφνικά νιώθω να αγαπώ, ένα βαμπιρικό μπλε κομμάτι για την αθανασία και την αιώνια αγάπη πλημμυρισμένο έγχορδα και πνευστά, μια πραγματική, μεγάλη ορχήστρα στα πόδια της Μόνικα να παίζει το τραγούδι της που φεύγει με τον αέρα, πάει δυτικά. Στη Νέα Υόρκη συγκεκριμένα. Εκεί που το τέταρτο τραγούδι της βρίσκει έμπνευση («Όλα είναι έμπνευση για την ποίηση των ανθρώπων»), με κιθάρες και άριες που ανεβαίνουν γρήγορα στις κορυφές του κόσμου σαν τρελά ψηφιακά εφέ – ένα road movie soundtrack για δρόμο που τρέχει «προς τα πάνω». Τη Μόνικα την περικυκλώνουν προστατευτικά οι μουσικοί της, ο παραγωγός της, αρχάγγελοι και ορχήστρες, φανς και καλά vibes. Ποιος να το περίμενε ότι ξαφνικά, η μέρα, θα έπαιρνε τέτοια τροπή.
● ● ● Στη συνέχεια η Έξοδος με τη Μόνικα κρύβει, οκ, μερικά τρυφερά φαλτσάκια, ζεστές folk εισαγωγές, μερικές fuzzy ηλεκτρικές κιθάρες και βιολιά σαν το καλύτερο art rock ταξίδι από τα 70s, μία «προσωπική επιστολή» – το Our love or How we lost it, που θα το βάλω δίπλα στο I try της Macy Gray στο ράφι με τα «Να μην ξεχάσω», ένα κομμάτι με τόσο καθαρή πλοκή στη μουσική του δομή που πραγματικά εικονογραφεί τους στίχους σαν κόμικ. Το Show me, Come on είναι η Μόνικα ηλεκτροδιαλυμένη στο Moon Safari των Air ή η Κατάκτηση του Διαστήματος με Πολλά Εξωτικά Μπαχαρικά, όπως και το Run to ruin, ένα country για ήρωες της Αποκάλυψης. Τέλος. Χαμηλώνει, κιθάρα, νάιλον χορδές.
● ● ● 1η Ιουνίου, καλοκαίρι, άκουσα το Exit όλο, φουλ, καπάκι τρεις φορές, έβγαιναν οι μουσικές από τα παράθυρα στον Λυκαβηττό (εκεί που γυρίζει η Μόνικα τα «εξομολογητικά» της webisodes για τη δημιουργία του άλμπουμ – ψάξτε τα στο Youtube), πλημμύρισε το πρωινό σαν breakfast πλούσιο, δημητριακά, εξωτικά φρούτα, καφέδες, χυμούς και κίτρινα ή μπλε χρώματα, σημειώματα χειρόγραφα – να κάνω, να δώσω, να μιλήσω, φίλους, φίλοι, αγάπη, το Καλό θα Νικήσει.
● ● ● Κοίτα, η Μόνικα δε νοιάζεται για τους hipsters.
9°
