Δέκα μέρες τώρα, το κρύο είναι φιλανδέζικο, αλασκένιο, μοσχοβίτικο, τρελό. Άλλες εποχές θα ξεροσταλιάζαμε στην ΕΤ3, θα κρεμόμασταν από τα χείλη του επιστήμονα μετεωρολόγου Σάκη Αρναούτογλου. Όμως φέτος η Πετρούλα κάνει κουμάντο, η ξανθιά σεξοβόμβα του Star, Θεσσαλονικιά επίσης, το κορμί που μονοπωλεί με το σκέρτσο του τα προγνωστικά της Μετεό. Αδελφός εναντίον αδελφής; Εμφύλια διένεξη; Πώς ο Σάκης, που εκπροσωπεί τον ορθολογισμό και την τεκμηριωμένη άποψη περί νεφών και καταιγίδων, θα ανταγωνιστεί με τα συντηρητικά κοστουμάκια του και το μειλίχιο χιούμορ του τις ζαρτιέρες, το νάζι και τα φρουφρού της Πετρούλας;
Μεταξύ μας τώρα, υπάρχει και τρίτος παίκτης, τρίτος πόλος, τρίτη έγκυρη άποψη και πρόγνωση του καιρού στη Θεσσαλονίκη. Είναι η κορομηλιά έξω από το “Local Espresso Bar”, κι όχι αμυγδαλιά, όπως νομίζαμε μέχρι πέρσι οι περισσότεροι. Άρχισε να ανθίζει, με αποτέλεσμα ο ιδιοκτήτης Νίκος Ευαγγελόπουλος να αποφαίνεται περισπούδαστα πως ο χειμώνας τελειώνει. Η κορομηλιά του είναι σοβαρή, «οι αμυγδαλιές είναι επιπόλαιες, γι’ αυτό ανθίζουν και μετά, φτου πάλι από την αρχή. Η κορομηλιά όμως όχι. Διακρίνεται από ιδιαίτερη ευφυΐα κι έχει μια σπάνια μετεωρολογική νοημοσύνη, που μας επιτρέπει, κύριοι, να μιλούμε για τελευταίο μπαράζ παγωνιάς. Η άνοιξη είναι θέμα ημερών να προσγειωθεί στην πόλη». Παρ’ όλα τα παγόλουτρα και τα βαρομετρικά χαμηλά, τίποτα δεν εμπόδισε τα στίφη των τσικνιστών της Πέμπτης να βανδαλίσουν και να βιαιοπραγήσουν επί του αστικού κουφαριού τη νύχτα των μεγάλων κοψιδιών. Παραδοσιακά, τα τελευταία χρόνια, η νύχτα της Τσικνοπέμπτης στο κέντρο τελειώνει με φωτιές στους κάδους της Μητροπόλεως, ΜΑΤ που καραδοκούν μην τυχόν και παρεκτραπεί περαιτέρω η κατάσταση και λεφούσια τρελοπιτσιρικάδων να αλαλάζουν και να εφορμούν με σπρέι και καπνογόνα.
Το σάουντρακ φέτος ήταν για άλλη μια φορά υπογεγραμμένο από το δήμαρχο Βασίλη: Κώστας Τουρνάς, εμείς, κυρίες και κύριοι, εμείς, τιτλούχοι κακής εποχής, η μηχανή του χρόνου, η μηχανή του χρόνου, UFO, αχ να με παίρνατε σ’ άλλους κόσμους, να πω αντίο στους ανθρώπους και τα βάσανα, ανάσανα, ανάσανα! Ο στα πρόθυρα γενικής φαλακροποίησης εύχαρις τηλεπαρουσιαστής Κώστας Μάντζιος μετέδωσε το σόου live για τη δημοτική τηλεόραση, όλη η πόλη άλλωστε μία παρέα, όπως συνθηματοποιεί τα τελευταία χρόνια ο δήμαρχος τα καλλιτεχνικά του πρότζεκτ.
