Διαβάστε την κριτική για το παιχνίδι «The Dark Pictures Anthology: Man of Medan».
Από τις αρχές των '90s και για σχεδόν μία δεκαετία μετά την καθιέρωση των CD-ROM ως μέσο αποθήκευσης, η βιομηχανία των videogames έστρεψε βλέμμα στο Hollywood αναδεικνύοντας το interactive movie ως το ιερό δισκοπότηρό της. Το υβριδικό αυτό ιδεώδες έφερε περισσότερα προβλήματα παρά δημιουργική πνοή (μια μεγάλη συζήτηση για κάποια άλλη στιγμή) αλλά, ακόμα και μέσα από αυτά, μια εταιρεία κατάφερε να το άγγιξει, χαρίζοντάς μας την κορυφαία στιγμή ενός αμφιλεγόμενου είδους. Όχι δεν πρόκειται για την (αποδημήσασα πλέον) Telltale και τις νερόβραστες, παράπλευρες ιστορίες του Walking Dead, ούτε για την Quantic Dream που όπως απέδειξε (ξανά), με το Detroit: Become Human, αρκείται στο να δημιουργεί αφηγήσεις τεχνικά πολύπλοκες αλλά με βάθος δαχτυλήθρας. Το καλύτερο interactive movie των τελευταίων ετών, εμπνευσμένο από κινηματογραφικά teenage slashers όπως το Halloween και το Scream, είναι αδιαμφισβήτητα το Until Dawn κι ας παραγνωρίστηκε άδικα ως αποκλειστικότητα της Sony στις αρχές της παρούσας γενιάς. Το παράδοξο της υπόθεσης είναι πως η εταιρεία ανάπτυξής του, η Supermassive, χωρίς ιδιαίτερο όνομα στο χώρο και χωρίς πείρα στο συγκεκριμένο, δύσκολο είδος, τα κατάφερε ουσιαστικά με την πρώτη απόπειρα, δημιουργώντας, άθελά της, ένα άβολο προηγούμενο για την τελευταία της δουλειά, το The Dark Pictures: Man of Medan. Αυτό που οι μουσικοκριτικοί ονομάζουν «το δύσκολο δεύτερο άλμπουμ».
Μεσολάβησαν κάποιες (μέτριες) κυκλοφορίες, το αστυνομικό Hidden Agenda, δύο παιχνίδια για virtual reality. Η Supermassive εστίαζε σε κατηγορίες άσχετες με το αριστούργημά της, σα να προσπαθούσε ν'αποφύγει τη σύγκριση. Για τους φανατικούς του όμως, η απορία για το Until Dawn παρέμενε: ουσιαστική λύση στον γρίφο των interactive movies ή απλά μια ευτυχής εξαίρεση; Με το Man of Medan, η Supermassive κάνει επιτέλους το γενναίο βήμα να δώσει απάντηση. Έχουμε κι εδώ, όπως στο Until Dawn, την προσαρμογή ενός ζουμερού κινηματογραφικού κλισέ, το στοιχειωμένο πλοίο που ταξιδεύει, ακυβέρνητο μεσοπέλαγα. Λίγο μετά το τέλος του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, το αμερικανικό θωρηκτό Ourang Medan σαλπάρει από τη Μαντζουρία, καταδικασμένο να μην ξαναβρεί λιμάνι. Μια σύντομη, ατμοσφαιρική εισαγωγή μας βάζει στο ρόλο ενός εκ των ναυτών στο καταραμένο ταξίδι (εμπνευσμένο από τον «πραγματικό» μύθο ενός ολλανδικού φορτηγού με το ίδιο όνομα) και οδηγεί σε τρεις ανησυχητικές συνειδητοποιήσεις. Πρώτον, κάτι απειλεί το Ourang Medan. Δεύτερο, η φύση της απειλής είναι ασαφής, παρά τις αντικρουόμενες θεωρίες που κυκλοφορούν από τους έντρομους επιβαίνοντες. Τρίτο, κανείς τους δεν πρόκειται να μείνει ζωντανός.
