Σαντορίνη: Η Αρετή Γεωργιλή γράφει για το αγαπημένο της νησί στην Athens Voice
«Μόνο το σήμερα της Σαντορίνης»
Guardalanebbia!» λέει θαμπωμένος ο Ιταλός τουρίστας στο σύντροφό του. Ένα ελαφρύ βοριαδάκι κάνει την ατμόσφαιρα λιγότερο αποπνικτική και ανοίγει μερικές χαραμάδες απύθμενου ορίζοντα. Μερολαγιά η καλντέρα ξεχειλίζει από την αυτοπεποίθηση και την αισιοδοξία των ταξιδευτών. Χορτάτοι από την προοπτική του κόσμου που ανακάλυψαν σε αυτό ακριβώς το σημείο και σαν να τους έχουν ακινητοποιήσει, για ώρες, χιλιάδες χρόνων ενεργειακά πεδία, σκέφτονται, χωρίς σχεδόν να παίρνουν ούτε μία ανάσα, πως όλα γίνονται. Τίποτα δεν είναι ακατόρθωτο. «Θα προλάβουμε», «Θα της ζητήσω να παντρευτούμε!», «Θα γίνω καλά. Δεν μπορεί. Θα γίνω καλά».
Έτσι, απλά σαν το βοριαδάκι, στο πιο ψηλό σημείο, στη βραχώδη, αφιλόξενη και ηφαιστειακή αυτή γη, οι ερωτήσεις μετατρέπονται σε καταφάσεις και οι φόβοι σε γενναιότητα. Σήμερα, όμως, δεν ήταν μια τέτοια μέρα. Είναι και αυτό το υπόλευκο πέπλο που σκεπάζει την κυρα-Ρινούλα, χαμηλά από τη Σελλάδα και φθάνει ίσαμε τα μπρος…
«Τέτοια εποχή ομίχλη, τι πράμα είναι αυτό;» αναρωτήθηκε φωναχτά ο ηλικιωμένος κύριος παραδίπλα με το ναυτικό πηλίκιο και τα σουραύλια. «Fog, Fogunderstand?», «Fog, not good now», ξαναείπε πιο δυνατά για να κερδίσει την προσοχή τους. Και το πέτυχε. Οι δύο νεαροί Ιταλοί γύρισαν και τον κοίταξαν με εμφανή απορία. «Don’t worry» πρόσθεσε o πιτσιρικάς δίπλα του με το λευκό τρικό. Παππούς και εγγονός, ήρωες πρώτης γραμμής του Φελίνι, είχαν βρει από καιρό, σε αυτά τα δύο σκαμνάκια στην άκρη των Φηρών, τον πρωταγωνιστικό ρόλο τους στη ζωή. «The volcano always gives signs. We have plenty of time to abandon the island».
«What do you mean?» ρώτησαν έκδηλα τρομαγμένοι.
Ήθελα να επέμβω. Το αστείο είχε τραβήξει μακριά. Δεν ξέρω ποια ανεξήγητη, εγωιστική ανάγκη να κρατήσω τη στιγμή μόνο για μένα με οδήγησε να σωπάσω. Και σώπασα.
«You don’t know that the volcano is active? It explodes regularly. The last explosion was 60 years ago, but the scientists say it might explode again soon. May be this year, who knows.Τhe fog is a sign. It always has fogs and earth quakes before the boooom!» και συνέχισε να σκαλίζει με περίτεχνα, γεωμετρικά σχέδια τα σουραύλια του, σαν να μη συμβαίνει τίποτα.
Σαν να μη συμβαίνει απολύτως τίποτα και ταυτόχρονα τόσα πολλά.
Σώπασα.
Οι Ιταλοί κατηφόρισαν βιαστικά προς το παλιό λιμάνι και χάθηκαν. Μου ήρθαν στο μυαλό χαϊκού, από αυτά τα ωραία του Βλαβιανού που περιδιαβαίνουν την ιστορία της δυτικής φιλοσοφίας: «Το BigBang; Ύβρις! Θα βάλω τάξη! Χρόνο; Έχω άπειρο! Σε ενοχλώ; Όχι. Θα φάω λοιπόν όσο μπακλαβά θέλω»** αλλά σώπασα.
Από τις πέντε το πρωί στην ανασκαφή, το κουράγιο δεν περισσεύει για ηθικολογίες του συρμού. Η φύση βρίσκει πάντα τον τρόπο να αυτορυθμίζεται.
Σήμερα ήταν μια παραγωγική μέρα. Σε ένα από τα δωμάτια της Ξεστής ΙΙΙ η ομάδα αποκάλυψε την άκρη μίας ακόμη μικρογραφικής τοιχογραφίας, εφάμιλλης ομορφιάς με την «Τοιχογραφία της Άνοιξης», και στη Ξεστή ΙV θραύσμα ζωφόρου μυκηναϊκού τύπου.
Δεν ήμουν σε αυτή την ομάδα και ζήλευα λίγο. Για τον αρχαιολόγο, το χώμα και η τέφρα είναι το άσηπτο, άχρωμο αμνιακό υγρό που κρύβει μια σπουδαία γέννα. Αυτό το παιδί δεν ήταν το δικό μου παιδί, αλλά ήμουν εκεί στη γέννα. Το είδα να ορθώνει περήφανα το ανάστημά του και να παίρνει τη θέση που του αναλογεί στην ιστορία της ευρωπαϊκής τέχνης.
Πήρα το βήμα μου βαριά-βαριά και κατηφόρισα κι εγώ προς τα λεωφορεία, να προλάβω το πανηγύρι του τρύγου στη Μεσαριά.
Σήμερα, μόνο σήμερα, θα αφήσω να μου μιλήσουν τα νυχτέρια. Κι όταν «ξεβεντεμίσουνε κι πλύνουν τα κοφίνια θα πάρω την αγάπη μου να πάω στην Αθήνα».
Μόνο σήμερα.
**«Η ιστορία της δυτικής φιλοσοφίας και 100 Χαϊκού», Χάρης Βλαβιανός, εκδ. Πατάκη, Ιούνιος 2012
* Η Αρετή Γεωργιλή είναι ιδιοκτήτρια του Free Thinking Zone.
16°
