Μεταναστευτικό: Υβριδικές επιθέσεις στην Ευρώπη

Αν έκανε ένα λάθος ο Κυριάκος Μητσοτάκης στο πρόσφατο επεισόδιο με την Ολλανδή δημοσιογράφο Ίνγκεμποργκ Μπέουχελ είναι ότι χαρακτήρισε την παρέμβασή της ως «ευθεία ερώτηση». Η κυρία όμως δεν έκανε καμιά ερώτηση. Ακτιβιστική παρέμβαση υπέρ της ελεύθερης μετανάστευσης έκανε και μάλιστα πολύ άγαρμπα για τον τόπο και τον χρόνο. Κατευθείαν επίθεση στον Έλληνα πρωθυπουργό, αλλά και στον Ολλανδό ομόλογό του για τη στάση των χωρών τους στο μεταναστευτικό. Ζήτησε μάλιστα εμμέσως πλην σαφώς και καταδίκη της Ελλάδας και της Ολλανδίας από την ΕΕ για καταπάτηση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. «Εκεί που μας χρώσταγαν μας πήραν και το βόδι», που λέει η παροιμία.

Την ίδια στιγμή ο Λουκασένκο, ως άλλος Ερντογάν, κάνει απευθείας υβριδική επίθεση στην ΕΕ μέσω της Πολωνίας και των χωρών της Βαλτικής. Η ΕΕ του επέβαλε κυρώσεις για την δικτατορία που έχει επιβάλει στη χώρα του και εκείνος ως αντίποινα της δημιουργεί πρόβλημα με εργαλείο, όχι απλά την παράνομη μετανάστευση, αλλά τις ζωές απελπισμένων ανθρώπων. Η Λευκορωσία έστησε αερογέφυρα με αεροδρόμια της Μέσης Ανατολής και προσκαλεί μετανάστες από την Ασία και την Αφρική υποσχόμενη ότι θα τους βοηθήσει να περάσουν εκβιαστικά στην ΕΕ. Όλα αυτά τα έχουμε ζήσει και στη χώρα μας πριν δύο χρόνια με την υβριδική επίθεση στον Έβρο. Αλλά, δυστυχώς για πολλούς, δεν μασήσαμε.

Η ΕΕ έχει πολλούς εχθρούς για ό,τι εκπροσωπεί και ακτινοβολεί πολιτικά και πολιτισμικά σε ολόκληρη την οικουμένη. Τόσο εξωτερικούς όσο και εσωτερικούς. Για την οικονομική της ευρωστία, για την ευημερία των πολιτών της, αλλά κυρίως για τη δημοκρατία και το κράτος δικαίου. Αυτά βλέπουν οι δικτάτορες των πέριξ και αντιλαμβάνονται ότι η ΕΕ αποτελεί κακό παράδειγμα για τους καταπιεσμένους και χειμαζόμενους λαούς τους. Και αναζητούν κατά καιρούς διάφορους τρόπους να την πλήξουν. Ξέρουν ότι οι δυτικές κυβερνήσεις ψηφίζονται κανονικά όχι υβριδικά και οι όποιες αποφάσεις τους έχουν πολιτικό κόστος. Και γι’ αυτό εκβιάζουν. Μια νέα μεταναστευτική κρίση εν μέσω πανδημίας θα ήταν ό,τι χειρότερο για την Ευρώπη και φυσικά οι επικεφαλής της θα κάνουν ό,τι μπορούν για να την αποφύγουν. Είναι όμως έτοιμοι να ενδώσουν στους εκβιασμούς των γειτόνων;

Αλλά και οι εσωτερικοί εχθροί της Ευρώπης δεν πάνε πίσω σε μίσος για την υπόστασή της. Πολίτες που απολαμβάνουν όλα τα αγαθά του δυτικού πολιτισμού και της ΕΕ την μάχονται υποκριτικά εκ των έσω, αναζητώντας μέσα από τα νέφη της ιδεοληψίας τους -τι άλλο;- εκείνον τον άλλο κόσμο που είναι εφικτός. Αλλά η δημοκρατία, όπως και πρέπει, προστατεύει το δικαίωμά τους να την πολεμούν. Μπορεί το «τείχος του αίσχους» να έπεσε από το ‘89 αλλά οι προσπάθειες για ένα καινούργιο «εναλλακτικό τείχος» δεν σταμάτησαν ποτέ. Την εποχή του ψυχρού πολέμου η «προοδευτική εξτραβαγκάντσα» περίμενε τον «Μόσκοβο να φέρει το σεφέρι». Δηλαδή μια έμπρακτη βοήθεια, μια μπούκα, μια κίνηση του συμφώνου της Βαρσοβίας, ώστε να αποσταθεροποιηθεί το δυτικό σύστημα και οι λαοί της να βγουν στους δρόμους ζητώντας, τι άλλο, τον σοσιαλιστικό μετασχηματισμό της δυτικής κοινωνίας. Φυσικά και δεν έγινε ποτέ, αν και η βοήθεια των σοβιετικών προς τα κομμουνιστικά κόμματα της Δύσης, δογματικά και ανανεωτικά, ήταν γενναιόδωρη. Μέχρι που κατέβηκε το σφυροδρέπανο από το Κρεμλίνο και ένα δάκρυ κύλησε στα αφράτα μάγουλα της «προόδου».