Αφήνοντας το Ourang Medan στη μοίρα του κάπου στον Ειρηνικό Ωκεανό, ξαναπιάνουμε το αφηγηματικό κουβάρι εφτά δεκαετίες αργότερα στη γαλλική Πολυνησία με μια παρέα που έχει οργανώσει κατάδυση στο σημείο όπου έχουν εντοπίσει ένα βυθισμένο πολεμικό αεροσκάφος. Ελέγχουμε κι εδώ, όπως και στο Until Dawn, ένα ολόκληρο γκρουπ από νεαρούς χαρακτήρες μπλεγμένους σ'έναν πολύπλοκο ιστό διαπροσωπικών σχέσεων που θα επηρεάσει τις αποφάσεις τους, τους ηρωισμούς τους και τα λάθη τους. Ο εσωστρεφής Brad που έχει βρεθεί στην κρουαζιέρα από σπόντα και προσπαθεί να γίνει αποδεκτός απ'τους υπόλοιπους. Ο αδερφός του, Alex, που, μετά την πρόσφατη μετακόμισή του σε άλλη πόλη για σπουδές, ανησυχεί για το μέλλον της σχέσης του με τη Julia η οποία δείχνει τάσεις απομάκρυνσης. Ο κακομαθημένος Conrad που εξοργίζει τους πάντες με την υπεροπτική συμπεριφορά του. Η καπετάνισσα Fliss που προσπαθεί να συγκρατήσει τα νεύρα της με τα πλουσιόπαιδα και την έλλειψη σεβασμού τους προς τους ναυτικούς κώδικες, και την ίδια. Αν η μισή χαρά του Man of Medan βρίσκεται στον τρόμο που θα νιώσεις στα σκουριασμένα έγκατα ενός πλοίου-φαντάσματος, η άλλη μισή προκύπτει απ'τον τρόπο που οι επιλογές σου διαμορφώνουν τις σχέσεις της ετερόκλητης παρέας. Θα τολμήσει να κάνει την πρόταση γάμου ο Alex και τι απάντηση θα πάρει; Η αρχική απέχθεια της Fliss για τον Conrad θα μετεξελιχτεί σε άλλου είδους πάθος;
Η σημαντικότερη, όμως, συνέπεια της παρουσίας πέντε playable χαρακτήρων (ο έλεγχος των οποίων εναλλάσσεται ανάλογα με τη σκηνή) είναι τόσο απλή όσο και απόλυτως απαραίτητη για να διατηρήσει την κινηματογραφική αίσθησή του το Man of Medan: επιτρέπει στο παιχνίδι να θυσιάσει οποιονδήποτε απ'τους πρωταγωνιστές του χωρίς ν'ανακοψεί την εξέλιξη της ιστορίας. Αν το μοιραίο λάθος γίνει, δεν υπάρχει reload για να ξαναπροσπαθήσεις. Κάποιες σκηνές θα κοπούν αλλά η υπόθεση συνεχίζεται κανονικά. Αυτό ήταν και το μαγικό μυστικό του Until Dawn που του επέτρεψε ν'αναπαράγει τόσο αποτελεσματικά το σασπένς των ταινιών τρόμου που το ενέπνευσαν. Απελευθερωμένο απ'την ανάγκη να κρατάει ζωντανό έναν αναντικατάστατο πρωταγωνιστή, φορτίζει με αβάσταχτη ένταση κάθε σου επιλογή αφού γνωρίζεις ότι οι συνέπειες θα είναι μη αναστρέψιμες. Αν ένας χαρακτήρας πεθάνει παραμένει νεκρός: για να σε δω ν'αποφασίζεις αν θα πάρεις την κάμερα ή το μαχαίρι στην κατάδυσή σου τώρα...
