Καταρράκτες Σκρα: Ένα υπέροχο δάσος με νερά που τρέχουν από παντού δημιουργώντας ρυάκια, μικρούς καταρράκτες και μια λίμνη για βουτιές.
Κάμποσα ρυάκια ενώνονται στην καταπράσινη πλαγιά του όρους Πάικου, και σχηματίζουν έναν μικρό, όμορφο καταρράκτη – ένα μικρό σύνολο καταρρακτών, για την ακρίβεια: τα νερά πέφτουν ορμητικά σε μια επίσης μικρή και όμορφη λιμνούλα, την Γαλάζια Λίμνη. Η οποία είναι γαλάζια χάρη στα απολιθωμένα πετρώματα στο βυθό της.
Είναι, όπως λένε τα παιδιά μου, «Τέεεεελεια!!!» με τρία θαυμαστικά. Τα θαυμαστικά οφείλονται στο σχοινί, που κάποιος έχει δέσει σε ένα δέντρο στην όχθη της λίμνης, και στα άλλα παιδιά, που κρεμιούνται από το σχοινί και πέφτουν στο κέντρο της λίμνης κάνοντας τον Ταρζάν με μεγάλη επιτυχία. Επειδή περπατάμε κάμποσο μέσα στα (ρηχά) νερά μέχρι να φτάσουμε στη λίμνη, κι επειδή είναι σα να μην έχουμε πλέον καθόλου πόδια… ξέρουμε ότι τα νερά είναι ΠΑΓΩΜΕΝΑ, φανταστείτε με οκτακόσια θαυμαστικά – ο Ταρζάν ο ίδιος θα είχε γίνει Χιονάνθρωπος Ιμαλάϊων, αν είχε πέσει εδώ μέσα.
Τα παιδιά βέβαια δεν καταλαβαίνουν από κρύο/χιονάνθρωπους, πηδάνε και ξαναπηδάνε στην ΠΑΓΩΜΕΝΗ, βάθους τεσσάρων μέτρων λίμνη μαζί με άλλα, κάμποσα ξένα παιδιά, ηλικίας εφτά μέχρι 27 ετών: από τα 30 και πάνω, έτσι και πέσεις κατά λάθος στη Γαλάζια Λίμνη, μάλλον γίνεσαι γαλάζιος ή/και δεν βγαίνεις ποτέ…
Το τοπίο είναι υπέροχο, πυκνό δάσος με πανύψηλα δέντρα, πλατάνια, βελανιδιές, πεύκα και απροσδιόριστα μυρωδάτα δέντρα που δεν αφήνουν τον ήλιο να φτάσει παρά μόνο σε κάποια σημεία της λίμνης, εντείνοντας το κινηματογραφικό εφέ φαντασμαγορίας – είναι σα να βλέπεις σκηνές από τον «’Αρχοντα των Δαχτυλιδιών», στο πιο γαλήνιο. Αν δεν σε σκίζανε τα κουνούπια, θα ήθελες να μείνεις εδώ και να χαζεύεις με τις ώρες. Τα παιδιά ουρλιάζουν χαρούμενα καθώς ξανα-ματα-μπαίνουν στο κατεψυγμένο νερό, και οι φοιτητές από Σαλονίκη φιλοσοφούν καθισμένοι στο παγκάκι μέσα στους καταρράκτες. «Δεν κάνει να μένεις μέσα το νερό πάνω από πέντε λεπτά!» λέει κάποιος, υπονοώντας ότι από τα έξι λεπτά αρχίζεις να χάνεις δάχτυλα λόγω κρυοπαγήματος.
Στο πλάτωμα πάνω από τους καταρράχτες, οικογένειες έχουν απλώσει κουβέρτες και τελειώνουν το πικ-νικ τους. Υπάρχουν λίγα ξύλινα τραπέζια με πάγκους, για να κόψεις ένα τεράστιο καρπούζι που ένας θεός ξέρει πώς το κατέβασες ως εδώ. Είναι, λέει, 300 σκαλάκια για να κατέβεις από το τέλος του δρόμου ως το πλάτωμα – στην επιστροφή, τα 300 σκαλάκια γίνονται 600, ή και 1.200, ανάλογα με την φυσική σου κατάσταση (=όχι τζάμι). Επομένως καλό είναι να έχεις φάει το καρπούζι, να έχεις πιεί τις μπίρες και να έχεις φορτώσει το αδειανό ψυγειάκι σε κάποιον πολύ νεώτερο.