Από το 1989 μπήκε σοβαρά το ερώτημα τι θα απογίνει το «προοδευτικό κίνημα» της Δύσης, έτσι μόνο και έρημο που απέμεινε, χωρίς την μεγάλη κόκκινη μητέρα. Οι μετανάστες από τις χώρες του τέως ανατολικού μπλοκ που είχαν βιώσει τραυματικά όλα τα «καλά» του σοβιετικού σοσιαλισμού δεν είχαν καμιά διάθεση να υποστηρίξουν ένα νέο ανάλογο «προοδευτικό» όραμα. Δεν άφησαν τον κομμουνισμό για να τον βρουν ξανά εμπρός τους Αντιθέτως, στην συντριπτική τους πλειοψηφία ήταν και είναι αντικομουνιστές. Και τότε έλαμψε στον ορίζοντα ένα νέο, για το κίνημα, εργαλείο, οι εξαθλιωμένοι οικονομικοί μετανάστες από την Ασία και την Αφρική. Στο μυαλό των «προοδευτικών» είχαν όλα τα χαρακτηριστικά για να ενταχθούν στο κίνημα ανατροπής του δυτικού πολιτισμού. Ήταν αλλόθρησκοι, φτωχοί, και κατατρεγμένοι. Άρα εν δυνάμει «υποκείμενα της επανάστασης». Όταν η τεχνολογία και ο καπιταλισμός μας μειώνουν την εργατική τάξη, την αναπληρώνουμε με εισαγωγές. Ο βολονταρισμός δεν έλλειψε ποτέ από την αριστερά.

Με πρόσχημα το δήθεν ηθικό πλεονέκτημα και τον ανθρωπισμό και όπλο το πραγματικό ανθρωπιστικό πρόβλημα που παρήγαγε η ανεξέλεγκτη μαζική είσοδος προσφύγων και οικονομικών μεταναστών, το «προοδευτικό» λόμπι κατάφερε να επιβάλει την πολιτική του ηγεμονία στη Δύση. Φυσικά άλλο που δεν ήθελαν οι κυβερνήσεις. Οι γερασμένες βιομηχανικές χώρες της Δυτικής Ευρώπης είδαν στο πρόσωπο των νέων κατά βάση μεταναστών, μεσαίο και κατώτερο εργατικό δυναμικό, που η παράνομη είσοδος έκανε πιο εύκολα διαχειρίσιμο. Ένα εκατομμύριο πήρε μόνο η Γερμανία από την πρόσφατη κρίση της Συρίας. Η υπόθεση «παράνομη μετανάστευση» ήταν win-win τόσο για το σύστημα όσο και για τους εχθρούς του. Το μεν έκανε τη δουλειά του, οι δε νόμιζαν ότι μάζευαν «στρατό» για την επανάσταση. Αλλά win ήταν και για τους απελπισμένους, όλης της γης τους κολασμένους.

