Ο Μάνος Βουλαρίνος γράφει ένα ποίημα για τις μάχες που δίνει η ΕΛ.ΑΣ. με τους αναρχικούς συμπολίτες.
Οι ηρωικές μάχες πάντα αποτελούσαν πηγή έμπνευσης για τους ποιητές και έχουν γίνει η αφορμή για μεγάλες στιγμές της ποίησης. Δεν καταλαβαίνω γιατί να μην ισχύει το ίδιο και για τις μάχες που δίνει η ΕΛΑΣ με τους αναρχικούς συμπολίτες οι οποίες είναι ο τρόπος που φαίνεται να έχει σκεφτεί ο Μιχάλης ο Χρυσοχοΐδης προκειμένου να ξεγελάσει όσους αντιλαμβάνονται την πραγματικότητα μόνο μέσα από τα δελτία «ειδήσεων». Δεν καταλαβαίνω γιατί να μην εξυμνηθεί αυτό το επικοινωνιακό κόλπο που σκοπό έχει να αποσπάσει την προσοχή από την πλήρη απουσία της αστυνομίας απ’ όπου η παρουσία της θα μπορούσε στ’ αλήθεια να βοηθήσει τους πολίτες της ομορφότερης χώρας του κόσμου.
Παρακολουθώντας την προχτεσινή παράσταση του Κουκακίου (τη δεύτερη κατά σειρά, καθώς η πρώτη είχε μεγάλη επιτυχία και καθήλωσε το κοινό) έγραψα ένα μικρό έπος γι’ αυτόν τον πολύ βολικό και για τις δύο πλευρές (η κυβέρνηση προσποιείται τάξη και οι αναρχικοί προσποιούνται ρήξη) «πόλεμο». Πρόκειται για ένα έπος όχι πολύ μεγάλο σε έκταση (αλλά, πιστεύω, σπουδαίο σε αξία) στο οποίο έδωσα τον τίτλο «Ωδή στους αναρχομπατσικούς πολέμους». Στην αρχή είπα να το ονομάσω «Βάρα με να σε βαρώ γιατί αλλιώς θα πρέπει να δουλέψουμε στ’ αλήθεια και οι δυό» αλλά δεν μου φάνηκε αρκετά μεγαλοπρεπής.
Τώρα, το μόνο που περιμένω είναι να ασχοληθεί κάποιος συνθέτης που θα μελοποιήσει τους στίχους μου προκειμένου μαζί να δημιουργήσουμε ένα νέο Άξιον Εστί. Όπως θα διαπιστώσετε το έπος αλλάζει συχνά ύφος και μέτρο και κάποιος αδαής μπορεί να το χαρακτηρίσει «ό,τι να ‘ναι». Αυτές όμως οι εναλλαγές είναι συνήθεις στα έπη τα οποία χωρίς αυτές θα ήταν απλά ποιηματάκια.
Παρακαλώ, διαβάστε με τον σεβασμό και τη σοβαρότητα που αρμόζει στη μεγάλη Ποίηση.
Ωδή στους αναρχομπατσικούς πολέμους
Βάρα με να σε βαρώ
Να περνούμε τον καιρό
Να ‘χουν θέαμα τα δελτία
Και ψευδαίσθηση η θεία
Ότι δουλεύει η αστυνομία (εδώ το μέτρο λειτουργεί μόνο αν ο στίχος αναγνωστεί «δουλέβ’ η αστυνομία»)
Βάρα με να σε βαρώ
Τάξη να προσποιηθώ
Ρήξεις συ να παραστήσεις
Για να γίνουνε προσλήψεις
Ν’ αράξω, να ξεκουραστώ
Βάρα με να σε βαρώ
Μας βολεύει και τους δυό
Οι οπαδοί χειροκροτάνε
Και οι κάμερες τραβάνε
Πιάσε με απ’ τον λαιμό
Κράτησε με αγκαλιά
Δώσε μου πολλά φιλιά
Δώσε μου και μια ξυλιά
Χωρίς εμένα δεν υπάρχεις
Χωρίς εσένα εγώ δεν ζω
Βάρα με να σε βαρώ
Διαφορετικά θα πρέπει
Να δουλέψουμε κι οι δυο
Άχου πόσο τ’ αγαπώ
Το αναρχικό μωρό
Εγώ κι αυτό μες το Κουκάκι
Στα Εξάρχεια, το Παγκράτι
Ένα δίδυμο γερό
Σαν Λιγνός με τον Χοντρό
Βάρα με να σε βαρώ
Δακρυγόνα να πετώ
Και μολώτοφ να μου στέλνεις
Της αγάπης μας λουλούδια
Φερετζές της αχρηστίας
Γλέντι της παρανομίας
Που....
Να τη πετιέται απο ξαρχής
Κι αντριεύει και θεριεύει
(εδώ το πάμε όπως Ρωμιοσύνη για να κερδίσουμε κι ένα παλιότερο κοινό που πολύ του αρέσουν τα επικολυρικά)
Ο κυρ Μιχάλης προτιμά
Τον πόλεμο να παίζει
Που κρύβει ανεπάρκειες
Και τεμπελιά καλύπτει
Γιατί φοβάται τον χρησμό
Που είναι χαραγμένος
Σε κάθε περιπολικό
Και κάθε ένα κράνος:
«Αλί αλί και τρισαλί
κι ούτε ψύλλος στον κόρφο
αυτού που ιδέα θα του μπει
και καρφωθεί στο νου του
μπάτσο να βάλει για δουλειά
να υπηρετεί πολίτες
θα πέσει το δημόσιο
και θα τον επλακώσει»
Βάρα με να σε βαρώ
Να περνούμε τον καιρό
Μας βολεύει και τους δυο
Να έχουν θέαμα τα δελτία
Και ψευδαίσθηση η θεία
Ότι δουλεύει η αστυνομία.
