Υποκύπτοντας στη στοιχειωδέστερη απλούστευση, όλοι θα σας πουν ότι το «The Hour» είναι το βρετανικό «Mad Men», αλλά εδώ θα βάλουμε τα πράγματα στη θέση τους, γιατί η αλήθεια δεν θα μπορούσε να είναι περισσότερο διαφορετική.
Σύμφωνοι, υπάρχει ασύστολο πιόμα, αρειμάνιο κάπνισμα και περίκομψος ρουχισμός. Υπάρχει αψεγάδιαστη φροντίδα στη λεπτομέρεια και ατμόσφαιρα τόσο μεστή, που θα μπορούσε να αποβεί σε βάρος της υπόθεσης, εάν εκείνη δεν ήταν τόσο αφοπλιστική. Επίσης, εκεί που το «Mad Men» είναι μια σειρά αυστηρά σχεδιασμένη για την τηλεόραση, με όλες τις σαπουνοπερατικές αποκλίσεις που συνεπάγεται μια τέτοια πρακτική, το «The Hour» προσιδιάζει κυρίως σε μπενχουρικών διαστάσεων κινηματογραφικό έπος που κατακερματίστηκε σε χορταστικά ωριαία επεισόδια των έξι συνεχειών ανά σεζόν. Κυρίως, όμως, τα συστατικά ποικίλουν.
Ο τόπος είναι διαφορετικός (Βρετανία), η εποχή αλλοτινή (μέσα της δεκαετίας του ’50), η βιομηχανία πιο ιντριγκαδόρικη (τηλεοπτική ειδησεογραφία). Οπότε, ώς τώρα γεύεστε ήδη τα υλικά του κοκτέιλ: μίντια, πολιτική, διπλωματία, διαπλοκή, έγκλημα, αμοραλιστές καριερίστες, ιδεαλιστές δημοσιογράφοι, αμφιλεγόμενη ηθική, σκοτεινές δυνάμεις που κινούν τα νήματα στο παρασκήνιο.
Ξεναγοί μας στο θέαμα και πρωταγωνιστές της σειράς είναι η Ρομόλα Γκαράι, η οποία υποδύεται την Μπελ Ρόουλι, παραγωγό της ομότιτλης τηλεοπτικής εκπομπής που ντεμπουτάρει στο BBC, ο Μπεν Γουίνσο (ο καινούργιος Q στο «Τζέιμς Μποντ», για να βοηθήσουμε τη μνήμη σας), στον ρόλο του αθυρόστομου, υπερβολικά πνευματώδους για το δικό του καλό, ρεπόρτερ Φρέντι Λάιον, ενώ τον Έκτορ Μάντεν, άνκορμαν του σόου, ερμηνεύει ο Ντόμινικ Γουέστ, αλησμόνητος ως Τζίμι ΜακΝάλτι του ανυπέρβλητου «The Wire».
Κανονικά, και μόνο η συμπερίληψη του Γουέστ στο καστ, θα σας αποζημίωνε για τη δωδεκάωρη επένδυση χρόνου που απαιτείται για να παρακολουθήσετε τις δύο σεζόν του «The Hour», έστω και σαν φόρο τιμής στο ταλέντο του κεφάλα ντετέκτιβ από τη Βαλτιμόρη, όμως αγγίζει τέτοια ουράνια ύψη με τις επιδόσεις του και σε αυτό τον ρόλο, που θα εκμαιεύσει τον αφειδώλευτο θαυμασμό σας για άλλη μια φορά.
Δημιουργός του σίριαλ, η σεναριογράφος Άμπι Μόργκαν, που στο παρελθόν συνυπέγραψε το «Shame», μαζί με τον Στιβ Μακ Κουίν - μια απαιτητική, ανεξίτηλη κονδυλοφόρος, δηλαδή. Τι άλλο; Λίγο «Newsroom», αμυδρό «Mad Men», κατιτίς από Ίαν Φλέμινγκ, πολύ Τζον ΛεΚαρέ, ένα αδιόρατο μείγμα «V for Vendetta» και Τζορτζ Όργουελ, απαράμιλλο στιλ, μαγνητικό περιεχόμενο, ουσιαστικές, συναρπαστικές ώρες μπροστά στην οθόνη.
Το λυπηρό της υπόθεσης; Το «The Hour» ολοκληρώθηκε οριστικά τον Δεκέμβριο του 2012, έπειτα από την προβολή του τελευταίου, έκτου επεισοδίου της δεύτερης σεζόν. Ας όψεται η παλιά, γνωστή ιστορία, που μας στέρησε στον κολοφώνα τους τόσες και τόσες σειρές: Οι κριτικές ήταν καλές, τα νούμερα τηλεθέασης ισχνά. Μήπως όμως αυτό ακριβώς είναι το εισιτήριο εισόδου για τις επικράτειες του καλτ;
Η νέα σειρά, βασισμένη στο ομώνυμο βιβλίο του Jonnas Bonnier και σε μια από τις πιο διάσημες ληστείες της Σουηδίας, δίνει στον θεατή ό,τι ακριβώς περιμένει από μια καλή περιπέτεια
