Οι ωδίνες για την έξοδο της Βρετανίας από την ΕΕ κρατούν περισσότερο απ’ όσο είχαν φανταστεί οι υποστηρικτές της. Ο ενθουσιασμός έχει χαθεί και η αρχική ορμή έχει εξελιχθεί σε ένα αργό σύρσιμο, με αποτέλεσμα η πρωθυπουργός Τερέζα Μέι να δείχνει όλο και πιο χλωμή πολιτικά.
Όχι πάντως όσο η Άγκελα Μέρκελ, που αποφάσισε να μη διεκδικήσει ξανά την ηγεσία του δεξιού κόμματός της μετά τα αποτελέσματα στη Βαυαρία και την Έσση που έδειξαν ότι τα κόμματα του κυβερνητικού συνασπισμού, οι Χριστιανοδημοκράτες μαζί με τους Χριστιανοκοινωνιστές και οι Σοσιαλδημοκράτες, χάνουν διαρκώς δυνάμεις. Η απόφαση της Γερμανίδας καγκελαρίου να αφήσει το τιμόνι του CDU δημιουργεί συνθήκες πολιτικής αστάθειας για το Βερολίνο, αφήνει την ΕΕ χωρίς ηγεσία, τον Μακρόν μόνο του -και επομένως αδύναμο- στην προσπάθεια για μεταρρυθμίσεις στην ευρωζώνη και τις δυνάμεις δεξιά της ελεύθερες να καταλάβουν τον χώρο που αφήνει, αφού η αρχή του τέλους της ήρθε με την πολιτική ανοιχτών συνόρων στο προσφυγικό, που κράτησε μόλις έναν χρόνο.
Ο Γάλλος πρόεδρος έχει κάθε λόγο να ανησυχεί. Όχι μόνο δεν έχει πλέον ισχυρό σύμμαχο και συνοδοιπόρο στο μέτωπο απέναντι στους λαϊκιστές που σαρώνουν στην Ευρώπη, αλλά και η δημοτικότητά του έχει κολλήσει στο 29% με αποτέλεσμα να μην έχει τη δύναμη να κάνει ρήξεις στο εσωτερικό της χώρας του. Το όραμά του να ανακόψει τη φόρα των τσαρλατάνων στις ευρωεκλογές του προσεχούς Μαΐου γίνεται όλο και πιο δύσκολα εκπληρώσιμο.
Στην Ιταλία ο ακροδεξιός Σαλβίνι ισχυροποιείται όλο και περισσότερο, μαζί με τον Ντι Μάιο των 5 Αστέρων συγκρούονται με τις Βρυξέλλες για τον επεκτατικό προϋπολογισμό που έφτιαξαν κόντρα στους κοινοτικούς κανόνες, ενώ δεν αποκλείει να διεκδικήσει ακόμη και την προεδρία της Κομισιόν, επιχειρώντας να διαδεχθεί τον Γιουνκέρ. Ένα πραγματικά εφιαλτικό σενάριο για τη δημοκρατική Ευρώπη και πάντως όχι για τον Όρμπαν της Ουγγαρίας που παραμένει μέλος του Ευρωπαϊκού Λαϊκού Κόμματος και αφού απαγόρευσε με νόμο στους άστεγους να κοιμούνται στους δρόμους της Ουγγαρίας. Οι οργανώσεις ανθρωπίνων δικαιωμάτων έφριξαν, κάτι απολύτως αδιάφορο για την Αυστρία, όπου η κυβέρνηση στην οποία μετέχει η ακροδεξιά αποφάσισε να μην υπογράψει το σύμφωνο που διέπει τα δικαιώματα των προσφύγων και των μεταναστών, το οποίο αναμένεται να υπογραφεί τον Δεκέμβριο στη σύνοδο του ΟΗΕ.
Η ακροδεξιά δείχνει τα δόντια της και στη Σουηδία, όπου τα συστημικά κόμματα της κεντροαριστεράς και της κεντροδεξιάς αδυνατούν να σχηματίσουν κυβέρνηση χωρίς το ακροδεξιό κόμμα και η αποτυχία αυτή φέρνει τη χώρα ένα βήμα πιο κοντά σε πρόωρες εκλογές, δύο μήνες μετά τις εκλογές του Σεπτεμβρίου.
Μάλλον δεν έχει άδικο ο Εμμανουέλ Μακρόν όταν λέει ότι η Ευρώπη βρίσκεται σε συνθήκες Μεσοπολέμου, διαβρωμένη από τη λέπρα του εθνικισμού. Αυτό που δεν λέει είναι ότι δεν βοηθά στην καταπολέμηση της λέπρας η σύσταση προς τους ανέργους νέους: «Προχωράτε λίγο, φθάνετε στο Μονπαρνάς, παίρνετε τον δρόμο με τα όλα τα καφέ και τα εστιατόρια… Ειλικρινά, είμαι βέβαιος ότι ένα στα δύο προσλαμβάνουν αυτήν την στιγμή. Εμπρός!».
Επειδή ο πιο ισχυρός αντιλαϊκιστής στην ΕΕ σήμερα, ο Μακρόν, σκέφτεται έτσι, οι λαϊκιστές προχωρούν ακάθεκτοι προς έναν αποκρουστικό θρίαμβο. Ο Μακρόν που ηγείται τις προσπάθειας εξόντωσής τους, τους θρέφει προτείνοντας στους νέους της πατρίδας του να γίνουν με κέφι σερβιτόροι αντί να παραπονιούνται για την ανεργία. Ο πιο φλογερός ευρωπαϊστής των ημερών μας, παθιασμένος πολέμιος της ακροδεξιάς, εκφράζει το πιο κυνικό πρόσωπο του νεοφιλελευθερισμού με τον πιο απροκάλυπτο τρόπο. Ενοχοποιεί τα θύματα της κρίσης, αντιμετωπίζει με συγκατάβαση τους ασθενέστερους και προτείνει μια κοινωνία στην οποία όποιος δεν μπορεί να αντέξει στον σκληρό ανταγωνισμό μένει πίσω και μόνος. Επειδή ο Μακρόν είναι ο καλύτερος που έχουμε στην από εδώ πλευρά, οι απέναντι ανοίγουν το βήμα τους.
Η μεγάλη δύναμη των λαϊκιστών είναι η αδυναμία των εχθρών τους απέναντι στις ελίτ. Όσο πιο απόλυτη γίνεται η παράδοσή τους στις αγορές, στις τράπεζες, στους μεγαλοπαράγοντες, στους χρηματοδότες τους, τόσο πιο δυνατά ακούγονται οι Σαλβίνι του παρόντος και, μάλλον, του μέλλοντός μας.
10°