Μπορεί να ξεπουλιόνταν στους διακινητές και να θαλασσοπνίγονταν στον διάπλου της Μεσογείου ή στα στενά του Ανατολικού Αιγαίου, αλλά όσοι επιβίωναν πατούσαν στην ΕΕ. Δουλειά με κανονικό μεροκάματο, στέγη και υγειονομική περίθαλψη, γενναία επιδόματα, μόρφωση γι’ αυτούς και τα παιδιά τους, ανθρώπινα δικαιώματα, δημοκρατία και ανεξιθρησκεία. Δυτικός πολιτισμός και καπιταλισμός. Οι άνθρωποι αυτοί φυσικά και δεν ήρθαν για να γκρεμίσουν τίποτα από όλα όσα ονειρεύτηκαν στους γενέθλιους τόπους τους. Πρόσφυγες και μετανάστες είναι όχι ιδεοληπτικοί και παράλογοι. Όμως όπως όλα τα ωραία έτσι και αυτό έχει κάποιο τέλος. Το μέγεθος είναι το πρόβλημα. Η ανεξέλεγκτη είσοδος και ο πολλαπλασιασμός των νεοφερμένων δημιούργησε πρόβλημα στις δυτικές κυβερνήσεις. Η ξενοφοβία αυξήθηκε, η ακροδεξιά αναστήθηκε. Τα κρούσματα τζιχαντικής βίας εύκολα συνδέθηκαν με τους αλλόφυλους και προκάλεσαν φόβο και δυσαρέσκεια και αυτός είναι ο λόγος που οι ηγέτες της ΕΕ άλλαξαν ρότα και είπαν να μαζέψουν την κατάσταση. Ειδάλλως, η Ελλάδα θα είχε καταδικαστεί στεγνά από την ΕΕ όταν απέτρεψε την μπούκα στον Έβρο. Αντιθέτως πήρε τα εύσημα. Γι’ αυτό και ο Ερντογάν δεν είναι πια αγαπητός στη Δύση. Συνεχίζει να παίζει με το όπλο που λέγεται «παράνομη μετανάστευση» όταν οι άλλοι δεν παίζουν πια, γιατί το «παιχνίδι» αυτό αποδείχτηκε πολιτικά επικίνδυνο.

Το «προοδευτικό» κίνημα όμως συνεχίζει να παίζει με τη μετανάστευση γιατί δεν κέρδισε τίποτα. Αντιθέτως έχασε. Και η ξενοφοβία αυξήθηκε και νέα ακροδεξιά και λαϊκίστικα κόμματα ξεπρόβαλλαν και τα παλιά δυνάμωσαν και η αριστερά υποχώρησε και η ηγεσία της ΕΕ αναδιπλώθηκε, αλλά και τα πολιτικά συστήματα των ευρωπαϊκών χωρών αποφάσισαν να βάλουν περιορισμούς. Ο ξαφνικός έρωτας όλων αυτών για την Ελλάδα και τον Κ. Μητσοτάκη έχει να κάνει και με το μεταναστευτικό. Το γεγονός ότι τα ελληνικά σύνορα της ΕΕ φυλάσσονται πλέον σωστά, είτε από το λιμενικό στη θάλασσα είτε από τον φράκτη και τις επίγειες δυνάμεις στον Έβρο, τους ικανοποιεί. Και κυρίως ότι οι επιχειρήσεις γίνονται βελούδινα χωρίς ναυάγια, νεκρούς ή τραυματίες. Οι ροές περιορίστηκαν και γι’ αυτό αποσύρθηκαν και οι ΜΚΟ από τα νησιά του ανατολικού Αιγαίου. Ταυτοχρόνως τελείωσαν τα κολαστήρια τύπου Μόρια, δημιουργήθηκε υποδειγματικό ΚΥΤ στην Σάμο και γενικώς η συμπεριφορά του ελληνικού κράτους απέναντι στους πρόσφυγες και μετανάστες έγινε πολύ καλύτερη. Με τα λεφτά της ΕΕ βεβαίως.

Η έρευνα και η διάσωση στο Αιγαίο συνεχίζονται αλλά η πατρίδα δεν είναι πλέον ξέφραγο αμπέλι. Είμαστε αυστηροί αλλά δίκαιοι. Σκάφη που στέλνει η Τουρκία, μια χώρα καθ’όλα ασφαλής, εμποδίζονται να εισέλθουν στα χωρικά μας ύδατα όπως προβλέπουν οι διεθνείς κανονισμοί και η ακτοφυλακή μας τους παραδίδει στη τουρκική ομόλογή της για να τους επιστρέψει σε εκείνους που τους έστειλαν. Προβοκάτσιες τέλος. Τα κόλπα του Ερντογάν και του Λουκασένκο δεν πιάνουν πια. Διότι η μισητή για πολλούς δυτική δημοκρατία έδειξε τα δόντια της και οι ευρωπαίοι ηγέτες αναδιπλώθηκαν. Η «προοδευτική» δυτική εξτραβαγκάντσια όμως επιμένει. Καλοθρεμμένη και σίγουρη μπορεί να παίζει ανέξοδα ακόμα και με ψυχές κατατρεγμένες, αναζητώντας το νέο επαναστατικό υποκείμενο. Στην ανεκτική Ευρώπη όλα επιτρέπονται και καλώς. Αλλά ο δυτικός πολιτισμός δεν θα αυτοκτονήσει κιόλας για χάρη της. Αναζητούνται ισορροπίες που θα διαμορφώσουν το μέλλον. Και αυτές θα είναι προς την κατεύθυνση της μεγαλύτερης δυνατής ασφάλειας των συνόρων.