Πριν από λίγα χρόνια την οξεία γωνία Κολοκοτρώνη και Λέκκα καταλάμβανε ένα περίπτερο που μάζευε γύρω του μεγάλα ψυγεία, όμως δεν άντεξε την κρίση και το πεζοδρόμιο έγινε πάλι προσπελάσιμο, όταν μαζί με το κιόσκι έφυγαν και τα τελευταία κολονάκια που δυσχέραιναν το παρκάρισμα. Τα ανεπίδοτα τιμολόγια των ΔΕΚΟ ήταν μάλλον για το περίπτερο και γι’ αυτό άσχετα.
Στην αρχή καβάλησαν το πεζοδρόμιο οι μηχανές, αφήνοντας τη ράμπα στα αυτοκίνητα και το οδόστρωμα στους πεζούς. Στο τέλος επικράτησαν τα αυτοκίνητα. Η Ελληνική και η Δημοτική Αστυνομία δεν είχαν φυσικά καμία δικαιοδοσία ή άλλη ανάμειξη στις εξελίξεις. Όμως ένα ωραίο πρωί κάποιος φρόντισε να μπουν κάγκελα. Μάλλον όχι ο δήμαρχος, γιατί δεν έμοιαζαν στα Αβραμοπούλια.
Για το πώς πέρασε κοτζάμ τζιπ από τα κάγκελα, νόμισα ότι οφείλεται στη δεξιοτεχνία του οδηγού. Ένας λιγότερο δεξιοτέχνης οδηγός Smart αποκάλυψε την απάτη αφαιρώντας το κάγκελο. Αναρωτήθηκα αν ο δήμος θέλησε να διευκολύνει τους περίοικους ή αν τα κάγκελα ήταν δική τους πρωτοβουλία.
Ώσπου μια νύχτα χωρίς φεγγάρι οι Αtenistas εγκατέστησαν στο τρίγωνο έναν ωραίο οδοδείκτη κι έναν πιο όμορφο πάγκο. Οι Αtenistas κάνουν πολλές ευφάνταστες δράσεις γιατί σε αντίθεση με το δήμαρχό μας εξακολουθούν να πιστεύουν ότι: «η Αθήνα δεν είναι μια τελειωμένη ιστορία, αλλά ένα πεδίο ευρηματικών και αποτελεσματικών δράσεων».
Πιο αποτελεσματική ήταν μάλιστα η συμβολή της δημοτικής υπηρεσίας καθαριότητας με τροχήλατους περιφερόμενους κάδους απορριμμάτων. Παρόμοιες ολοκληρωμένες παρεμβάσεις στο εμπορικό τρίγωνο θα μπορούσαν να αναδείξουν το Ιστορικό Κέντρο της πόλης, αρκεί να περιοριστεί δραστικά η κυκλοφορία πεζών στα πεζοδρόμια και τους πεζόδρομους του 1ου διαμερίσματος.
Το 1975 ο Rainer Werner Fassbinder** έγραψε κι ανέβασε στη Φρανκφούρτη το θεατρικό έργο «Τα σκουπίδια, η πόλη και ο θάνατος»***, χρησιμοποιώντας μοτίβα του μυθιστορήματος «Η Γη είναι μη κατοικήσιμη, όπως η Σελήνη»****. Ήταν ένα σκοτεινό δράμα διαπλεκόμενων πολιτικών, σπεκουλαδόρων ακινήτων, νταβατζήδων και αστυνομικών σε μια πόλη που βυθίζεται στο σκουπίδι, το οποίο όμως παρερμηνεύτηκε και προκάλεσε μεγάλο σκάνδαλο και διαδηλώσεις της Ιουδαϊκής Κοινότητας της Φρανκφούρτης, καθώς και το κατέβασμα της παράστασης που χαρακτηρίστηκε «αριστερός φασισμός», για να ανέβει μετά από 25 χρόνια (1999) στο Τελ Αβίβ.
Μπροστά σ’ όλα αυτά και το πείραμα του Εθνικού, το δράμα ενός πεζού μοιάζει με οπερέτα.
* Οι αδελφοί Μήτρος, Αναστάσιος, Γεώργιος και Παΐσιος Λέκκας πολέμησαν τους Τούρκους κατά την πολιορκία και την απελευθέρωση της Αθήνας, ο τελευταίος σαν μοναχός. Μικρό τμήμα της οδού Λέκκα έχει μετονομασθεί σε Αθανασίου Αξαρλιάν, παράπλευρου θύματος της 17 Νοέμβρη.
** Γερμανός σεναριογράφος, σκηνοθέτης, θεατρικός συγγραφέας και ηθοποιός (1945-1982)
*** «Der Müll, die Stadt und der Tod» Verlag der Autoren 1998
**** «Die Erde ist unbewohnbar wie der Mond» του Gerhard Zwerenz (1925-2015)
23°