Όλα είναι… καλόγουστα – και ναι, ανατριχιάζω με την λέξη, αλλά είναι η πρώτη που σου έρχεται στο μυαλό κοιτάζοντας τα πέτρινα μονοπάτια, τα επίσης πέτρινα σκαλάκια, το ξύλινο παραπέτο (από ακατέργαστο κλαδί δέντρου!), τους πάγκους που σχεδόν δεν φαίνονται μέσα στο δάσος. Δεν υπάρχει καμία παραφωνία, καμία αφορμή να διαμαρτυρηθείς «Αυτό βγάζει μάτι» επειδή τίποτα δεν βγάζει μάτι. Εκτός από τα σκουπίδια, που τα παρατάνε οι εκδρομείς όπου να΄ναι. Τα άδεια πλαστικά ποτήρια καφέ στη μέση του πέτρινου μονοπατιού σου έρχονται σαν χαστούκι στη μούρη, ξαφνικά, μέσα στην ομορφιά του τοπίου.
Οι εκδρομείς είναι από τη Θεσσαλονίκη (μιάμιση ώρα μακριά), το Κιλκίς (50 λεπτά), τις γύρω πόλεις και χωριά, αλλά κι από τα γειτονικά Σκόπια και την Βουλγαρία. Λιγότεροι φέτος λόγω επιδημίας, αλλά όσοι χρειάζονται για να μη νοιώθεις σαν την Κοκκινοσκουφίτσα, μέσα στο πηχτό δάσος. Οι καταρράκτες Σκρα και η Γαλάζια Λίμνη βρίσκονται ανάμεσα στα χωριά Σκρά και Κούπα, δίπλα στο ρέμα Κοντζά Ντερέ. Στο Σκρα υπάρχει το ενδιαφέρον Στρατιωτικό Μουσείο Σκρα, με «κειμήλια, όπλα, πολεμοφόδια, στολές και αντικείμενα από στρατούς επτά χωρών, όπως και το μνημείο της Μάχης του Σκρα, μιας από τις μεγαλύτερες νικηφόρες μάχες του Α’ Παγκόσμιου Πόλεμου». Το Μουσείο κλείνει νωρίς και δεν το προλαβαίνουμε, δόξα σοι, μια κι έχουμε λιώσει οι μισοί από μας στο περπάτημα μέσα στο υπέροχο, καταπράσινο αλλά πολύ ανηφορικό δάσος…
Αν κάνετε την εκδρομή, να θυμάστε: σαγιονάρες, για να πατήσετε στα παγωμένα νερά, μαγιό αν είστε κάτω των 30, αντι-κουνουπικό, και υπομονή. Θα ρωτάτε όσους συναντάνε στο δρομάκι καθώς πηγαίνετε, τους επιστρέφοντες, «είναι μακριά οι καταρράχτες;» και θα σας λένε, «ε, έχει, έχει ακόμα…» Θα τσαντίζεστε – μα κανένας δεν δίνει ακριβείς πληροφορίες σε αυτήν την βουνοπλαγιά;
Κι όταν επιστρέφετε εσείς, στο ανηφορικό πέτρινο σκαλοπατο-δρομάκι, θα απαντάτε με τον ίδιο ακριβώς τρόπο στην ερώτηση. Με κομμένη την ανάσα, αλλά γεμάτοι θυμάρι, πευκοβελόνες, δροσιά, κι αυτήν την ανεβαστική μανιταρίλα που αναδίδει πάντα ένα δάσος κοντά σε τρεχούμενα νερά.
Καταρράχτες Σκρα, και Γαλάζια Λίμνη, Επαρχιακή Οδός Κούπας, Σκρα 6140.