Έτσι λειτουργούσε το Until Dawn και έτσι θα έπρεπε να λειτουργεί, ιδανικά, το Man of Medan. Αλλά, καμιά φορά, το δύσκολο δεύτερο άλμπουμ δε σκοντάφτει στην έμπνευση, σκοντάφτει στην παραγωγή. Δυστυχώς, φορτώνοντας το παιχνίδι με υψηλής ανάλυσης περιβάλλοντα, η Supermassive, παραμέλησε το framerate το οποίο (τουλάχιστον σε συμβατικό Playstation όπου το έπαιξα εγώ) είναι τραγικό, πέφτοντας συχνά κάτω από τα 20 καρέ το δευτερόλεπτο. Το βίντεο του παιχνιδιού τραυλίζει ανυπόφορα, συμπαρασύροντας ολόκληρο το οπτικοακουστικό οικοδόμημα: οι διάλογοι που ακούς δεν έχουν σχέση με τις κινήσεις που κάνουν τα χείλη των χαρακτήρων, οι υπότιτλοι δείχνουν ατάκες που δεν έχουν ειπωθεί ακόμα, η εικόνα παγώνει σε μεταβάσεις μεταξύ πλάνων. Πέρα απ'το αισθητικό αποτέλεσμα, το χειρότερο είναι πως μιλάμε για ένα παιχνίδι που βασίζει τις δοκιμασίες του σε Quick Time Events: σου ζητάει, δηλαδή, για να τις περάσεις επιτυχώς, να πατήσεις εγκαίρως το κουμπί που απεικονίζεται στην οθόνη, κάτι που φυσικά γίνεται από δύσκολο έως αδύνατο όταν αποσυντονίζεσαι διαρκώς απ'τα σκαμπανεβάσματα του framerate. Έχασα δύο από τους πέντε χαρακτήρες μου από τέτοιου είδους τεχνικά προβλήματα, με πιο χτυπητό το παράδειγμα της Julia, όπου το βίντεο είχε κολλήσει για αρκετά δευτερόλεπτα πριν το κρίσιμο QTE και φυσικά, όταν αποφάσισε να επανέρθει, δεν πρόλαβα ν'ανταποκριθώ.
Η δική μου εμπειρία του Man of Medan, ενός τίτλου που περίμενα εδώ και τέσσερα χρόνια, ουσιαστικά καταστράφηκε από αυτές τις τεχνικές ατέλειες, αλλά διστάζω να χαρακτηρίσω την απόπειρα της Supermassive να μας δώσει τη συνέχεια του Until Dawn ως συνολική αποτυχία για δύο λόγους. Αρχικά θα υποθέσω ότι η απόδοση του θα είναι καλύτερη σε αναβαθμισμένες κονσόλες ή σε ισχυρά PC. Όχι πως δικαιολογούνται έτσι τα προβλήματα που θ'αντιμετωπίσουν οι κάτοχοι συμβατικού Playstation, αλλά τουλάχιστον το παιχνίδι ίσως αποτελεί μια ομαλή εμπειρία κάπου αλλού. Το σημαντικότερο όμως είναι ότι τα τεχνικά προβλήματα διορθώνονται. Το Man of Medan έχει σχεδιαστεί ως το πρώτο μέρος του Dark Pictures Anthology, μια ολόκληρης σειράς από τίτλους εμπνευσμένους απ'τοn κινηματογραφικό τρόμο. Η μεγάλη επιτυχία του, κι ας με απογοήτευσε, είναι ότι απέδειξε πως το μοντέλο του Until Dawn μπορεί ν'αναπαραχθεί και να προσφέρει εξίσου αξιόλογα interactive movies. Ευελπιστώ, με κάποιες βελτιώσεις, την επόμενη φορά να μπορέσω όντως να συμμετάσχω στην δική μου ταινία τρόμου και όχι απλά να παρακαλουθώ αυτή που το κακό framerate μου επέβαλλε να δω.
20°
