Πάρις Μέξης: Ο Κερατόκαμπος του Ηρακλείου Κρήτης, είναι ένας τόπος ξεχασμένος απ’ τον χρόνο, αυθεντικός
Αν τραβήξεις μια γραμμή από το Ηράκλειο ευθεία κάτω, μέχρι να συναντήσεις το Λιβυκό Πέλαγος, προχωρώντας στα αριστερά στην ακτογραμμή της Κρήτης, θα φτάσεις σε ένα μέρος που το λένε Κερατόκαμπο. Ο τόπος πήρε τ’ όνομά του από τις χαρουπιές, που ονομάζονται και κερατιές, αλλά μπορεί και να συνδέεται με μια αρχαία πόλη που λεγόταν Κεραία ή από έναν μεγάλο βράχο που βρίσκεται ακόμη εκεί, ψηλός και προκλητικός σαν κέρατο ζώου.
Ο Κερατόκαμπος δεν είναι οργανωμένος. Δεν έχει ριζόρτ, ξαπλώστρες με χρέωση, μπιτς μπαρ με επαναληπτική ηχορύπανση, ρακέτες, φουσκωτά, τζετ σκι, ναυαγοσώστη. Είναι ένας τόπος ξεχασμένος απ’ τον χρόνο, αυθεντικός. Έχει το βλέμμα στραμμένο στο πέλαγος και τα πόδια βαθιά ριζωμένα στη γη. Εκεί που τελειώνουν τα βουνά και ξεκινά ο ορίζοντας, ανοίγεται μια πλατιά παραλία με χοντρή άμμο και αυτά τα τέλειου μεγέθους, λεία βότσαλα που αγκαλιάζουν το γυμνό πέλμα. Τα νερά είναι καθαρά, βαθιά, ζεστά, φιλόξενα, γεμάτα πολύχρωμη ζωή, με μια ήπια υφάλμυρη γεύση, και ο αέρας αναδύει αρώματα από αρμυρίκι και όστρακα. Το κολύμπι εκεί είναι τόσο χαλαρωτικό (στα όρια του υπνωτιστικού), που πρέπει να έχει κανείς τον νου του, γιατί τα νερά έχουν την τάση να σε ταξιδεύουν προς την Αίγυπτο ή τη Λιβύη, ανάλογα με τα κέφια του ρεύματος.
Το πιο εντυπωσιακό όμως είναι η παραλία, που είναι ήσυχη, ακόμη και το καλοκαίρι. Προσφέρει βράχους, τοποθετημένους εδώ κι εκεί, με τέλεια τυχαιότητα, που είναι ιδανικοί για να δημιουργήσειςμια προσωρινή βάση και να απολαύσεις την παραλία. Φαντάζομαι πως υπάρχουν κι άλλα μέρη που συμβαίνει αυτό, όμως εγώ δεν τα γνωρίζω. Αυτή την ηρεμία μέσα στον Δεκαπενταύγουστο την έχω συναντήσει μόνο εκεί.Πριν από αρκετά χρόνια βρέθηκα στον Κερατόκαμπο με το κορίτσι μου. Θυμηθήκαμε πως έχουμε σώμα, πως χρειαζόμαστε το νερό, πως τα βιβλία είναι η καλύτερη ψυχαγωγία. Λίγο μετά έφερα τον μικρό μου (τότε μοναδικό μου) γιο. Γίναμε ψάρια. Γίναμε γλύπτες. Γελούσαμε.
Καθώς γράφω αυτές τις γραμμές (για ένα δημοφιλές έντυπο), πιθανέ αναγνώστη, σε ξορκίζω: Αν τύχει και επισκεφτείς ετούτο το μέρος, κάνε το με ευγένεια και σύνεση, κάνε το ήσυχα. Κάνε το κομψά. Πάρε τα απαραίτητα. Μια πετσέτα, νερό, ένα καπέλο, αντηλιακό, ένα βιβλίο. Άλλον ήχο δεν χρειάζεσαι εκεί, έχεις τη θάλασσα – και αυτό σου το εμπιστεύεται ένας άνθρωπος που αγαπά και ακούει πολλή μουσική.
Εκεί θα θυμηθείς πως διακοπές σημαίνει να σταματάς. Αν είσαι όπως εγώ, αυτό στην αρχή μπορεί να σε αγχώσει. Αν σε συντροφεύουν άνθρωποι μικρότερων ηλικιών, μπορεί να σου παραπονεθούν ότι βαριούνται. Αν σου συμβεί αυτό, συνιστώ να περιμένετε λίγο. Μετά από μια δυο μέρες η ακεραιότητα του φυσικού τοπίου θα κάνει τη δουλειά της και θα θυμηθείς κι εσύ και όλοι όσοι επιλέξατε να είστε εκεί, πόσα λίγα χρειαζόμαστε ως είδος για να είμαστε ήρεμοι και ευτυχείς.
Στον Κερατόκαμπο, λέει ο μύθος, λατρευόταν η Μινωίτισσα θεά της γέννησης, η Ειλείθυια, που βοηθούσε τις γυναίκες ν’ αντέχουν τους πόνους κατά τη διάρκεια του τοκετού, να αγαπούν και να φροντίζουν τα νεογέννητα. Εκεί, λοιπόν, πάει κανείς για να λυτρωθεί από τους πόνους της δημιουργίας, να αναπνεύσει και να τον πάρουν αγκαλιά.
14°
