Ακόμη και οι ηρωϊκοί Γαλάτες φοβούνται μήπως τους πέσει ο ουρανός στο κεφάλι. Εμείς πάλι όχι... Μας έχει πέσει ήδη, γι’ αυτό μπορούμε πλέον να μαζευόμαστε άνετα έξω, να κοιτάμε τα άστρα και το φεγγάρι και να τον προκαλούμε. Τώρα πια δεν φοβόμαστε τίποτα, δεν ελπίζουμε τίποτα, είμαστε αιχμάλωτοι...
Για να έχετε να σημειώνετε στο Filofax (τι θυμήθηκα τώρα), τα επόμενα ραντεβού μας είναι τη Δευτέρα 31 Μαΐου στην Τεχνόπολη (στις 8.30 μ.μ.) με τον Μιχάλη Δέλτα, την Etten, τον Μεσιέ Μινιμάλ (ex-Monsieur Minimal) και τους Zebra Tracks, αλλά και τη Δευτέρα 21 Ιουνίου στην πλ. Συντάγματος (για να είμαστε πιο άνετα), όπου θα στηθεί φέτος η σκηνή της Athens Voice για τη Γιορτή της Μουσικής με φόντο τη Βουλή, για να θυμόμαστε ότι εκεί μέσα δούλεψαν σκληρά επί 30 χρόνια για να μας πέσει ο ουρανός στο κεφάλι.
Αμέσως μετά μπορείτε (;) να πάτε διακοπές...
Κάτι γίνεται
Jonsi - Go (****)
Ο βασικός τραγουδιστής των Sigur Ros, απαλλαγμένος από το «ανορθόδοξο» πλαίσιο του συγκροτήματος αλλά απόλυτα συνδεδεμένος με το ισλανδικό μουσικό σύμπαν, μας αποκαλύπτει μία πιο «κανονική» πλευρά, ρομαντική, μελοδραματική, ευαίσθητη, orchestral και πολύ μελωδική.
Δικαιώνουν απολύτως τους υποστηρικτές τους κάνοντας άλμα προόδου, καθώς δημιουργούν ένα κομψοτέχνημα με σημεία αναφοράς το glam και την ψυχεδέλεια. Ο νεανικός ενθουσιασμός του 1ου τους δίσκου αντικαθίσταται από δημιουργική ωριμότητα και ουσιώδη pop πολλών επιπέδων.
Rowland S. Howard - Pop Crimes (****)
Το κύκνειο άσμα του είναι ένα ακατέργαστο διαμάντι, ένας μελαγχολικός αναστεναγμός με rock attitude και ποιητική διάθεση, ένας κόσμος γεμάτος αλλόκοτα πλάσματα, εγκλήματα, αμαρτίες, συγχώρεση και τιμωρία. Το πνεύμα του παλιόφιλου Nick Cave είναι παρόν.
Όσο ο Michael Buble είναι ο καινούργιος Frank Sinatra, άλλο τόσο ο Eli Reed είναι ο καινούργιος Otis Reading ή Al Green. Πρόκειται για έναν καλό «μίμο» (μουσικά και εμφανισιακά), που χρησιμοποιεί κάθε βασικό συστατικό της soul από τα 60s. Τι κι αν είναι λευκός...
North Atlantic Oscillation - Grappling Hooks (***)
Εμπνέονται από το (προσφάτως νεκραναστημένο) μουσικό σύμπαν του αγγλικού art-rock, καθώς ο ήχος τους φέρνει στο νου τους πρώτους δίσκους του Eno (προ ambient), τον Kevin Ayers, τους Yes (με την φωνή του Anderson) και τους Roxy Music. Δεν αντιγράφουν, αλλά επαναδιαπραγματεύονται.
Ο ήχος των τραγουδιών του είναι συνήθως πιο κοντά στην τζαζ από το ροκ και αντλεί τις εμπνεύσεις των στίχων των τραγουδιών του από τα μικρά κλαμπ των μεγάλων πόλεων
11°