Κι αβέρτα καντίνες, μαλλί της γριάς, σερπαντίνες για το πόπολο, εικόνες κακοενορχηστρωμένου Κουστουρίτσα, αλαλαγμοί, χλαπαταγή και του χρόνου. Δεν υπήρξε πιο σουρεαλιστική εικόνα από αυτή του Παπαγεωργόπουλου να λικνίζεται χορεύοντας τσίκα τσίκα μπουμ υπό τους ήχους των ντόπιων Anima, όταν διασκεύαζαν το «Θα χαθώ, θα χαθώ, ένα πρωί, σε μια ελεύθερη ιδέα, αναρχική, εκεί που ο έρωτας κάνει πάντα γιορτή» του Πέτρου Θεοτοκάτου. Πάντα τέτοια!
Bamboλέω!
Στο “Partisan” της Βαλαωρίτου, στην υπόγεια γκαλερί, χάζεψα τις φωτογραφίες που κέρδισαν τα βραβεία του διαγωνισμού City Nights. Πάντα κολλάω στα ενσταντανέ του Στάβερη, πάντα οι μνημειώδεις νυχτερινές κακομακιγιαρισμένες ντίβες και οι ασίκηδες των νυχτερινών κέντρων β' διαλογής με μαγνητίζουν σαν postcards from another heaven. Να πάτε! Στο «Διατηρητέο» της Ικτίνου για δύο βράδια ο Tchiky Al Dente, μυθικός dj του παριζιάνικου Favela Chic, φέρνει ανεμοστρόβιλο από γκλίτερ, πούπουλα και baila funk.
Και στην γκαλερί ΖηταΜι, ο μοναχικός καλλιτέχνης Ιορδάνης Στυλίδης έστησε την εγκατάσταση “The Defecators”, ένα σχόλιο για την τέχνη στο δυτικό κόσμο. Τσαλακωμένα σημειώματα, δώδεκα σχέδια, δώδεκα κείμενα, ένα μανιφέστο, ίσως σκληρό και ακραίο, αλλά εντυπωσιακό ως προς την καθαρότητά του. Σκοπός της εργασίας του Στυλίδη, λέκτορα του τμήματος Αρχιτεκτόνων Μηχανικών στο Πανεπιστήμιο Θεσσαλίας, είναι «να προσεγγίσει το τι-είναι και έτσι να προσφέρει μια θεραπευτική πιθανότητα ενάντια στην ηθική της συμπεριφοράς εντός της θεαματικής κοινωνίας».
In private
Επεσε στα χέρια μου το free-press “Screw”. Για αγόρια που αγαπούν αγόρια, που θα ήθελαν να είναι κορίτσια, αλλά και κορίτσια που θα ήθελαν να είναι αγόρια, I’m the only gay in the village, θα εξανίστατο ο Ντάφιντ του “Little Britain”. Είναι αθυρόστομο, μιλά για τη Θεσσαλονίκη, ιδωμένη μέσα από τις ξέσαλες νύχτες σε “Enola”, “DaDa”, “Bigaroon”, “Bar Me”, χαρούμενα στέκια που η πόλη στροφάρει και φλερτάρει.
«Ακατάλληλο για παπάδες και ανηλίκους» προειδοποιεί το tag, επώνυμη αρθρογραφία, κουτσομπολιά, μπηχτές, σφήνες, pin up ομορφόπαιδα, πλακίτσες παρέα με κείμενα αμιγώς κοινωνικοπολιτικά. Το “Screw” είναι σκανδαλιάρικο και, αν ξέρεις να διαβάζεις πίσω από τις λέξεις, θα ανακαλύψεις μια rainbow Θεσσαλονίκη που ερωτεύεται αλλά και ξεμαλλιάζεται. Αναζητήστε το, αποκωδικοποιήστε τους συμβολισμούς του και παίξτε μαζί του. Το “Screw”, που έχει ψυχή, στιλ και άποψη. Η Ντιβάιν χαμογελάει από τον ουρανό και τα μερόνυχτα στη Σαλονίκη στριφογυρίζουν σαν το καρουζέλ του Mediterranean Cosmos. Ανεβαίνει όμως κανείς με τέτοιο κρύο;
18°
