Πρώτη φορά στην Τήλο ήρθα το 1998. Οικογενειακές διακοπές στο σπίτι της γιαγιάς, το οποίο ΕΝΝΟΕΙΤΑΙ ότι έχει το «μέρος» έξω από το σπίτι, στην αυλή, κατεβαίνοντας μερικά σκαλάκια.
Ένα σπίτι πάνω ακριβώς από τον διψασμένο πλέον ποταμό, λίγα μέτρα μακριά από την πλατεία, το σουβλατζίδικο, το ψιλικατζίδικο και το φούρνο.
Όχι ότι θυμάμαι και πολλά από τότε, αλλά σίγουρα δεν ήταν έτσι όπως την είδα φέτος. Πολλά άλλαξαν, όμως όχι η ψυχή του νησιού. Οι ευγενικές φυσιογνωμίες, σήματα - κατατεθέν, που θα τους βρεις μπροστά σου όπου και να πας, είναι ακόμα εδώ.
Τα Λιβάδια είναι το πρώτο μέρος που αντικρίζεις όταν φτάνεις στο νησί, το «in» μέρος της Τήλου. Υπέροχη παραλία με βότσαλο, μικρά ξενοδοχεία, τουριστικά μαγαζάκια, ταβερνάκια και κάποια καφέ-μπαρ. Τα περισσότερα από αυτά βρίσκονται πάνω στον παραλιακό πεζόδρομο που πήρε το όνομα του αείμνηστου Τάσου Αλιφέρη, του ανθρώπου που έβαλε τη σφραγίδα του στην ανάπτυξη του νησιού τα προηγούμενα χρόνια.
Στην πλατεία είναι το καφενείο του κυρ Γιώργου, το άτυπο σημείο συνάντησης. Αξίζει να κάτσεις εκεί, να πιάσεις κουβέντα για τα προβλήματα του νησιού, να αντιληφθείς τη νοοτροπία των ανθρώπων μιας τόσο κλειστής κοινωνίας, που τον χειμώνα οι κάτοικοι της δεν ξεπερνούν τους 400.
Στην Τήλο έχει άλλα δυο χωριά, το Μικρό και το Μεγάλο Χωριό. Το Μικρό Χωριό είναι εγκαταλελειμμένο εδώ και πολλά χρόνια ελέω λειψυδρίας και το μόνο που υπάρχει εκεί είναι το κέντρο διασκέδασης του νησιού και μια εκκλησία. Τα υπόλοιπα είναι ερείπια, που τα χαζεύεις πίνοντας το ποτό σου εκεί που χτυπάει η καρδιά της νύχτας στο νησί. That's it! Το Μεγάλο χωριό είναι η «πρωτεύουσα». Εκεί βρίσκεται το Δημαρχείο και το κάστρο του φρουρίου της Μεσσαριάς. Αξίζει να επισκεφτείς το μουσείο νάνων ελεφάντων, ενώ από την πλατεία απολαμβάνεις τη θέα προς την παραλία της Ερίστου, όπου δεκάδες σκηνές έχουν στηθεί κάτω από τα αρμυρίκια για ελεύθερο κάμπινγκ, σε μια αγνή παραλία με άμμο.
Αξίζει ακόμα, να επισκεφτείς την Μονή του Αγ. Παντελεήμονα, ένα πέτρινο μοναστήρι χτισμένο πάνω στο βουνό, που αποτελεί μια όαση μέσα σε μια καταπράσινη πλαγιά. Μοναδική θέα και άφθονο δροσερό νερό που αναβλύζει απευθείας από το βουνό.
Αν δεν έχεις μεταφορικό μέσο στην Τήλο, ο κυρ Παύλος είναι ο άνθρωπος σου. Είναι ο οδηγός του λεωφορείου της γραμμής. Εκτός από οδηγός, εκτελεί και χρέη ταχυδρόμου. Περνάει από το Μεγάλο Χωριό με ανοιχτή τη μπροστινή πόρτα, του δίνουν γράμματα, σακούλες με φρούτα και ότι άλλο μπορεί να φανταστεί ο ανθρώπινος νους, για να τα πάει «κάτω στα Λιβάδια».
Επίσης, θα σταματήσει και το λεωφορείο σε σημείο που θα μπορεί ο τουρίστας να τραβήξει την καλύτερη φωτογραφία από το τοπίο (true story).
Περπατώντας στα δρομάκια του νησιού, ακούς ένα συνεχές τραγούδι. Των ανθρώπων που μαζεύονται στις αυλές τους και μιλάνε, αλλά ρίχνουν και κλέφτες ματιές να δουν ποιος περνάει απ’ έξω. Καλοπροαίρετα πάντα.
Όταν δε πέσει ο ήλιος, κάποιοι βγαίνουν στην άκρη του δρόμου με τις κλασσικές πλαστικές καρέκλες που γράφουν πάνω το όνομα τους. Να παρατηρούν τους περαστικούς, είτε ντόπιους, είτε τουρίστες. Ασταμάτητες καλησπέρες και μια καλοπροαίρετη περιέργεια που λέει:
-Ποιουνού είσαι συ;
-Του Πανορμίτη είμαι, της κυρά Μαρίας, που μένει πάνω από τον ποταμό; Ε, ο εγγονός.
Μια που σε μαθαίνουν, μια που φεύγεις και άντε να σε ξαναθυμηθούν όταν γυρίσεις πάλι!
ΥΓ: Μην παραλείψεις να φας φραγκόσυκα, που φυτρώνουν σε πολλά σημεία του νησιού. Αν πας να κάνεις τον ήρωα δοκιμάζοντας να τα κόψεις ή να τα καθαρίσεις, θα το μετανιώσεις. Όλο και κάποιον θα βρεις στον δρόμο, όποτε ζήτα του βοήθεια. Θα το κάνει με χαρά!
12°
