Η πλατεία είναι γεμάτη κι απ’ το πρόσωπό σου κάτι έχει σωθεί/ στον αγώνα του συντρόφου, στην αγωνία αυτού του τόπου για ζωή ... (* Από το τραγούδι του Δ. Σαββόπουλου, «Η Συγκέντρωση της ΕΦΕΕ»)
Δεν έζησα τη χούντα. Τα βιώματα, όμως, των αγαπημένων προσώπων και η ιστορική γνώση έχουν εγχαράξει μέσα μου την απέχθεια για τη δικτατορία και την απολυταρχία. Κάθε μορφής. Και ζώντας στο σήμερα, έχοντας μεγαλώσει με την επαναληπτική και φρούδα προσδοκία ότι θα «κλείσει» επιτέλους αυτός ο φαύλος «κύκλος της μεταπολίτευσης», βλέποντας την ελπίδα να διαψεύδεται ξανά και ξανά και τη χώρα μας να πηγαίνει από το κακό στο χειρότερο, βιώνω την αγωνία των περισσότερων ανθρώπων της γενιάς μας: Ποια θα είναι η ζωή μας; Ποιο θα είναι το μέλλον μας;
Κάθε γενιά και κάθε εποχή αφήνει –ή δεν αφήνει– το στίγμα και το ίχνος της, την παρακαταθήκη της στην Ιστορία. Και η πρόκληση για τη γενιά μας και για την εποχή μας είναι ξεκάθαρη: Θα καταγραφούμε στην ιστορία ως η κοινωνία ενός νέου Μεσαίωνα, που μας ισοπέδωσε ο οδοστρωτήρας αυτής της νέας δικτατορίας των μνημονίων περνώντας από πάνω μας και προχωρώντας προς τους άλλους λαούς που έχουν σειρά χωρίς να βρει καμιά αντίσταση, ή θα καταγραφούμε ως η γενιά, η κοινωνία και ο λαός μιας νέας μεταπολίτευσης που πάλεψε συλλογικά, αντιστάθηκε και αναχαίτισε αυτή τη σαρκοβόρα λαίλαπα; Θα σώσουμε τους εαυτούς μας, τους συνανθρώπους μας, τη χώρα μας και την αξιοπρέπειά μας, θα διασώσουμε τους άλλους λαούς που ήδη απειλούνται ή θα παραδοθούμε αμαχητί βορά σε εκείνους που θέλουν να κατασπαράξουν τις ζωές μας;
Η κοινωνία και η χώρα μας βρίσκονται σε αυτό το ιστορικό μεταίχμιο. Η Ιστορία έχει αποδείξει ότι όταν οι λαοί παλεύουν, συντελούνται και οι πιο ανέλπιστες ανατροπές, ακόμη και καθεστώτων που έχουν ριζώσει για δεκαετίας ή για αιώνες. Κι όσο κι αν επιμένουν να μας υπενθυμίζουν, με αυτή τη λογιστική λογική των αριθμών, ότι «αντιπροσωπεύουμε μόνο το 3% του ΑΕΠ της Ευρώπης» κι ότι «είμαστε ένας μικρός λαός», έχουμε γνώση και συνείδηση ότι στην ιστορία οι μεγάλες ανατροπές ξεκίνησαν πάντοτε από μειοψηφίες που πάλεψαν και άνοιξαν το δρόμο για τις πλειοψηφίες και τους λαούς.
Η Πλατεία Συντάγματος πήρε το όνομά της από την ιστορική συγκέντρωση του ελληνικού λαού, το 1843, που απαίτησε Σύνταγμα από τον Όθωνα και τον υποχρέωσε να το παραχωρήσει. Η Πλατεία Συντάγματος σήμερα συγκεντρώνει και συμβολίζει όλους εμάς που θέλουμε να αντισταθούμε στη νέα απολυταρχία των μνημονίων και να πάρουμε ξανά πίσω το Σύνταγμά μας, τη δημοκρατία μας, τη ζωή μας.
Πάνω στην Πλατεία, το μνημείο του αγνώστου στρατιώτη. Πάνω στην Πλατεία, η μνήμη του Δημήτρη Χριστούλα, του ανθρώπου που, αυτοκτονώντας, έστειλε το δικό του μήνυμα αντίστασης σε αυτή τη νέα δικτατορία και κατοχή. Πάνω στην Πλατεία, η Βουλή, το Κοινοβούλιο, που πρέπει να γίνει σημείο αναφοράς και αποκατάστασης της δημοκρατίας.
Πάνω και μέσα στην Πλατεία, η Αριστερά και ο ΣΥ.ΡΙΖ.Α., η μόνη πολιτική δύναμη που αντιστάθηκε και αντιστέκεται με συνέπεια, θεσμικά και συλλογικά, στο κοινοβούλιο και στις συγκεντρώσεις, στις συλλογικές κινητοποιήσεις, στα κινήματα και στους αγώνες κατά των μνημονίων και υπέρ της δημοκρατίας. Και που πάλεψε και παλεύει για να μην καταπνίγεται με απαγορευμένα χημικά και καταστολή η φωνή μας, η φωνή της κοινωνίας.
Το μέλλον μας δεν θα το φτιάξουν άλλοι για εμάς. Θα το διαμορφώσουμε εμείς, με εμπιστοσύνη σε εκείνους που δεν μας πρόδωσαν, που αναλαμβάνουν την ευθύνη και το βάρος της λύσης. Το μέλλον μας είναι τώρα παρόν. H νέα μεταπολίτευση πρέπει να είναι, αυτή τη φορά, πραγματική.
14°
