Ο Μαχίρ Μετέ ήταν μόλις 22 ετών. Φοιτητής στο Πανεπιστήμιο του Βοσπόρου στην Σχολή Μηχανικών, πολιτικοποιήθηκε νωρίς, στα 16 του χρόνια. Ήταν από εκείνα τα παιδιά που εναντιώθηκαν έμπρακτα στην εισβολή του τουρκικού στρατού στο Αφρίν. Το καθεστώς Ερντογάν είχε με νόμο χαρακτηρίσει τις αντιπολεμικές ενέργειες ως προδοσία και είχε επιβάλει σχετικό ιδιώνυμο βάσει του οποίου εκδικάζονταν οι υποθέσεις συλληφθέντων σε αντιπολεμικές εκδηλώσεις. Ο Μαχίρ συνελήφθη και καταδικάστηκε σε 10 μήνες φυλάκισης. Η μητέρα του, έντονα πολιτικοποιημένη, καταζητείται και εκκρεμεί σε βάρος της ποινή κάθειρξης 16 ετών για ενέργειες οι οποίες σε μία κλασική δυτική Δημοκρατία δεν είναι καν ποινικοποιήσιμες. Ο αδερφός του Μαχίρ ζει και αυτός υπό καθεστώς τρόμου αντιμετωπίζοντας σε καθημερινή βάση την απειλή σύλληψης και καταδίκης λόγω της πολιτικής του δράσης.
Ο Μαχίρ αναγκάστηκε να πάρει τον δρόμο της προσφυγιάς. Ήταν μονόδρομος. Δεν είχε άλλη επιλογή. Του αφαίρεσαν το δικαίωμα να συνεχίσει τις σπουδές του. Απαγόρευσαν με διάφορους τρόπους στα μέλη της οικογενείας του να εργάζονται. Στα 22 του πήρε τον δρόμο που οδηγούσε στον Έβρο. Στην τελευταία του επικοινωνία με τη μάνα του μέσω κινητού τηλεφώνου την πληροφόρησε πως βρίσκεται στην Κεσσάνη και πως περπατούσε σε χωράφια με κατεύθυνση το ποτάμι. Από τότε το τηλέφωνο σίγησε. Ο Μαχίρ βρέθηκε λίγες ημέρες μετά από τις ελληνικές αρχές νεκρός στις όχθες του ποταμού. Είχε ανατραπεί η βάρκα που τον μετέφερε στην Ελλάδα. Σκόπευε ο έρμος να διασφαλίσει ένα «εισιτήριο», ένα χαρτί, για να μετακινηθεί κάπου όπου θα ζούσε και θα εργαζόταν με ασφάλεια. Η πατρίδα του δεν τον χωρούσε πια, όπως και άλλους πολλούς συμπατριώτες του. Πέθανε πριν καν γευτεί τη ζωή του. Κάθε ημέρα που περνά μετράμε πτώματα στις δύο όχθες του ποταμού. Ο Έβρος για τους πολίτες της γειτονικής χώρας είναι ένα σύνορο. Σύνορο ελευθερίας αλλά και θανάτου. Είναι ένα σημείο ενός αλλόκοτου ραντεβού με τη ζωή αλλά και τον Χάρο.
Στους θάμνους, κατά μήκος της όχθης, παραμονεύουν οι διακινητές. Σκληροί έμποροι της ζωής και του θανάτου. Ο τζίρος είναι υπολογίσιμος. Μοιράζονται πολλά λεφτά στον Έβρο. Μπαχτσίσια, λαδώματα, δωράκια σε ένστολούς ή απλούς τσιλιαδόρους. Ορισμένοι πρόσφυγες είναι απλώς τυχεροί, ενδεχομένως γιατί είναι πλουσιότεροι και επιλέγουν καλύτερα τον διακινητή τους. Ενδεχομένως γιατί έχουν καλύτερα κονέ. Άλλοι είναι απλώς άτυχοι. Ορισμένους τους βρίσκουμε μαχαιρωμένους, όπως τη μάνα με τις κόρες της τις προάλλες. Άλλοι πνίγονται. Άλλοι συλλαμβάνονται από τους τούρκους συνοριοφύλακες διότι τους «έδωσαν» οι διακινητές για να περάσει ένα άλλο «πλουσιότερο» κομβόι. Ακόμη και η διακίνηση στον Έβρο είναι ζήτημα ταξικής προέλευσης.
Στην Τουρκία απαγορεύεται πια να σκέφτεσαι. Είναι έγκλημα να ρωτάς. Είναι αυτοχειρία να ενεργείς. Είναι απαγορευτικό να νοιάζεσαι. Γυρίσαμε στα χρόνια των μεγάλων διωγμών που τα θυμούνται οι παλαιότεροι και τα αντιμετωπίζουν τώρα οι πιτσιρικάδες. Στην Τουρκία βρίσκεται σε εξέλιξη ένα Πογκρόμ. Στόχος του είναι ο κάθε Μαχίρ και η κάθε μάνα με δύο δράμια συνείδηση και πέντε αξίες στη ζωή της. Τα νερά του Έβρου δεν θα καταφέρουν ποτέ να σβήσουν το ίχνος του εγκλήματος, που είναι διαρκές και κατά συρροή. Θα έρθει η ώρα που θα μιλήσουμε για εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας από το καθεστώς Ερντογάν. Τώρα συζητούμε ακόμη ποιος αγοράζει S-400 ή F-35, τρομάρα μας. Μετράμε τα μελλοντικά κέρδη από υδρογονάνθρακες που ήδη ανήκουν στις πολυεθνικές, αλλά εμείς νομίζουμε πως είναι δικοί μας. Τρομάρα μας και πάλι. Αγνοούμε συνειδητά πως πέρα από το Σύνορο, εκεί στα φουσκωμένα νερά του ποταμού και στις γλιστερές όχθες του, άνθρωποι πεθαίνουν κάθε μέρα που περνά.
